صحیفه حسن دفتر4
قیمت : 10,000,000,000 تومان
خیریه حضرت امام سجاد(ع)
خیریه حضرت امام سجاد(ع)
2/4مولوی2
2/4مولوی2
قیمت : 1,250,000 تومان
دفتر چهارم از غزل 400 به بعد
اشعـار
اشعاری که در ادامه اشـعار قبل یادداشت می گردد اشعــار قبل در محیــط نوشته شده بود
که در محیط mrt قادر به باز کردن آن نبوده ایم
شماره غزل ها در دفاتر
عنوانشماره غزل ها با شماره های در
دفتر یکی است
401در کتاب 2 غزل
402در کتاب 3 غزل
3
اولین غزل جدید25
407در کتاب 2 غزل
408در کتاب 1 غزل
اولین غزل جدید20
اولین غزل جدید36
اولین غزل جدید5
414 در کتاب 1 غزل 47
اولین غزل جدید 12
3
اولین غزل جدید24
اولین غزل جدید7
429در کتاب 3 غزل
430
3
443اولین غزل جدید28
3
445در کتاب 1 غزل 32
448اولین غزل جدید33
3
455در کتاب 2 غزل
457اولین غزل جدید
اولین غزل جدید
464در کتاب3 غزل
اولین غزل جدید14
470اولین غزل جدید27
475 در کتاب 1 غزل 38
478اولین غزل جدید18
487در کتاب 3 غزل
490در کتاب 1 غزل 23
504 در کتاب 1 غزل 32
509در کتاب 2 غزل
515در کتاب 3 غزل
517در کتاب 1 غزل 32
519درکتاب 2 غزل
3
522اولین غزل جدید31
525کتاب 2 غزل
اولین غزل جدید30
531درکتاب 2 غزل چاپ
541اولین غزل جدید21
3
545در کتاب 1 غزل 29
552در کتاب 1 غزل 22
در کتاب 1 غزل
555در کتاب 1 غزل 21
557در کتاب 2 غزل
558 در کتاب 1 غزل 46
562در کتاب 2 غزل چاپ
563در کتاب 2 غزل
567اولین غزل جدید32
اولین غزل جدید 49
فراز
573در کتاب 3 غزل
575در کتاب 2 غزل
577در کتاب 1 غزل
اولین غزل جدید45
579اولین غزل جدید13
582در کتاب 2 غزل
587در کتاب 2 غزل
در کتاب 1 غزل
594در کتاب 2 غزل
607اولین غزل جدید 4
-----------------------401
402
403
404
405
406
407
408
409
410
411
412
413
414
415
416
417
418
419
420
421
422
423
424
425
426
427
428
429
430
431
432
433
434
435
436
437
438
439
440
441
442
443
444
445
446
447
448
449
450
451
452
453
454
455
456
457
458
459
460
461
462
463
464
465
466
467
468
469
470
471
472
473
474
475
476
477
478
479
480
481
482
483
484
485
486
487
488
489
490
491
492
493
494
495
496
497
498
499
500
501
502
503
504
505
506
507
508
509
510
511
512
513
514
515
516
517
518
519
520
521
522
523
524
525
526
527
528
529
530
531
532
533
534
535
536
537
538
539
540
541
542
543
544
545
546
547
548
549
550
551
552
553
554
555
556
557
558
559
560
561
562
563
564
565
566
567
567/ب
568
569
570
571
572
573
574
575
576
577
578
579
580
581
582
583
584
585
586
587
588
589
590
591
592
593
593/ب
594
595
596
597
598
599
600
601
602
603
603
605
606
607
608
609
-------1
2
03
04
05
06
07
08
09
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
593/ب
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
-----چک و چانه
405حد و مرز
تعامل
حیطۀ تنهائی
411عبور
413سرگردان
414جدال
426ابتذال
427 اثبات.....
428عروج خیر...
429 سرافراز
443 وقت رفتن
پیغام
448تدبیر
حلال و حرام
457کار بهتر
463جانباز
464عیش ....
465 عروج
470خط نگاه
478تکراری
487یک دل ...
طلب
قدرت عشق
افراد مطهر
515فیض مراد
519دعای خیر
520 عاشق کش
522 تقدیم چشمانت
دلبران چارده ساله
527 کار چشمانت
531تعا در کتاب 3
541قدر منزلت
سرخوشی تام
شهادت
کار ثواب
رقیب
توفیق
همد اما در کتاب 3 آمده
معما
567درخواست
569چاره درد
571 شرط استج
573 مهمانی
جبر
578 یاد گذشته
579میله ها
کار عشق
پریسا
عهد و میثاق
قلمی نشده
سراغ اشگ
---------------------401تو ای پاکــیزه خلق وخو ی دل بند
وا عظــان کاین خـدعه ها در کار داور می کنند
ای آن که در عـمق وجود من نهـــا نی
عقـده ای شیخ به انگشت تو و ا نتو ان کرد
ببین که در رگ زمان چـگونه درد جاری است
یک صدا می مرد شب ها در گلو ی پیـرمرد
سنگــدل ها ئی که قصد کشـتن گل کرده ند
گفـتم که با وصلش شـبی شیرین نما یم کام را
فضــا ی آبـی ا ین د شت پر از بو ی باران ا ست
مــا د رم با ر دگر قلبش پرا ز غــم می شود
یک زمـانی می شـد از رسـتنگه مهتا ب رد شد
به من فرصت بده دارم خـودم را با ز می یـا بم
کی شـــود تا برهــا نی منِ ســرگردان را
گــره ا ز گیســوی ا نبـوه تو وا نتـوا ن کرد
بیــــا که د ل به ا مید تو بســـتم آ قا جان
بیــاکه دل به ا میــد تو بسـته ام این بار
417یکی شــیخ نو را نــی ا ی می گذ شت
از آن عشقی که زاهد بارهـــا می داد پرهیزم
شــده ست تا بپــرسی زد لی شکسـته حالی
چـو می زنی به خسته ای سـر عصر پنج شنبه ها
او کـه ز مــا رشـتۀ پیمــان گسست
اگر دانســتمی کویت به ســر می آمدم سویت
423عصـر عاشورا د لش در کربـــلا جا ما ند ه بود
یکی میــان یک نظـام نا خجسته د ا د می ز ند
عهــد کردم که اگـر مسـت زجـا برخــیزم
چشـم در چشـم منِ خســته ز بس دوخته بود
بحث مــا این ا ست خـود را سوختن تا سا ختن
کمـی سـیراب کن ا ز یک هوای ناب ماهی را
عشــق را گر به مــن آن مغـبچه ا بـرا ز کــند
چــه شــود ا گرنــگا هی بکنی به بیـــنوا ئی
می شـوم قــربا ن او مـا نند چندین ســال پیش
یک قصــۀ خـوب و عا شــقا نه
گوئیـــا در کتــاب دوّم بــود
گه گـلان هـائیم هر یک در جهـا ل
درحصـار غصـه ا ی پیــدار مــا نده است
عصر عا شـورا د لش در کربلا جا مانده بود
صـدق می آید بـرون از هـر نگاه آینه
438نمی دانـم جـطور این را بـگویم دختر خوبم
عا شقی مسـتم و در عشق خود ا یمـا ن دارم
بامن ای نا مهربان یک بار دیکر نیستی
گوشـه د نـجی بسان یـک گــو ر تنــگ
بارهـا شــد که من دلشــده را یارچــزا ند
بیا و لحظه ای بنشین عزیزم وقت رفتن نیست
قصه عشـق مرا آن لاله رخ باور نکرد
برای مرد عاشق پیشه ننگ ونام مطرح نیست
گر چه آن مهـپا ره نیـکو شمایل ا ز من است
تو و من رو بروی هم شـرابی نـاب و آئیـنه
با ید اول صافی آئیـنه را تفسیر کـرد
هرآن کس دلخوشی از وصلت سیمین بران دارد
ما ئیـم و دلی پراز هـوس ای آقا
و ی را بری ازخـوف وخطر می خواهم
دل به خدا به هیچ کس جز تو رضا نمی شود
شد روز نو وعـید شد و دی بگذ شـت
ای زلالین سـیرت خوش صورت نیکو نهاد
از آن شـرا ب که ناب است و خوشگوار بیار
گفت پیش خـلق خارت می کنم گفتـم بکن
اگر می شد غمی را از دلی برداشت بهتر بود
از آن وقتی که با عشقش دلم را آ شنا کردم
هر که در دامن وی تا سحرآویخـته اسـت
شب ویک کوله بار غصــه و یک مرد و تنهائی
بعـد از ثنــای خـالق یکــتای سـرمد
سعـی ام همـه این بو د که نا کـام نمـیرم
به دردی بی امان در روزگاری سر د محکوم است
شکست بغضـم و آ ن بت به من نظـر نکـند
می شکست از هق هق او ا نزو ای نیمه شب
بکن امشـب یتیمـان را علی جان باز مهمـا نی
467ای رحمـت بی شـا ئبه ای مـایه عشـق
برو از من جدا شـو آشــنا بگـذار بر گردم
قسمـتم شد سفـری پر خـطر آغـاز کنم
نگا هـت جان من این روز ها همـر نگ دریا نیست
ضیـفه گف ی روز کو مـا خیـر از د نیـا ندی دیم
بنا ست با ده بنو شـم خـدا کند بتو انم
به دل جا داد ه از روز ازل چـو ن کینـه ما را
با دلم گا هـی میـان ا نـزوا گپ می زنم
هـرکسـی عاشق رخسـار تو شـد عا قل نیست
ای پیـر خـرد مـند خو ش آو ازه خـو ش نا م
چـو ن از هجرانت ای محبو به مهپــاره غمگینم
هوا ی د هکـد ه سـرد است و باز تکراری است
بس که دم هـر گاه و بی گه از من و مــا می زنم
گو شــه ا ی اگر این دور و بر پیـــد ا کنم
چون از گشت و گــذ ار بر سـرکویت گذر کردم
ای که دل از دیدن روی چو ما هت سیـر نیست
شکسـته ام به دست خو د سنگ صـبور خویش را
کرده ای مـا را ز شهـر خو یـش سر گردان که چه
485من اورا دید مــش با چشـم تر آن روز بارانی
روز گاری گفتــه بو دم کا رها خواهم نمــو د
همــا نطوری که یم در دید ه ها ی تر نمی گنجد
گوشـه ای می خــواهم و دسـت و دعا و دامنش
دخـترم دخــتر خوبم همـه امـیدم
این چه شـیرینی و چه شهدی و کدامین رطب است
شیخ شـبلی آن شـیخ نعــما نی
خواهش ز لبت بوسـه مطبق دارم
شد فزون عمر تو از پنـجا ه تا حا لا چه می کردی
لاف نزن که من تو را مست و خـرا ب کرده ام
دمی مرور کن نگــا ه ها ی خسته را همین
آن که گیسـوی پریشـان تو را بست به هم
یِ ذره ورش نی شـسم تا دلم یِخـته وا شِد
ای به پیری نرســیدی و نشـستت شـد ه باز
طا لب جام شـرابم غم او گـر بگـذارد
غـم ما را اگر همسـا یه می فهمید بهتر بود
هی گفـتم و می گو یم ا ی دخـتر زن دائی
ای هزاران آ فرین بر بچـه هـا ی خوا هــرم
اگر گوئی فــریبا نیستی هسـتی ومی دا نم
رخـنه آن بی سـر وپـائی که در آئینم کرد
شبی بوسـید مش ا فزو ن ز صـد بار
ای که عمـر ت همه چون برق و بسـان باد گذشت
درون د یده ای صـنم ز هجـر آب کرده ام
با ز هم بنشست عا لم در عـزای فـا طمه
509آن هـا که به هـر کوی و گذر جام به دستند
تو کز این وضـع نا میزان شهاب این قدر دلگیری
وجـو د یک نبـرد نا برابر را به چشـم خود
ای فــرو رفته به گل درپی چـندین مشگل
ما ئی که د ل خویش به او با خته بود یم
من با د ه پر ســـتم و نمی د ا نســتم
کسـی که رابطــه ای با تو بر قرار کند
مظاهر را پس از ســی سال و اند ی
مسـتیم و گر از با ده خــرا بیم مهم نیست
تمنا می کـنم در نیــمه شعــبا ن نیا آقا
بس که با معشــوق در بزم شـراب افتا ده بو د
او که در بزم شــرا بش مثــل یک پروا نه بود
حصـــار خــا طراتم دوش پر بو د
مـرا کشــته است از روز نخستین بیم چشما نت
به قدری از جـفای گل رخـان مست د لگیرم
بیــا تا بینمـت شــا ید که امشب جان بسپا رم
دلــبران چارده ســاله به قدری ســاده اند
چه می شـد گر ز ما گردون فشـار خویش برد ارد
چه سنگین است بر رو ی نگاهم بار چشمانت
528بگیر از مــا فرو افتـادگان در خاک دستی هم
کی دید کسی در دل شب زا ری مــا را
رسیده پیری ام و وصـل یا ر خواهم و نیست
531او که دائم خاک را با یک نظـر زر می کند
ز دست عشق دل در سیــنه بر یان می شود گاهی
زان روز که هجــران تو را تلخ چشید یم
ای نهـان کرده رخ از چشم من و شیخ و شهـاب
ز صبح شـنبه تا پـا یـا ن هفتـه
بس که عمـری است فرو رفته به زند ان تنم
فـر ا تر ا ز گلیم خـود اگر عا شق نهد پارا
چون متجـلی کند آن معـدن غمزه ناز را
خـدایا خـدایا خـدایا خـدا
540کفـتری بر مثنــو ی تخمی گذ ا شت
من و پـذیرش یک جــام ؟ مسـئله این ا ست
در کــوی تو پا را کسـی از سـر نشـنا سد
شب آدینــه و مهمـا نی و مجلـس ز مهمان پر
دیشب من و دو چشـمم بســیار گریه کرد یم
در بست هر آن کس که د لش را به تو داد ه است
خـیز تا در پس ا ین خــا نه نمــازی بکنیم
در اوج تبــم دیدی و انگـا رنه ا نگا ر
کمی ببــار خــد ا را در انتهای د لم
صـدا ی ترمز مـآ شین به طــرز
خـودم را از صمیم قلب نفرین می کنم گا هی
تو که در کریم طبعی همه جـودی و سخائی
آن د ل که شـد ا ز کو شش بسیار عمــارت
آ ن منـبع فیـض و کر م و فضـل و سعـادت
بس که بنمو د آن صنم رخ در حجاب این روزها
555داده ام سـر را رهین مهــر خوبان ای رقیب
سـر او بنــد شــد ه است
اگر خـدای دو عــالم مراد هـد توفیق
دست در خـرمن آن ز لف دو تا باید کرد
هر زمـانی با خودم در خانه خلوت می کنم
به پا س مشیت آن مُبــدأ جـلا لة نور
ای طفل برومـند قوی هیکل چالاک
سوختم ای دوستان چون شمع خاموشم کنید
لاله رویان چون که بند از روی خود وا کرده اند
برا د ر را صــد ا زد یک شب آرا م
ای آد م خوش مشـرب پاکیزه سرشت
من ند ا نســتم از ا ول تــو بدین ماه لـقا ئی
از آن و قــتی که دل ا ز بند غم آزا د می گردد
نموده چهرة خود را بد و ن حد و حسـاب
568به دست رطـل گران و کنا ر دخـتر تاک
هر زمـانی خاطرت در سـینه مهما ن میشود
ای فروزا ن مهـر هسـتی بخش چـرخ نیلگون
هـر آن که ا ز صمیم دل به سوی دوست رو کند
من که ا ز خو د بیخودم چونم به خود وا میگذاری
دلــبری د ارم که گــر مــا را شبی مهمان شود
دوسـتا ن زخم به روی جگـرم نگـذ ا رید
سـر نوشت ما و دل را هـرچـه تعیین کرده اند
بس که روز و شب غـم عشق مـر ا خورد آرزو
بس که چشمم را به گیسـوی تو بستم روز و شب
دو باره بر ســرم گذشـته ها خراب می شود
579مانده بودم سخت غمگین در حصار میله هـا
شـنیدم ژ نده خلوت نشـینی
تا به دا مـان شک و ریب و ریا ا فتــا ده ایم
برآن شـد م که بگـیرم ز دوست کام و نشـد
ای مسـجدی مومن ســجاده به دوش
بر مـا جفــا کن بی و فـا اما نه این طو ر
ز بس بسـتیم در کنج دل خود مهر خوبان را
به بالین مــادر شــبی تا بـه صـبح
ز عشـق خویـش مرا ای صـنم مده پرهیز
ز ما افتا دگان در خاک ای دلبر چه می خو ا هی
بر پشت بـا م قلب من یک مـا هواره است
چـه زود پر شـدند گور هـای ما یکی یکی
آخر چرا ای ما هـرو با من نمی گوئی سخن
من تو را دیدم آن جــا پد ر جا ن
هما ن ترکی که با ما داشت پیمانی و پیوند ی
نشــانم گر دهـد دلدار آن زلف چلیـپا را
594 رفـته ای و مانده بر جا در تنم جانم هنوز
هــر چند در نا با وری آن شوخ ما ننــد پری
جهــاد ی بی ا مــان با نفس می کرد
جمع جمع است و مغنـــیة خو ش الحان هم
یه شـبی هو ل هولکـی ا ومد آ مو نموند و رفت
دو تو زن تو یِ کوچه ی با همد یگه حرف میزدن
جها نبـخش ا ی گرا می ا و ســتا د م
قولیه صاح شد سـو دس و رو تو نشـسّه ا ی
هــر دم شکایت دارد از من دختر من
با خون جـگر اشگ من آمیخته صـد بار
مگــیر از بنده ای ای ماه صورت خنده خودرا
نه غـم با این دل شــوریده با نرمی کـنار آید
دردم افزون گشــته است از حد و بی درمان هم
کاشـکی دیگر نگـیرد کس سـراغ اشگ را
می شدم دوشــینه مهمـانش به جان مادرم
609می شود وا بخت او زین خواسـتگاران ساجده
--------------------------------------------------
چک و چـا نه
تو ای پاکــیزه خلق وخوی دل بند تو ای در بوسـه دادن ها رضــامند
لبت هست ای پری رخسـاره شـرین بد ون هیچ شک شـرین تر از قنــد
برآن آرد هـزاران رشـک غنچـه لبت جون وا شـــود از بهر لبـخند
خـدارحمـت کــند آن آد می را که لب های تورا بــا خنـده آکنـد
و لی محض رضــا ی حق تو یک بار بیا بهــر دلـم بگشــا زرخ بنــد
بیا نگســل برای خـــاطر حـق زمـا زنچــیریان عشــق پیـو ند
نمـــیدانی که صدها د فعه گفتـم به اقوام وبه خویشــا ن و به فرزند
به اقرار و به الحــاح از تــه دل بدون حقه و بــی هــیچ تـرفند
تو هم بی آن که باشــی در مضیقه به جان آن که می خواهیش سوگند
بیـــا و دوریت را ای پــری رو به حال این غـریب خسـته مپسـند
و در آخــر برای ایـن که هـر دو بگردیم از صمـیم قلـب خورســند
تمــام بوسـه های چون عسـل را بگـو بی چک و بی چـانه یکی چند
شهـــریور
402-2 در دفتر غزل قدیم
واعظــان کاین خدعه ها در کار داور می کنند خـلق را با دست خود یک باره کافـر می کنند
چون به خلوت می روند ا ین ناکسا ن حقه باز بی حیـائی کـرده و یک کـار دیگر می کنند
روح شــیطان هم از این بابت نشد آگاه هــیچ مـــکر هائی را که در محراب و منبر می کنند
در شگفتم ازچه رو با این همه نیرنگ و ریب حرفشـان را مـردم این شهــر باور می کنند
گــبر هم با دشمن خود یک چنین کاری نکــرد کارهــائی را که این هــا با برادر می کنند
خویش را جای عـلی مرتضی جــا می زننــد خــدعه درقــرآن و آئین پیــمبر می کنند
عــده ای زین مردم نا اهل بی حجب و حیــا عمـر خود را با زن و تزویر و زر ســر می کنند
نو گل عمـر هر آن کس را که بی پیــرایه شد معـترض بر کار شـان ، با غیـض پر پر می کنند
گر بدی کـردند و گفـتی کار زشـتی کرده اید از سـرِ لج اعــتراض آلـوده بدتر می کنند
غم مخور کاخـر شهـاب این نابکاران را به زور با خـــدا و عـدل او روزی بـرابـر می کنند
اوائل شهــــریور 1381
403-3 در دفتر غزل قدیم
به د نبــــال تو
ای آن که در عـمق وجود من نهـــا نی ســیّا ل و جا ری در تمـا م جسم و جانی
اغــراق نبـود گر بگـویم در تن وجـان مثــل هــوای تا زه ای هـر دم روانی
من چون شها بی سرخوش و مست ازتما شا می گرد م ا ز عشق تو شــبها آ سـما نی
با چلچــراغ د ل به د نبـا ل تو هســتم ا ین نیت و قصـد مـرا با ید بد ا نـــی
ای شـاه مهرویان چه می شـد گر شبی را دور از نگا ه مرد و زن پیــشم بمــا نی
در هــر چه دل بستم در آخر خوب دیدم ا ی ما هـرخ آخر تو به ا ز این و آنــی
از هـر کسی جسـتم سراغ از حسن رویت د یدم که دارد ا ز تو ا ی مهـرخ نشـا نی
حس می کنم هسـتم جو ان تا با تو هسـتم هر چند د رهـجرتو شــد قدم کمـا نی
د ر قلب من ا نـو ا ر لطـفت را بتــا با ن ا ی مظهـــر لطف و کرم تا می تو ا نی
22/6/1381
404-4 در دفتر غزل قدیم
نشـو و نمـا
عقده ا ی شیخ به ا نگشت تو و ا نتو ا ن کرد د رد با نسـخه جـو ر تو د و ا نتوان کـرد
نیک چون می نگـرم صد ق ند ا ر ی و صفا با تو د ر بزم طرب عیش و صفا نتوان کـرد
حفـظ حرمت ننمــود ی ونکردی شرمی روی این مسئله هم چون وچرا نتوان کـرد
لا ف تقو ی نزن و جا مة ا خلاص مبــا ف کاعتمـا د ی به چنین با فته ها نتوان کـرد
با چنین با د و بـر و تی که به غبغب د ا ری جا ی در سینة هـر شا ه و گدا نتوان کـرد
بر ســرِ منبرِ خود زهد به مردم نفـرو ش جا ی پیـغمبر اســلا م ریا نتـوان کـرد
د ین خود را ننـمود ی به من و خـلق ا د ا غا فل از این که غد ا د ین ا دا نتوان کـرد
به د غلبا زی با سا د ه دلا ن هـیچ مکـوش عمر عزیز است در این راه فنا نتوان کـرد
سوختن پیشـه کن ا ی زاهد خود بین و رنه با شک و ریب درا ین صو معه جا نتوان کرد
با چنین خوی و روش در دل افسردة خـلق آ تشـی خا نه بر انداز به پـا نتو ا ن کـرد
پنــدی از من بشـنو عمر به پاکی گذ ران که جزاین راه و روش نشو نما نتوا ن کـرد
چون شهاب ا ز سر تسـلیم و رضا قا نع باش چه بسا د ست که د ر کا ر خدا نتو ان کـرد
4 مهـر مـاه 81
405- 5در دفتر غزل جدید
حد و مر ز چشم انتظاری
ببین که در رگ زمان چـگونه درد جاری است چگونه دیده ها ی خسته گرم اشگ و زاری است
چـگونه می شـود که زندگـا نی زمیــنیا ن پر ازهراس و یاس وا ضطـراب و بیقراری است
چـه می شو د که میهن هــزا ر ها رسول حق میـان آخرین د قـیقه ها ی جان سپا ری است
بیــا به چشم خودببـین چگونه صحنـه زمین پر ا ز عزا و نوحــه و قرین سـو گو ا ری است
تمـــام پیکر صداقت و صــفا و ســا دگی نشـسته د ر عفونت هــزار زخـم کاری ا ست
تشنــجی به وسعت تمــا می عـذا ب هــا درون کوچه ها ی دا غ شهـر مرد ه ساری است
قرین در د و د اغـم از دل تمــا می ســران که بی تعـا رف ا ز عطوفت زمـا نه عا ری است
زنکـته هــا ی آشــنا ی شعر من تو و ا قفی که د ر کد ا م حد و مـرز چشم ا نتظا ر ی است
بیــا در اسـتجا بت دعـا ی مـن طلـوع کن که بیقــرا ر ا ز شــنیدن جـوا ب آ ری است
آبان مــاه 1381
406-6در دفتر لطا ئف الحیل
پیـر مرد
یک صـد ا می مرد شب ها در گلو ی پیـر مرد بسته می شد در گلویش های و هوی پیرمرد
من ندیدم د ر چنان فصلی که یخ می کرد سنگ یک نشـــا نی را کـسی گیـرد ز کو ی پیـرمرد
سـفره اش می شـــــــد تـهی از نــا ن خــــشک آ ب می خشـکید گو ئی د ر گلــوی پیـرمرد
مـا نده بود از رو ی نا د ا ر ی میـان در د ها آن قـدر کـزآن به رحـم آید عد و ی پیرمرد
رنگ آن برفی که شـبها پیش ازین باریده بود گـشته بو د ا ز سـختی ا یّـام مـو ی پیـرمرد
می پکید از ناله هـا ی بی ا ما ن د ر زیر چرخ د ر تمـا م مـد ت سـر ما کــدو ی پیـرمرد
هـیچ یک از بچـه ها ی وی هم از رو ی غرور بر نیا مـد هیچ گه د ر جست و جو ی پیـرمرد
در حضیض نا مـرادی می فـسرد از فرط فــــقر کـرت هــا ی کشتـز ا ر آرزو ی پیــر مرد
حدس میشد زد که د ارد می رود ا ز د ست ا و برخـلا ف ا نتظــا رش آ بــرو ی پیـر مرد
دیشب از رو ی تر حـم هم نـشد د ستی د ر از تا ز رو ی مرحـمت آ یـد به ســو ی پیرمرد
22و 23 آبان ماه 1381
407- 7در دفتر غزل قدیم
تعـــا مل
سنگــد ل ها ئی که قصد کشـتن گل کرده ند رحمی آیا د رخــزان بر حا ل بلبل کرده ا ند
آن کسـانی هم که از رحم و مـروت عاری اند گر یه آیـا د ر رثا ی بلـبل و گــل کرده ا ند
من نمیــدانم که ا ین گل یا که آن بلبل چطور ای جفــا وجور بی حد را تحمــل کرده اند
گوئیا ا ین عا شـق و معشـوق ا ز روز نخسـت د ر خفــا با چرخ با زیگر تعــا مل کرده ا ند
یا که شــاید قا سمــا ن عرش بر تقد یرشا ن عمدا ا ز آن ا بتـد ا قد ری تسـا هل کرده اند
ای ا مــا ن از دست مهــرویان غارتگر که ما هـر چه را ا ندوختیم آ ن هـا تطاول کرده اند
در شگفت ا سـتم که این خوبان چـرا درقتل ما باکمـــا ل جرا ت ا ظهـار تمـا یل کرده اند
هجر آن هـا کشت مـا را لیک آن مه صو رتا ن بنــد بر قع را برای خصـم مـا شل کرده ا ند
ا ز برا ی قـتل مـا و صو فی و شیخ و شهــا ب زهر را ا ین مه رخـا ن در د اخل مل کرده اند
22و 23 آبان مــاه 81 مصادف با هشتم رمضان 1423
سـا عت 9 تا 10 شـب
408-8 در دفتر غزل قدیم
راه پــر پیچ و خـــم
گفتم که با و صلش شـبی شیر ین نما یم کا م را شـا ید کـمی آرا م ســا زم روح نا آرام را
در فکر این بودم که هم کا می رو ا سا زم ز وی هم ســرکشم د ر بزم آن نیکو شما یل جام را
غا فل ازآنجا ئی که دراین راه مشحون ازخطر می پخته ام در چنته ام فکر و خـیا لی خام را
در عا شقی بد نامی ا ست و عا قلان هم بر زبان جــا ر ی نمی سـا زند نا م آ د م بد نـا م را
عا شق اگر دارد به سـر سود ا ی وصل آن صنم اغما ض با ید پیشـه سا زد طعـنه و دشنا م را
مرغی که می ترســد اسیر دام صیا دی شـود ننگ ا ست بیـند د ا نه را ا مّــا نبیند د ام را
این گام اوّ ل بود و گفتم د ر همان دم مـرد ره با یدکه بر د ارد به همـت این نخستین گام را
دراین ره پر پیچ و خم خواهی چو بگذاری قدم با ید به هر جا ن کند نی شد طی کنی ایام را
گر مـرد راهی عزم رفتن کن شها ب وزود باش ا ین را ه مملو ازخطر میخوا هد عزمی تا م را
اواخر آبان مــاه 1381
409-9در دفتر غزل جدید
حیـطة تنهـا ئی
فضـا ی آ بی ا ین د شت پر ا ز بو ی با ران ا ست شمـیم سـبزه ها ما نند عطر کو هسا را ن ا ست
حضور رشحه هـا ی یک رطوبت در فضا بی شک نشـا ندار از طراوت درحصار سبزه زاران ا ست
عطش پر می کشد تا مــا ورای با وری روشـن
سـری در ا متــد اد جا ری ره می زند پرسـه و سرشـار از نگا ه تشـنة چشم ا نتظا را ن ا ست
فرار از حیطة تنهــا شـدن ا نگا ر ممکن نیست که د ل همـراه با رقص عبو ر ره سـپاران ا ست
سبک ، کم وزن ،نا سنگین خا لی از گرفتــا ری نشــسته منتظـر در رجعت ا نبو ه یا ران ا ست
ببــار از وسعت پر حجم چشما نت به این صحرا که مشــتا ق حضوری نو به مثل بیقرارا ن ا ست
اوائل آذر مــاه 1381
410-10
در دفتر لطا ئف الحیل
مـا درم
مــا د رم با ر دگر قلبش پرا ز غــم می شود سـینه اش ممـلّو ازحرمان و مــا تم می شود
می نمــا ید خسته د ر بحبو حة یک فصل سرد در فرا غ چون منی قلبش پرا ز غم می شــود
می نشــیند منتظر د ر خـرمن تشویش هــا آرزو هــا هم به ا ن تشویش منظـم می شود
می زند برقلـب او با ر دگر دلشـوره چنــگ چهـره اش ازا ضـطرابی تلـخ درهم می شود
ترس از یک طرد بی هـنگام د ر این روزهــا در میـــان خا طرش گوئی مجسـم می شود
در حصــــا ر تا رهـای یک توســـوس می چــلد دور ذهنش تا ر هـا هر لحظه محکـم می شود
با وجود یک چنین فـکری مزا حم روز و شـب زندگا نی پیش چشمش تا ر و مبهــم می شود
ا حــــــتیاج ا و به من د ر خـلو ت تنهــا ئی اش با نبــود یک پدر هـر لحظه مـبرم می شود
بر نیاورده ا ست دم از سخـتی ا مّـا گرده ا ش زیر بار مشــگلا ت زنـدگی خــم می شود
صبح تا شب می د ود د نبال چـندین لـقمه نان مزد کا رش کمـتر از یک چند درهم می شود
غصه هائی را که در دوران عمرش خورده است بی گمان مجمو عشا ن هم سنگ عا لم می شود
لقمه ای ، آبی خو ش از حلـقوم او پائین نرفت دار د این رفتــا ر ها بر من مسـلم می شود
نو ر می بخشـد برا یم مثل شـمعی روز و شب با چنین وضعی مدام ازهستی اش کم می شود
د ر خیا لا ت خود ش ا ین فکر می پیچد که با ز بچـه ا ش با یک چنین رفتــار آدم می شود
آ ه مــا در می رود از د ست و در ا ین روز ها یک مسـا فر توشـة راهــش فراهم می شود
شب نوزدهم مــآه مبــا رک رمضـان 1423
سّوم شهــریور ماه 81
411- 11
در دفتر غزل جدید
عــــبور
یک زمـانی می شـد از رسـتنگه مهتا ب رد شد ا ز میــان حجم تا ریکی به مثــل آ ب رد شد
آن زمان میشد بدون ا ین که نا محــرم ببیـند بی ا بـا ا ز کیش و ا ز آ ئین و ا ز آد اب رد شـد
می شـد ا نگا ر ا ز صمیم قلب با نوعــی تمـّرد سا کت و بی داد و قا ل از ا نزوا ی خو ا ب رد شد
تا توان و تا ب در اعمـاق رگ هـا بود جــاری با پر و با ل عبـا د ت می شد ا ز محـرا ب رد شد
می شد آن جا خو ا ستا ر ا نقـبا ض کیـنه ها بود ا ز حضیض تیرگی با حا لـتی بـی تا ب رد شـد
مثــل یک مرغا بی ای نا آشــنا با نا ا میـد ی عصــر گا هی ا ز میــا ن پهنـة مرد اب رد شد
می توا نســتی بیا بی چـند راه سـهل و آسا ن تا در آن بتو ا ن ز جــو ر مردم نا با ب رد شـد
کا مــلا میشد بد ون هـیچ ترسـی از شمـا تت ا ز میــان یا س هـا با یک ا میــد ناب رد شد
بیســـتم مـاه مبا رک رمضان 1423
پنجم آذر ماه 1381
412- 12
در دفتر غزل جدید
فرصــت ابرا ز
به من فرصت بده دارم خـودم را با ز می یـا بم خودم را با تو ا ی درد آشــنا د مسـا زمی یابم
به من فـرصت بده زیرا منِ تنهــا ی سر گرد ان تو را در ا ین غریبی همـد م و همـرا ز می یا بم
پرم بشکســته ا ست ا مّــا خودم را با وجود تو در ا وج بی کـران هـا لا یق پــر واز می یا بم
تو را این تا زگی هـا غیر خوبی ها ی بیش از حد قـرین عشـو ه و طـــنز و ا د ا و نا ز می یا بم
به یک د نیا می ارزی ا ی تمــام لطف و زیبا ئی به د نیـا ئی که آن را برتر از اعــجا ز می یابم
درون سـینه ام حرفی است پنهـانی ولی ا مشب اگر ا شگم گــذ ارد فـرصت ا بــرا ز می یابم
تجـلّی کرده خو بی هــا د رو ن چهره ا ت ا مّا و را ی رو یت ا ی مهـپا ره صـد ها راز می یابم
فقــط یک بار دیگر فرصتی ا ی آ شــنا زیـرا من آخـر با د و دست تو خـودم را با ز می یابم
آذرمــــاه 1381
413-13
در دفتر غزل جدید
سـرگرد ا ن
کی شــود تا برهــا نی منِ ســرگردان را ا ز غـم عشـق و کنی وا ز ســرم طـوفان را
حـا لتی د ست به من داده که در را ه وصـا ل بر ســرِ د ست گرفتم به خــد ا،صد جا ن را
د ر ره وصـل تو طی کـرد ه ا م ا ی لعبت نا ز منِ سـو د ا زد ة ســوخته صـد هـا جا ن را
عشـوه و نا ز و ادا از تو چنـان ریخت که خلق نتــو ا نست به یـک بـا ر ه برو بــد آن را
من همـا نم که د ر ا ین را ه نمـو دم جــارو بهـر رو بیــد ن آ ن نا ز و ا د ا مــژگا ن را
از ازل خو ا سـته بود ی که به من سخت کنـی ا ین ر ه سهــل و پر ا ز سـا دگی و آسا ن را
آ ن که آ مد به در خا نه چـو مهمـا ن بپـذ یر که نر ا ند ز د ر خــا نه کسـی مهمــا ن را
هیچ د سـتی به جز ا ز د ست فد ا کار تو نیست که به سـا ما ن نر سـا ند ســر بی سا مان را
سـا ل هـا هست که من کرد ه ا م از رو ی نیاز سخت فــرما ن بری یـک دل نا فــرمان را
بســته ا م عهد ی و صــد با ر د گر می گویم نشــکنم عهد خو د و نگسـلم ا ین پـیما ن را
گر چـه بسـیا ر جفا می کنی ا مِّّــا ز شهـاب خو ا هشـی هست که از و ی نبـری درما ن را
13 آذر مـــاه 1381
414- 14
در دفتر غزل قدیم
جــد ا ل
گــره ا ز گیســوی ا نبـوه تو وا نتـوا ن کرد دست در خــرمن آن زلف دو تــا نتوا ن کرد
جـا د وی زلف تو و خوا هش من مسئله ای ا ست که د ر آن مســـئله هم چون و چرا نتوان کرد
نیک د ا نــم که علــیرغم چنین خـرمن زلف با جفـــا کاری و هـجران تو تــا نتوان کرد
گر چـه آن طّره به پا کرد ه د و صــد غا ئله را پای این غــا ئله آشـــو ب به پـا نتوان کرد
مـــا رضا ئیم به هــر آن چه مقـد ر کرد ی لیکن ا نگــا ر تو را هــیچ رضــا نتوان کرد
مســجد و میـکد ه در دیـدۀ ما یکسا ن ا ست این دو تـا را ز هـم ا ی د وست جدا نتوان کرد
به جــز ا ز د ست تو با هــیچ د و ا و د سـتی درد مـــا را که نهفــته ا ست د وا نتوان کرد
با من و شیخ و شهـا ب و د و سـه محتا ج فقـیر د ر شب عــید بدین گـونه جفــا نتو ا ن کرد
شب عــید فطــر1423
مصاد ف 4 آذرمـاه 1381
415-15
در دفتر غزل جدید
در سایت شاعران پارسی زبان یادداشت گردید
انتـظار
بیــا کــه دل بــه امــید تـــو بســـتم آقــا جـان وزین عمــل به خـدا مست مسـتم آقا جان
به هر چه دل بسپردم پس از یکی دوسه روز بــه اعـــتبار تــو آن را گســـستم آقا جان
پـس از یک عـمر نشـستن به پـای ایـن یـا آن کـنون ز عشق تو بیمــار هســتم آقا جان
قــرار بســـتم و چـندین هــــزار ســال بــر آن ســر ِ قـرار خـــودم هـــم نشــستم آقا جان
بیـا کـه از غــم این سـال هــای بی سـر و ته شـدم مریض و در این راه خستم آقا جان
تو از همیشـه برایــم قــشـنگ و خــوب تری قسـم به آن که من اش می پرسـتم آقاجان
هـــــزار بوســه گــذارم بــــه پــــای نامــۀ تو اگـر رسـید جـــوابت بـــه دســــتم آقا جان
مـــیـان خـرد و کـــلان هــم بــرای خاطـــر تو ببـین چـگونه خــودم را شـکستم آقا جان
بــه مــــثـل مــــردم این ده همیشــه منتظــرم بیــا کــــه دل بــه امیــد تو بســتم آقا جان
18 دی مـاه 1381
416-16
در دفتر غزل جدید
به ا میـــد تو
بیـا که دل به امیــد تو بسـته ام این بار امیــد از کس و ناکس گسسته ام این بار
بروز می کـند این جا بدون تو صــد درد در امتــداد غم دسـته دسـته ام این بار
ز راه دور و درازی پیــاده آمــده ام و نیم قــرن فزون گشت وخسته ام این بار
مــنی که می زد ه ام بست و جهۀ خود را به امر عقل خـود آن را شکسته ام این بار
هنـوز نامـده خواهم ز خویش کوچ کنم به همــره چمـدانی که بسته ام این بار
به کوله بار شکــیبی که بسته ا م این بار
ز بنــد تار غـرورم گواه حال من است خــدای عزّو اعلا که رسـته ام این بار
هـــزارعهـد نمودم که نشـکنم تـوبه ســر قــرار خودم هم نشسته ام این بار
تو را قسـم به خدایت در این زمـا نه بیـا بیـا که دل به امیـد تو بسـته ام این بار
18 دی ماه هشــتا د و یک
417-17
در دفتر لطا ئف الحیل
طلب آمـرزش
یکی شـیخ نو را نـی ا ی می گذ شت زپس کوچـه ها عصـر یک روز سـرد
مسـن بود ا مّــا جو ا نی و شــا ب برون میـزد ا ز رو ی آن نیک مــرد
* * *
عبــا را بـه رو ی سـر ا ند ا ختــه مبــا د ا که ســرما بیـــا زاردش
ویک شـــا ل ســبزی به دور کمـر که از ســو ز و سـرما نــگه داردش
* * *
یکی چنــد میـقا ن سـرِ کوچـه ای در آن عصـر یـخ کرده گپ می زدند
میـــان فضـــا ئی پراز دود و دم دم ا ز سی دی و رقص و رپ میـزد ند
* * *
هرآن کس که از نزد شان می گذ شت نثــا رش همه فحـش و دشـنا م بود
ز دست قضـــا شیخ بیچـاره هــم به مـا ننـد مرغــی دراین د ا م بود
* * *
منِ ســاده هـم هـر که را د ید ه ام گمـان کـرده ام یار گم گشـته اوست
چـو چشمم به او خـورد این بار هـم بگفـتم که شـا ید همان ما هـر و ست
* * *
من آخـر یک عمری است با صد ا مید ســرا سـیمه د نبــال ا و بـود ه ام
و زا نـرو کـــه روزی ببــینم و را شـب وروز در جسـت وجو بـود ه ا م
* * *
ســرا ز شور عشق وی و د ید نــش به این جـا وآن جـا زد ن کا رم ا ست
ز هـر کو ی و بر زن کـه رد می شو م نگـاهم به دنبــا ل د لــد ارم ا ست
* * *
ببـینم هـر آنگــاه روحــانی ا ی ز شـو رو شعف بــا تمــا م وجـود
فــرســتم ز اکـرام و تعــظیم او به پیغمـبر و ا هــل بیـت ا ش د رود
* * *
و لـی آخ با چشـم هـا ی خــودم بد ید م کـه آن حـجت ا لمســلمین
و لو شــد به یک نحـو خیلی عجیب به یک طـرفه ا لـعین روی زمـــین
* * *
د رآن لحظـه یـک سـنگ روی وِ را به شکـل بدی در نــوردیـد ه بـود
گـل ر و ی آن پیــر ســر زند ه را جــوان دنی سـیرتی چیــده بـود
* * *
به درد آ مــد ا ز کا ر ا و قلب مــن د لم خـیلی از این عمـل ریش شــد
و ا لــحق که ا ز د ست ا و ســینه ام در آ ن لحـظه هـا بیش ا ز پیش شـد
* * *
زبا ن بر گشــو د م بــه نــفرین او ا لـــهی که د ســتا ن او بشــکند
که نتــوا ند از روی ظــلم و ســتم به پسـتی چنـین کـا ر ز شـتی کـند
* * *
ولی شــیخ می گفت بی هـیچ خشـم جـوان ا ست و نا پخــته و بی خــبر
و د ر زیر لب هــم شنیـد م که گفـت خـــد ایا ز تقصــیر او در گـــذر
* * *
پس ا ز ا ین کـه حا لش کمی خو ب شد تکــا نید خـودرا و بر پا ی خـا سـت
* * *
من آخــر نفهمیــدم آن شیــخ پیر که می زد بـرون نورش از چهره کیست
و لی شـد به من ثا بت او هـر که هست بدین خـلق و خـو بر تر از آدمی ا ست
دی مـــــاه 81
418-18
در دفتر غزل قدیم
پرهــیز
از آن عشقی که زاهد بارهـــا می داد پرهیزم قســم خوردم که تا جان در بدن دا رم نپرهیزم
من آخــر د ر تمـام عـمر دیدم که پی د ر پی به یک طرز جـنون آسـا ئی از ا ین عشق لبریزم
به آن ذا تی که با لای ســر ماهست هم قســم که هر شب با خیا لش تا سحـر گا ها ن می آمیزم
به آن ذ ا تی که نا ظر هست بر کارم خورم قسـم
در این یکی دو روز باقی عمــرم بر آن هسـتم که گر ا زد سـتم آید کهکشــانی را به هم ریزم
به اســتمدا د من گر بر نخـیزد شیخ بعد ا ز این خودم در ا ستجــا بت از دل دیوانه بر خــیزم
به من گفــتند باید ساخت با حرمان و درد ا مّـا منِ نا کا م بر آ نـم که با ا یــن درد بســتیزم
از آن جا ئی که ا ز پر هیـز می پرهیزم ا ینجا هم قسم خوردم شهـا ب آسا که از پرهیز بگــریزم
اوا ئــل بهمــن 81
419-19
در دفتر غزل جدید
عــــیا دت
شـد ه ا ست تا بپـرسی زد لی شکسـته حا لی ز سـرِ بزرگــو ا ر ی به یکی دو با ر ســالی
نکـند که رفت و آ مـد به سـرا ی خو برویا ن ننهــاده از برا ی توی بی وفــا مجـــالی
چه شد آن قرار و عهدی که تو قول دا ده بودی بر سـا نی ا م شـبی تا به سحر به یک وصـالی
بنشـسته د ر ســر ره به ا میــد ا لتفــا تی که کنـد به یک گدا ئی مه خوش خطی و خالی
همــة امیــد او این شـده از ازل که روزی برسـد به دلسـتا نی به نگـا رخو ش خصـالی
بگـذ شتی ا ز کـنا ر قفســی و لـی ند یدی ز پرنــــدة ا سـیری بشـکسـته است با لی
بگـذ شته چنـد سا لی تو ا ز آن زمان که رفت و لی ا ز مریض د ار ی ننمـوده ای ســئوالی
بنهــی در ا نقـیاد همه سـر به پیـــش امّا ننمــودی از تهیـدست و فقــیرا متــثالی
بنشین که سخت مشتاق چنین دمی ا ست روحم که بنو شــد آب یک جــرعه زچشمة زلالی
چه کنی شها ب با خـو د که تما م ا ین عرا یض همه بو د ه ا ست خو ا بی همه سر به سر خیالی
بهمــن مــاه 1381
420-20
در دفتر غزل جدید
عصـر پنج شـنبه هـا
چـو می زنی به خسته ای سـر عصر پنج شنبه ها چو غنچــه بازمی شود در عصــر پنج شنبه ها
دو باره با رجوع تو شــود بدون هـیچ شــک تمــا م حس وی معــطرعصــر پنج شنبه ها
به فصــل روشنی می آئی و شکو فه می د هـد به میمنت د لی مـــکّد ر عصــر پنج شنبه ها
میــان آشــیانه ای نمــور وسرد و منجمـد غمش نشـسته زین فــر ا تر عصـر پنج شنبه ها
به علّت چنین حضــور سـبز گریه هــا ی وی به خند ه ا ی شده ا ست منجر عصـر پنج شنبه ها
د لی ز وی شکسته اند و می خـورد همیشه خون در این یکی شکسته ســا غر عصـر پنج شنبه ها
درون ســینه اش هــنوزآه هـا ی گرم هست که می کشـد مدام از آن سر عصـر پنچ شنبه ها
نهـا ده کارهـا ی خویش را ز مین که تا رســد به کا ر هــا ی بس مهم تر عصــر پنج شنبه ها
دو تا درخت پــیر هم کــنا ر خو ا بـگا ه وی غنـو ده ا ند د ر حصار باو رعصــرپنج شنبه ها
سـر قرا ر خـو د بیـا و گـرنه می شـود د لش بسـا ن گلی که گشــته پر پر عصر پنج شنبه ها
اوا ئــــل اســفند ماه1381
421-21
در دفتر غزل قدیم
تیــــغ غــم
اوکـه ز مــا رشـتۀ پیمــا ن گسست ا ین د ل ســود ا زد ه ا م را شکســت
آ ن صــنم ســا د ۀ سهـل ا لوصـول گشت ر هــــا مثل خـد نگی ز شست
آ ن بت رعنـا ئی و ا فسـو ن و نــا ز آ ن که شــر ر د ا شت به چشما ن مست
کا ش شـــبی دور ز چشما ن خــلق آ مــد ه و د ر بـــرِ مــا می نشست
حیف که ا و نیــــز نشــد مثل مـا عهد که می بســت بـد ا ن پا ی بسـت
با ر د گــر تیــغ غمش ســـینه را ا ز ســـرِ بی مهــر ی بسـیا ر خست
مهــر بریــد و د ل پر د رد مــــا ازغــم آ ن یا ر پــریــرو نرســت
گـریۀ چون ســیل خر و شا ن مـــا نیـــز د ر ا ین معــرکه طرفی نبست
د ین بشــد از د ست و بشـد ا ز قضـا عا شق د لبــا خته شــد خو د پرسـت
د ر نظــر مـرد م ا یـن شهــر و ی بی سـر و بی پا شــد و گر د ید مست
با همــۀ جور و جفــا یش شهــا ب می نکشــد هیــچ ا ز آن شوخ د ست
422-22
در دفتر غزل قدیم
گــل رو
«اگر دانســتم کویت به ســر می آمد م سویت بر ا ی د ید ن رخسـا ره و چشـما ن جـا د و یت»
نمیدا نی که شـد صد بار از ا ین غنچه برا ی من بدان نشکـفته می بود ن د هان تنگ و خوشبو یت
تمــام باغ را گشــتم برا ی دیدن یک گــل برای من گلی پیــد ا نشـد غــیرا ز گل رو یت
د عا کردم که بگـذارم نمــا ز صبح و شا مم را هــزاران بار صـبح و شب بزیر طا ق ابــرویت
تو ای ا میـد من در شـا م تا ر نا ا میـد ی هـا بیــا بگـذ ا ر تا د سـتم رســد بر تا ر گیسویت
شها ب ا مّید آن د ا رد که بر گو شش رسد روزی سخن هـا خو ش و نغز و کــلام گرم و د لجویت
اوّ ل فـــروردین مــاه 82
423-23
در دفتر منا قب و مرا ثی
رقص مــرگ
عصـر عا شورا د لش در کربــلا جا ما ند ه بود با دلی خـونین در آن د شت بلا جـا ما ند ه بود
آ فتـا ب ا ز آن بیـا با ن دا منش را می کـشید ظلمتی قـیرینه رو ی نیــنو ا جــا ما ند ه بود
کـا رو ا ن می رفت و سـر ها بود بر سر نیز ه ها کوهی از مـا تم ز جـور ا شقــیا جا ما ند ه بود
قطره خو نها ئی که از سر ها د رآ ن د م میچکید رو ی شــن هـا به شکـل رد پـا جا ما ند ه بود
ذوا لجنـاحی پا ی کو با ن بر زمین شیون کنـان در کنـار کشـته ها ی ســر جد ا جا ما ند ه بود
کشـتی عشقی د ر آ ن بحر پر ا ز طو فا ن و موج و ا له و سـر کشــته و بی نا خـدا جا ما نده بود
بی سـر و ســا ما ن بدو ن نا خد ا جا مانده بود
با ر مو ز مطــلق د لــد ا د گی یک آ شــنا در میــان لشــگری نا آشــنا جا ما ند ه بود
ر قص مر گ خیمه هـا در آ تشی سـو زا ن و آه یک نفـر تب دار در ا ین خیمـه ها جا ما ند ه بود
عا شــورای 1424 آخــرین هفته سا ل 1381
424-24
در دفتر غزل جدید
نظـا م ناخجسته
یکی میا ن یک نظـا م نا خجسته د ا د می ز ند ا ز ا نتهــا ی یـک د ل شـکسته د ا د می زند
رخش کمـا ل ا سـتغا ثـه را ا ز عـمق جان او و سـینه ا ی ا ز آ ه هـای خسـته د ا د می زند
عـروج نا ا میـد ی ا ش به مو سمی که روشنی به ســوی ا نتحـا ر رخت بسـته د ا د می زند
برای رسـم حـا ل یک غـریب در ترا نـه ا ش هـزا ر و ا ژه هــا ی د سته د سته داد می زند
برا ی آن شـبی که مـا هتـا ب نو رخو یش را ز روی قهــر ا ز زمین گســسته د ا د می زند
سحــرد میـد و در شبی بدو ن یک ستا ره ا و به حـا ل ا ین نظـا م نا خجسـته د ا د می زند
زمســتان 1381
425-25
در دفتر غزل قدیم
خیـا ل خوش
عهـد کردم که اگـر مسـت زجـا برخــیزم بــا قـی عمــر ز میخــا نه نمی پر هـیزم
باده ای داد به دست آن مـه و من در همه عمر دائمــا در پی آن بــادۀ ســکر آ مــیزم
در ببنــد ید و بیــا رید مـر ا باده که سخت مثـل دیوا نه ا ی ا ز شـوق وشعــف لـبریزم
سـا قی ار رحم کنـد بر من و ا ین حا ل خراب مسـت د ر د ا مـن وی تـا بـه ا بـد آ ویـزم
می شـوم غـرق ز یک جـا م به دریا ی کما ل و رنه مـا ننـد یکی قطــره بســی نا چیزم
رفت عمـری و شد از د ست جـوا نی و هنـوز د رخیــا ل خو ش ایّــام طــرب ا نگـیزم
بی خـود ی ما نع آ ن گشت که ما ننـد شها ب د ر قیـا مت ز مکــا فا ت عمــل بگــریزم
اوا ئــــل اردی بهشت مــاه 82
426-26
در دفتر غزل قدیم
ا بتـذ ا ل
چشـم در چشـم منِ خســته ز بس دوخته بود د ر میــان د ل من آتشــی ا فــروخته بود
با ز د ر معــر که ا ی بذ ل من و مــا می کرد آن چـه را در طی یک زندگی ا ند وختـه بود
هسـتی ا ش را همه دیدم که در آن شب تا صبح از سـر صـد ق د ر آ ن معرکه بفــروخته بود
خو ا ست تا جـا ن مـرا گرم کنـد با دم خویش غا فـل ا ز آن که مــرا آ تش و ی سوخته بود
ذ وب می گشــتم و بـا چشم خـودم می دیدم که محقق شــده بود آن چـه وی آموخته بود
جــا مه ا ی بود چنــین سـوختن و د م نزدن که از اوّل فلکــش بر تن وی د وختـــه بود
شمع وش ذ وب شـد و محو شد ا ز چشم و شها ب مهــر آن مــاه لقــا را به دلش توخته بود
12 اردی بهشت مــاه 1282 برای روز معـلم
427-27
در دفتر غزل جدید
ا ثبـــات حقیقت
بحث مـا ا ین ا ست خـود ر ا سوختن تا سا ختن خو یـش را در و رطــۀ دلبــا ختن ا ند اختن
با تــبر ما نند ا بر ا هیــم بر بت های جــهل با توکّــل بر خــد ا بی هـیچ تر سی تـا ختن
بیـــرق توحـید را بر قّـله ها ی معـــرفت از ســر اخـلاص تا ســر حـد جان ا فراختن
کو شـشی بی حد نمــو د ن تا بلند ای کمـا ل نو ر حق را د ر د ل خلــق خــدا ا ند ا خـتن
ا یســتا د ن سخت و محکم بر سـرِ یک ا عتقا د جـان خو د را هم در ا ثبـا ت حقیقت بــا ختن
رفــتن و مثل شهـابی د ر شـبی تا ریک و سرد د ر خــط رو شنــگر ی پا را ز سـر نشنا ختن
14 اردی بهشــت 1382
428-28
در دفتر غزل جدید
عـروج خیر خواهی
کمـی سـیرا ب کن ا ز یک هو ا ی ناب ما هی را رهـا کن خلق وخــوی یک رفیق نیمه راهی را
جلا د ه عمق رو حی را که شـد همرنگ تا ریکی فراری ده از ا ین ظلمت سـرا رنگ سـیا هی را
بیــا با من بمــا ن ا ی همنشین و قت تنهـائی که تنهــا ئی شکــو فا می نماید بی پنا هی را
گر از د ســتت ا طا عت بر نمی آید گنا هی کن که در ا ین جـا گنه پنـد ارد آدم بی گنا هی را
بر ایـم نا مه گر د ا د ی ندارد هیچ تا ثیـــر ی مرجح دان به مکتــو ب ارتبا طات شفـا هی را
شـبی د ر سـا یۀ ا لطا ف پنهـا ن تو می خوا هم که پـی گیرم بدون شک عـروج خیر خوا هی را
شهـا ب آ ســا بر آ نم تا به ا ستمد ا د د ستا نت نهـم در با قی عمــرم به سـر دیهیم شا هی را
چهــــارم خــرداد مــاه 1382
429-29
در دفتر غزل قدیم
ا فـــرا ز
عشـق را گر به مـن آن مغـبچه ا بـرا ز کــند گره ا ز کــا ر فــر و بستۀ د ل بــا ز کــند
برقــع ا ز چهـره نیا فکـنده دل از کف بربـود وای اگــر برقــع بیا نداخـته و نــا ز کـند
عـا رفی نیست که د ر آخــر عمری گــره ا ی با ز ا ز کــا ر مــن و آن بـت طـناز کــند
در ببــند ید که د لــد ار پری چهــر ۀ مــا قصـد دارد پــس از ا ین دلـبری آغـازکنـد
خــرم آن مو قـع که چون مرغ مها جر جـا نم تا برِ د و سـت ا ز ا ین مهـلکه پــر وا ز کنــد
می شـوم غرق بـــلا گــر دل سـود ا زده را با غــم و غصــۀ نا خواسـته د مسـا ز کنــد
دارم ا مّیـد که د سـتا ن و ی ا ز جـا ن شهـا ب غصــه ا ی ر ا سحـر یک شـبی ا فـرازکنــد
پنجـــم خــرداد مـــاه 1382
430-30
در دفتر غزل قدیم
مـا جـر ا
چـه شـود ا گرنــگا هی بکنی به بیـنوا ئی ز سـرِ بزرگو ا ری که رسـد به یک نــوا ئی
نگـذ ا ر تا بگـو یم به تمــا م خـلق کز من بگـذ شت آ ن نگـا ر و ننمــود ا عتــنا ئی
همه د م تـلا ش کردم که تو ا ز سـرِ عطو فت سـرِ صحبـتی کنی وا نکـنی ز من جـدا ئی
ســپری شـد عمــر و تو نیا مدی ببــینی که منِ فقــیر دارم چه عجیب مــا جر ا ئی
چـه شود که از سیا دت طی د عو تی نهـا نی به ضـیا فتی کـذ ا ئی برو د شـبی گـد ا ئی
سرخوا ن خو برویا ن چه شد ا ی صنم که ما را نبو د به جرم بی چـیز ی و فر ط فـقر جا ئی
پس از ا ین عـلاج درد م ز طبیب بـر نیـا ید چـه کینم با ر ا لهــا من و درد و بی د وا ئی
چه شو د ا گر شها ب آ خر عمر خویش یک شب برسـد ز لطف وشفقت به وصـا ل آشــنا ئی
13خـــرداد مــاه 1382
431-31
در دفتر غزل جدید
در تلگرام نوشته شد
ما نند چند ین سا ل پیش
می شوم قـربا ن او مـا نند چند ین ســا ل پیش ما ل من هست آن او ما ننــد چندین سال پیش
می شو م ا ز بس نگـا هش گرم و گیرا هست و غمز محو در چشمـان او ما ننــد چندین سال پیش
مـی کنـد هــرد م پریشــا ن روح نا آ را م را گیسـوی ا فشـان او ما ننــد چندین سال پیش
می تر ا ود رشحه هـا ی عا شقی ا ز فرط لــطف بیـدریغ ازجـان او ما ننــد چندین سال پیش
هشــتم از بس دو ستش مید ا شــتم آن شوخ را سـرپی فــرمان او ماننــد چندین سال پیش
خـورده ام با وسعـتی معلوم و دوراز ا نتظــا ر با رهـا ا ز خو ان او ما ننــد چندین سال پیش
سـاده می ا نگاشـتم وصـل و را در ذ هن خو یش سخت بو د آ سا ن او ما ننــد چندین سال پیش
گبر و کـا فر د ست خو د شستند ا ز ا یما ن خو یش د ر پـی ا یمـا ن ا و ما ننــد چندین سال پیش
در میـان نخــو ت بی ا نتهـا ئی می شکســت با ز هم پیمــا ن ا و ما ننــد چندین سال پیش
د ا شت تأ ثیـر ی فزون از حـد و کا مل در شها ب د ا ر و و د ر ما ن ا و ما ننــد چندین سال پیش
13 خـــرداد مــاه 1382
مانند هفده سا ل پیش
می شوم قـربان او مـانند هفده ســال پیش
مال من هست آن او ما نند هفده سال پیش
می شوم از بس نگاهش گرم و گیرا هست و غمز
محو در چشمـان او ما نند هفده سال پیش
می کند هــر دم پریشــان روح نا آرام را
گیسـوی افشـان او مانند هفده سال پیش
می تراود رشحه های عاشقی از فرط لــطف
بیدریغ از جان او مانند هفده سال پیش
هشتم از بس دوستش میداشــتم آن شوخ را
سـر پی فرمان او مانند هفده سال پیش
خورده ام با وسعـتی معلوم و دوراز انتظار
بار هـا از خوان او مانند هفده سال پیش
سـاده می انگاشـتم وصـل ورا در ذهن خویش
سخت بود آسان او مانند هفده سال پیش
گبر و کافر دست خود شستند از ایمان خویش
در پـی ایمـان او مانند هفده سال پیش
در میان نخوت بی ا نتهائی می شکســت
باز هم پیمان او مانند هفده سال پیش
داشت تأثیـری فزون از حد و کامل در شهاب
دارو و درمان او مانند هفده سال پیش
13 خرداد ماه 1382
432-32
عشــق نا مــه
مثـنو ی عشق نا مــه به منـا سبت ا و لین عشق حســین قلی غیــور متخلص به
سروده شـد ه و قسمتی از آن در پا ئــیز سا ل 81 در حضـور خودایشـان قرا ئت
گردیده و تصحیح شـده است متأســفانه فرصـتی پیش نیــامد که همـه اشعـار
برای ایشان خـوانده شـود
علّت ا ین امــر کهـولت ســنّ ا یشـان و غیبت مکـرّر نا مــبرده در
انجمن مولوی است گـرچـه اســتاد سخــائی تنهــا عضـو انجمن مولوی است
که از سـا ل 1362 تا 1381 بدون وقفـه و با شو ر و شـوق زائد ا لوصفی درجلسات
انجمن حضور یا فته و لی به دلیل سکته هـا ی متعـدد ا یشـان در پا ئیـز 8 و عد م
حضـور ایشـان در انجمن ، در چنـدمـاه قبل از مرگ ایشـان نصف این ا شعـا ر
به سمع ایشان نرسـیده است اگر چـه همـان مقـدار هم که برای ایشـان قرا ئت
شـده است با عـلاقه فراو ان دنبـا ل کرده است امّـا مقـدورنشد که همـۀ آن به
سمــع ایشــان برســد. سـر انجـام خورشـید عمـر آن بزرگو ا ر روزشـشم
فروردین مــاه 82 غــروب کرد و به ســرای با قی رحــل ا قامت ا فکــند
خــدا یش رحمت کنــاد
یک قصــۀ خـوب و عا شــقا نه بشــنو ز شهــا ب عا قـــلا نه
یک قصـۀ عا شـــقا نه و خـوب د ر بــا ر ۀ عـا شقا ن محــبو ب
کا ن کم زتمــا م قصـه ها نیست د رحد خـود ش لـطیف وعا لیست
چـو ن قصـۀ لیلی ا ست و مجنون مجنون که بشـد در عشق د ل خون
شـیرین که برفتـه ا ست ا ز یـا د ا ز تیشـه و کو ه و عشق و فـر ها د
وا مـق که بگشــت شهره در شهر عــذ ر ا که بشــد فسـا نۀ د هر
یک قصــه ز عشـق با ز گــویم صــد نکتـۀ نغـز ا زآ ن بجـو یم
یک قصـه که حظّ نمـا ئی ا ز آن هـم سـو د بری ا ز آ ن فـرا وا ن
ا ین پنــد مـرا بکن بن گــوش د ین را به بهـــا ی عشق نفرو ش
هــرچنـد که عا شقی تو هشد ا ر رو حرمت د ین خـو د نگــه دا ر
یک قصــه شـنو ز پا یمــرد ی کز را ه تــو منحـــرف نگر د ی
کاری که گرفتــه ا یش در د ست نا کرد ه ز مــین مبــا د بنشست
هــر چند که عا شقی تو هشـدا ر بیــرو ن ز گلـیم پا ی نــگذ ا ر
عشق ا ر چه چو مهر جا نفروز است بر سـطو ت عقل کیــنه تو ز است
بر مســند عقــل ا گر نشــیند یک روز خــوش آ د می نبیــند
هــر جا ی که جایگا ه دین ا ست با عقـل همیشـه هم نشـین ا ست
ا ز خــتم رسـل رو ایتی هـست کـا ند ر عملــش حلا و تی هست
در عشق به وقت شـور و مســتی ر خ د ا د چـو نا گهـا ن شکسـتی
باز از نشــود گر ه از ا ین کــار عا شــق نرسـد به وصـل د لد ار
وا نگــه بکـــند کمی مـدا را کتمــا ن بنمـا ید عشـق خو د را
بر و صلــش ا گر نیا فت ا و د ست و ز عشـق بمـر د ا و شهـید ا ست
این قصه ز شــا عری ا ست عا شق د ا نا به ر مـو ز عشـق و حـا ذ ق
یک شـا عر خو ب و نکته پـر د ا ز با عقــل همیشه بود ه د مســا ز
یک شــا عر بی مثـا ل و نــا در د رکــا ر غــز ل قدیر و قـادر
یک مــرد فصیـح و خوب گفتـار و ا ن د ر سخـن بلیــغ ســا لار
آن مرد ،سخـائی ا ست و بی شک د ر عشق یگــا نه هست و هم تک
عشقی که تمـــا م مـاجرا بـود ا وّ ل ز رعـا یت خـرد جـد ا بود
بعــد ا که قرین عقل و دین شـد گر دو نـه کا ر غـیر ا ز ا ین شـد
در د و رۀ نا ب نـو جـــوا نـی د ر عهـد شــبا ب ز نــد گا نی
آن وقت که عشق می کــندگـل ا نسـا ن خرد ش کــند تنــزل
د ر مـو قــع ا مرد ی به نا گـاه از رو ی خــلوص و نا خود آگا ه
شـد عا شـق د خــتری فسو نگر ا ز مـا ه وشهــا ب و حـو ر برتر
یک د خــتر ک مسیحی لــو ل شا د ا ب و قشنگ و شوخ و شنگو ل
از ا و بگذ شــته شـا نزد ه سـال مقــبول خصـا ل و نیک ا حو ا ل
چو ن ســرو بلنـد قا مت و نـا ز د رخو شـگلی ا ش نبو د ه ا نبـا ز
دل ا ز کف عا شــقان ســتا نده خون کرده ودرعــزا نشــا ند ه
این بـار زیک جــو ا ن محجوب آرا م و خجـول و پـاک و محبوب
کس یا د ش از عاشـــقی ندا ده ا زد ست کسـی نخـو رد ه بـاده
با عشـق نگشــته ا و گـــلاویز آ ب ا ز د هنش نگشــته لــبریز
در عشق نکــرده کس جو ا بـش ا ز دید ه شـبی نرفتـه خوا بـش
نا د یـده هـــنوزدخــتری را نا مو ختــه ســر د لــبر ی را
قلبــش به طپش نیا و فتـــا ده نفــروخته کس برا و ا فـــا ده
از کس نگــرفته هیـــچ لب را اصــلا نمکیـــده یک رطب را
ننهــاده د لی در عشق مــا هی آ تــش نگــرفته ا ز نگــا هی
بی هیــچ د لیـل آشـــکا ری در د ا م نـر فتــه چو ن شکا ری
قصــۀ خـریدن دو چرخه و اصــفهان رفتن سخــا ئی
د ر ســینه او یـک عشق خــا نه جــا د ا شت بد و ن هــر بهـا نه
در عـشق یکی د و چـرخه می مرد خـود را ز بــر ا ی آ ن می آ زرد
شب کـا ر نمـو د و ر و ز هــا هم تا پــو ل شــود بر او فــر ا هم
هر چیز که د ا شت رفت و بـفروخت تا پــو ل خو د ا ندکی بیا ند وخت
با کوشــش و جّد و جـهد بسـیا ر شـــد بهر خرید، را ه همــو ا ر
با تو شــه ا ی ا زا میــد بسـیا ر بگرفت د و چـــرخه ا ی ز با زا ر
زان د م که دو چـرخه یا ر ا و شـد با شــوق و شعف ســوار او شـد
هــرروز و شـبش بگشت همـد م ا صــلا نشد ا ز علا قـه ا ش کـم
با او به هــز ا ر جـا سفر کــرد از د شت و در و د من گـــذرکرد
هر جا که نشا ن ز شـا د ی ا ی بو د آ ن جـا بگـذ ا شت خو یش را زود
رو زی ز قضـا بشــد خــبر د ار ازمشـــتریان کوچــه بــازار
یک جشن بـه ر سـم پا د شـا ها ن بر پا شــده ا ست د ر ســپا ها ن
شــستش ز قضــیه با خـبر شـد عز مش به ســفرشــدید تر شـد
د ر کا ر ســـفر گـر فت تصـمیم ا و قا ت ســـفر نمــو د تنـظیم
ا فــتاد به را ه شـــا د مـا نـه با شــو ق و غـــرور کودکـا نه
در نصـف جهان چو رحل افکـند شــد ا ز سـفر ی چنـین رضا مند
د ر کوچه و برزن و خیـــا با ن میلـش به نظـاره شـد د وچندان
از کوی مسـیحیان چو بگذ شـت پا در خم و پیـچ کوچـه هـا هشت
در کوچه ا ی ا ز همـان محّــله بیچـاره فتــا د تـوی تــــلّه
چشمش به جما ل د ختر ی خو رد کا و عقل و ی ا ز سـرش به د ر برد
اسمش همه جـا به نـا م آ شـیل مشهـو ر شد ه میــا ن فا میــل
این طفلک دست و پا چلفـــتی در عشق ندید ه هیـــچ زفــتی
خو د را به میــا ن آتشی د یـد نا گــا ه د لش د ر عشق لـر زید
تا مست جما ل آن تپـــل شـد ا فسو ن شد و د ست و پا ش شل شد
ا ز خا نه برون چـو آمد آ ن ما ه شـد عا شـق نـو شـکفته گمر ا ه
بگذ ا شت پیــا ده پـا ی در راه با خو ا هـر خرد خو یـش همر ا ه
تا چشــم حسـین بر و ی ا فتا د هو ش ا ز سـر ا و بـر فت بـر با د
ا ز چـرخ یـو ا ش شـد پیـا ده پا د ر پـی د خــتر ک نهــا د ه
بگذ ا شت دو چـرخه را به دیو ار کا ســا ن شـود ش نـظا ر ۀ یا ر
شــد د ر پی دخـتر ک ر و ا نه چـو ن مـرغ گرسـنه سو ی د ا نه
می رفت به ناز و عـشو ه و غمـز می ریخت ا ز ا و هـزار و صد طنز
با د ست لـطیف تا ر گیســو ش ا فشـا ن بنمـو د ه بر سـر د و ش
غا فل که سـخا ئی اش به د نبا ل بی طـا قت و نا تو ا ن و بد حـا ل
مفتــو ن شد ه ا ز جمـا ل دلبر آ ن هیکل و مـو و قـا مت و بـر
ا ز بس که نـظاره کـر د ه ا و را آن قا مت و قــد و مو و رو را
نا لان و پر یـش و مست گشــته بی د ین شـده بت پرست گشته
چشمی همه دم به سوی او دا شت زا شیل د و چشم بر نمی د اشت
چون دم بد م عشق او شد افز و ن از عشق د و چرخه رفت بیر و ن
یـک لـحظه از او نگشت غـا فل تا مـو قع آ مد ن به منـــزل
د ر مـو قع عـصر دخـترک با ز آمـد سو ی خا نه با د و صد ناز
آن و قـت که درب خانه و اشـد جا ن از تن عا شقی جــد ا شد
آ شــیل چو رفت کـنج منـزل د ر سـینۀ ا و شـکسته شد د ل
ا نگــار جـلو ی چـشم ا نسا ن شـد مـا ه د رو ن ا بر پنهـا ن
دل ا ز کـف او ربـود و د ر رفت عقـل از سر عا شقی به در رفت
پشت ســرِخو د چو در ببسـتند زان سـوخته دل د لش شکستند
ا و مــا ند میـا ن کو چه تـنها با یک ســرو صد هزار سـو دا
نـا لان و غمـین و زا ر و خسـته چو ن مر غک خـرد وپر شکسته
برگشت به سـو ی مر کب خو یش و ا ما نده و زار وخـسته و ریش
ناگا ه به جـای خو یش خشـکید ز ا نو زد و تو ی خـاک غـلطید
آن جـا که د و چرخه بو د قـبلا حـا لا ا ثـری نبــو د اصــلا
مبهوت و مـلول و سـاکت و کو ر ا ز بخت بد ش مــد ا م رنجور
بر گشت به سوی خـا نه د ل تنگ بی مر کـب و پا پیـاده و لنـگ
بنهـا د د و پـا ی خویش د ر راه د ر را ه طو یل و سخت جا نکا ه
درعاشقی اش دوچرخه ا ش رفت درسوگ دوچرخه اش دلش رفت
بیـــد ار ماندن سخـا ئی آن شب در غم ا ز د ست دادن دو چرخه و عا شق شـدن او
آن شب همه اش نخفت وبید ا ر زد تا به سحر به بخت خود زا ر
در د ید ۀ او نیا فت ره خـوا ب رفت از تن ا و توان و هـم تا ب
د رعمق وجود ا و زمــــا نه و ا کرد برا ی عشــق لا نــه
عشـق ا ز طرفــی توان او را بـزد و د و گرفت جــان اورا
ا ز ســوی دگر بشــد تن ا و با گم شد ن د و چرخه چون مو
یک ســودل او ز دست رفتـه چـو ن تیرز نـزد شـست رفته
یک سـو زغم دو چرخۀ خویش جانش شده د ر عزای آن ریش
هم د ل زکفش برفت هـم د ین هم مذ هب و عقل وکیش وآئین
کم کم زتنـش نــوا و نا رفت از اوّل تــا به ا نتهـــا رفت
بنمـو د کــلاه خویش قا ضی تا ا ین که شود زخو یش را ضی
شــاید بتوان اگر بخــوا هم یک چـرخ دگـر شـود فرا هم
روزی بخـرم دو چرخه ا ی باز امّــا به بــر م نیا ید آن نا ز
د لدا ری او به خویش تأ ثــیر بنمود و شد ازدوچرخه اش سیر
از خا طر او د و چرخه شد پاک لیک از غم عشق سینه اش چاک
ا ند یشۀ عا شقی ز مغـــزش تعقیب و نظـا ره ها ی نغـزش
بیــرون نشد و نشد فرا مو ش شد حلقه و حلقه هـم بن گو ش
در خــا طر او نشست محکـم ازگرمی عشـق او نشـــدکم
ا ز سـو ی دگر ز نا ا میــد ی بی هیچ بشــا رت و ا میـد ی
د ر ها همـه پاک بسته می د ید خو درا همه زارو خسته میـدید
می دید که عشق کا ر مرد ا ست سوزا ست وگدازو رنج و درد است
نو میــد زبخت و نا جو ا نمــرد وز ســوز مـدام وغصــه و درد
امّــا به خودش نوید میـــد اد کا خــر بر ســد به گوش فر یاد
از ســوی دگـر پریش و د لگیـر بی رهـــبر و ره نـما و تد بـیر
تا راز د لــش به او بگــــوید یک چــا ره برای عشــق جوید
پر ســد ز د لیــل مشگـلش را شـــا ید بکـند خنک د لـش را
شــا ید گره ا ی ز کا ر وا شــد درد ش به شـــفا عتی د وا شـد
در کار جهان چــو مشگلی هست مشـگل نبود چـو همـد لی هست
ور کــس نبــود قرین و همرا ز از کــارگـره نمی شــود بـا ز
د ر ظلمت شب که می رســد آ ه ا ز فرش زمیــن به عــرش ا له
و قـتی که د رِ نیـاز با ز ا ســت او نیــز عجیب چاره سـازاست
پیـد ا شـدن لرد یحیی در مسیر آرزو ها ی سخا ئی و صحبت نمود ن سخا ئی با او
تا گــاه سـپیده دم د عــا کرد صــد راز و نیاز با خـــد ا کرد
با مــاه و ســتاره درد دل کرد تا فجــر ز شــر ق سر د ر آورد
نا گــا ه تلأ ٌوئی ز یک نـــو ر اندا خت میــا ن جان ا و شــور
مردی ز میــان خـا طرا تــش شــد چـاره نمــا ی مشکلاتش
مشـهور شـده به لرد یحـــیی در خــا طر او نمــود و ا جــا
یـک ارمــنی خبــیر و آگـاه د ا ننــدۀ فـــرق راه از چـاه
در و صـلت عا شــقان مجـر ب در و قـت معــــا شرت مؤ د ب
در کار د و نفــس بوده و ا صـل یک فـــرد تمــام عیار و کامل
یک فــرد نجیب و مهـــر پرور یک د ایۀ مهــربان ز مــــادر
در کا ر قضــا عدا لتــش تـام نا دیده کســی چون او به ا یّـام
هر جـا ی که دید مشکـلی هست بگــذ ا شت ا و به رو ی آن دست
تا حــل ننمود ه و ل نکـــرد ه کس را زخــودش خجـل نکرده
لیکن به دلیــل می گســـا ری ا ز عیب و خطــا نبود ه عــاری
این طــا یر با ل و پـر شکســته در اوّ ل کـــار زار و خســـته
فــردا به سـرا غ آن فـتی رفت عــاری ز نشـا ط و را حتی رفت
حــلا ل مشــکلش هم ا و بـود در چــارۀ درد چــا ره جو بود
دل مرد ه و د ست و پا ی لــرزان نو میــد و فسـرده و هــراسان
بر د ا من آن یگــا نه زد د سـت برحــبل متین دو ست دل بسـت
در ضمن زیاد گــریه می کــرد کـارام شــود ز گــریه ای مرد
از شـدت عشق گفت و ا فـــزود یک لحــظه دلم ز غــم نیا سود
گفــتا که ز زندگی شــد ه سرد این عشـق چـها به رو زش آ ورد
از عشـق زیـاد گفــتگو کــرد تشــریح فراق مــو به مـو کرد
د ل داده و غصــه پـس گرفـته صــد غصـه به هــرنفس گرفته
یک دخـــتر ا رمنی ز د سـتش بگـرفته د ل و نمــود ه مسـتش
از خوا ب و خوراک او فتـــا ده دین د رره عــا شقی نهـــا ده
یحیی به تمـــا م رمـز و رازش وان ضجه و درد و سـو ز و سا زش
آرا م نشــسته بــو د پهـلو ش می د ا د به حـرف هـای او گوش
و قتی که شــنید صحبتــش را وان جــا ن رسـید ه بر لبـش را
با ا و بگـذا شت و عــد ه و گفت کا رت بکشـــد به خـرج هنگفت
با یـدکــه بــرای من مهّیــا سـازی دو سـه بطر از عــرق را
خوا هم دو سه شیشه ا ی ز مشروب با پســتۀ خنـد ه رو و مرغـو ب
تا من به تو قصــه بــا ز گویـم صــد قصــۀ ســر به رازگو یم
گو یم که فنــو ن عا شقی چیست آ نی که تو عا شقش شـد ی کیست
زو و عــد ه گرفت د ر نهــا نی کـــا ورد برایــش ارمغــانی
ا لقصه حسـین زا ر و دل ریــش گرد ن بنهـــاد امرش ازپیــش
عا شق چه شهی بو د چـه د رویش فرما ن برِ تو سـت هـرچه گوئیش
زو وعـده گـرفت در نهـــا نی آ رد برِ ا و بــــه ارمغـــا نی
حــا ضر بشــود ســر قرارش تا آن گره و ا شــو د زکــا رش
فرد ا چـو عـرو س شـرق سر زد ازکــو ه و شب ا زمیــا نه پر زد
ا و رفـــت و گرفـت و برد آ نرا تا بـازکنـــد ازاو زبـــان را
مخصـو ص بزا ق و ذ وق یحــیی تا حـــل بشـو د ازو معمّـــا
هم پســته خـرید و هـم عرق را تا زو شــنود کــلام حــق را
د ر سـینه دلی پرا ز طپش د ا شت درچشـم زهجــرژا له میکا شت
آخـــر به ســرانتظــار آمد یک پیــک زسـو ی یا رآ مــد
رخســارۀ قا صـد ش شــتابان گشت از دو سـه فرسـخی نمایان
مهمــا نــی او رســید از را ه چـون یو سف بـرگـرفته ا زچا ه
بعــد ا ز خوش وبش میـان آنها شـد سفـرۀ عیش و نو ش بر پـا
بنهــاد شـراب و پســته پیشش حر مت بنهـا د حــا ل ریشـش
ا لحق که ضــیا فت نکـــو ئی ا فرا شت بر ا و به نیـک روئــی
دائــم ز عرق تعــا رفش کـرد تا حق نمــک به جـــای آورد
یحــیی چـو ز باده بهره ای برد وا نگه که تمــا م پسـته را خورد
با ا و ســــر حرف ونقل وا کرد صــد پرسش از و ز ما جرا کـرد
از قا مت و قد و روی و موی پرسید و ر خــا نه و نا م کــوی پرسید
پرسـید که خـا نه ا ش کجا هست در جنب کد ام کوچــه ها هست
از ا یل و تبــا ر و قوم و خویشش اجــداد وی و مــرام و کیشش
یک یک همه را ســئو ا ل بنمـود تاگشـت بر او قضــیه مشهــود
بگـرفت ســر ا غ خـا نه ا ش را پرســید از ا و نشــا نـه اش را
ا لقصــه سخــا ئی فـــرو تن می د ا د جــو ا ب ها ی روشـن
چـون پا سخ خـو د شــنید از او بشـنید نشــا ن آن پــریــرو
خشکش زد و گـشت مات و مبهو ت چـون مردۀ خشک توی تــا بوت
و ا گشت د هـــا نش ا ز تعجـب گــرد ید دو چشـــم او محّدب
فی الحــا ل نمـود و ا د هـن را هم سفـت بــلا غت ســخن را
کا ی عا شـق دل ز د سـت د ا د ه و ای در عشـق جــا ن نهــا ده
ای آن که کشــید ه ا ی مـرارت ا فـتا ده ا ی ا ز جفــا به زحمت
آن کس که دلت ربود ه از د سـت او دخـــتر خـواهر زنم هسـت
بر خـو ب کسی نهـا د ی ا نگشت بر خــوب دری تو می زنی مشت
جـا ئی که در آن نهــا ده ای پا ا نبــا ن سعــا دت است آن جا
آ ن دخــتر کی که دوست داری در شـوق وصـا لش بی قــراری
یک دخـتر خو ب هست و سـا د ه بی کــبر و بد ون هیـچ ا فـا ده
یک طیـنت نـا ب و پـا ک د ا رد صـد عا شـق ســینه چاک د ارد
از هـر طرفی به ا و ست خوا ها ن صـد آ د م گنــده د ر سـپا هان
مـا ل ا ز ســر هــر یکی ببارد چـون ثـروت بـی کـرا نه د ارد
وان گفتـه که با غ و ملک و مسکن در بسـت کنـــد قبـــا لۀ زن
و ا ن گفتـه که گا و و میش و ا ستر صــدهــا بزند به نا م دخــتر
یکی کـه زنـش بر فتـه از د ست بنشـسته به درب خـانه شان بست
هـر یک به طریقه ای ا ست عا شق بردخــترک ملیــح و مشــفق
من فکــر کنم که بین ا ین هــا هســتی تو فـزون ز برترین هـا
چـون مومنی و درست کــرد ار بی حــقّه وســاده و بـی آزار
در بین تمــــام خو ا ستگا را ن شــاید تو شــوی حریف میدان
حـالا تو ا گر کمـی بخــو ا هی از درد فــراغ خــود بکـا هی
فــرما ن مر ا ببــرکه شــا ید کا مت به و صـــا ل ا و بـر آ ید
هیهــات کـه با کسی نگــو ئی این را ز که ریــزد آبـــروئی
من هــم کمکت کنــم که یا ری بر زنـدگیت د هـــد قــراری
حــا جـا ت دل تو را بــر آرم در د ست تو دسـت او گـــذارم
یحیــی به حســین کرد ا تما م این حجت و زو بخـوا ست ا نعـام
کز صـحبت مبــــا ش مغر و ر از جــا دۀ عـا فیت مشــو دور
یک چــند اگر کنــی تــأ مل گر صــبرکنی بــدین تو صــل
من هـــم به مر و ر می تو ا نـم او را به وصــال تـو رســـا نم
با همســـر خو د زمیـنه ا ش را بایـد که بچـــینم آشـــکا را
دعــو ت بکــنم ز ا هل یک ایل سـو ری بد هــم به فک و فا میل
با مـــادر و دختر و پد ر هــم ا ین مســئله را زهـم شــکافم
خــواهر زن من زنی است عا قل با مهــر ومحبت است و کا مــل
سـنگین و موقـر ا ست و صـا دق با هوش و فر ا سـت ا ست و حاذق
یک شــنبه هفــته ای کـه آید شــا ید که به خــانه مان بیا ید
آن وقت پس ا ز ســلام و احوا ل در فرصت نیک و فــا رغ البـا ل
این مســئله را بــرای ا و مـن مطــرح بکــنم به نحـو ا حسن
تعـریف کــنم ز تو فـــرا وان شــا ید بشـود مـو ا فــق آ ن
گو یمـش که هیچ مشـگلی نیست پر سم نظرش در ا ین میا ن چیست
باید پـد رش د ر ا ین تو ا صــل گردد ز صمــیم قـلب مـــا یل
نا خوا ســته مهـره ا ش بد زدم آرم همــه را به را ه کــم کـم
القصـه زمیـنه ا ش بشـد مقد ور شـد وصل د و نو شکفــته مقدور
با مــادر و دخــترک نشـستند پیمــا ن و صــا ل را ببســتند
بین د و طر ف که بحث هــا شـد ا ز عا شق نو رسید ه بخت و ا شـد
این مــا د ر عــا قل و مــدّ بر نامــد ســرِ ا صــل ما جرا قر
بعـد از د و ســه با ر رفت و آمد در عشق نشـــد حسـین مـا رد
با با ی وی از قضــا دو چنـد ا ن شـد شـا د و گرفت بروی آسـان
او هــم نظری نمــو د ا ظهـا ر ره ز ین نظــرش بگشت همـو ار
وقتی که چنـین ســئوال بشنفت با حـا لت صــا د قـا نه ای گفت
ا لحق که جوا نکی نجیــب ا ست صد یق ومطـیع و سربه جیب است
ا ز هیــبت ا و خوشــم می آید بد خــلق و ننــرنمی نمــا ید
ا مّـا چو به جای مـا ند ه ا ز پیش دخــترند هیـد جـزبه هم کیش
گر و دخــتر مــا خوا ست با ید د ربسـت به د یـن مـا د رآ یـد
شـوید ز مــرام قبلی اش د ست گردد ز پیـــا له ای عـرق مست
از مســجد و روضه دست شـوید جــز ر ا ه کلی ســیا نپــو ید
و قتـی که کلی ســـیا می آ ید بر چـو ب صــلیب سـر بسـا ید
صـد بو سه زند به پــا ی تندیس بی ریب و ریا و شــکّ و تلبیـس
ا ز دست مســیح چـاره جـو ید جــز ر ا ه مســیح ره نپــو ید
در ســلک و سلوک ، صـا د قا نه با یـد که نیــــا و رد بهــا نه
د ر ضمـن تمــام آن چه گفـتم با ید نشــود قضــیه مبـــهم
چــون این سخــنان نغزفرمود رو را به حسـین کرد و ا فــز و د
حــا لا تو اگر عــلا قمنــد ی پیمــا ن و صــا ل را ببنــد ی
ا ز د ین خـود ت بیــا و د ل کن ا ز مـذ هب مــا مـد ا م دم زن
با خمــس و نما ز و روزه و حـج با ید بـکـنی تو تـــا ابــد لج
زا ن پـس بکـنی تو غسـل تعمید تا بر تو زننــد مهـــر تأ ئیــد
بــا مــا به کلی ســیا در آئی تا فـــاش شــود که جزمـائی
با ید بکــنی به پا پ تمـــکین تا پا پ بخـــو ا ندت از این دین
ما ننـــد تمــا م رو سـیا ها ن ا ز بهــر زدود ن گـــنا هـان
بر دا من تثـلیث زنــی چــنگ با ا ین ســـه شـو ی همـا هنگ
و قتـی به خــد ا نیــاز د ا ری یک عــا لمه رمــز و راز داری
بر د ل گــذ را ن تو نیـــتی را برســـینه بکش علا مــتی ر ا
حـا جات تو هــر چه با شـــد با د ست مســیح بــرمیــا ید
پس گوش بد ه بــه حرف ا ین پیر ا لبته نبـــاش ا ز آن د لگــیر
با یـد تـو بـه مـن د هی تعهـد هــر مو قع که عقــد منعقد شد
در جمــله ا مــو ر شرط بسـته هــرگز نشـو ی توهیــچ خسته
قو ل ار بد هی که مــرد با شـی آ مـــادۀ هر نبــرد با شــی
با د خــترمن رفیـق گـــردی در یاری د ین دقــیق گــرد ی
من حــرفی ازاین جهت نـدارم کـــا ورا به نکــا ح تو در آرم
این عاشق ســاد ه لوح و بی غش با حــا لت ر ا م و ر وح سـرکش
هم صحــبت و هم نو ا ی او شـد هم ســـنگر بـی ریای او شــد
برگزار نمــودن مر اســـم عقد در کلیســیا به پیشــنهاد پدر دخـتر
هم غســـل نمـو د بـی مهـابا هم پاک بگشت چــون مســیحا
پا یش چو به آن محــله و ا شـد و ارد به تمـــا م مـاجرا شــد
در آخــرســر قرارشــد این تا ر یـخ و مکــا ن عقــد تعیین
ا ز ا ر منــیا ن بگشت د عــوت کــاینــد به جشــن با کرامت
از ره برســید روز مــوعــود و ا ن قـو ل و قـرا ر عهـد معهود
آن ا ر منــیان نیــک بنیــا د بود نــد از این مزا وحت شــاد
در مجلــس جشـن پای کـوبان خوب و خوش ومست وشاد وخندان
از آنچــه تهــیه دیـده بود ند شــیرینی و میــو ه چیده بودند
هریک به طریقـه ای از آن خورد ازآن چـه که خـو رد بهره ها برد
آن گه همــگی پیـا له در د ست ا ز بـا د ۀ نا ب گشــته سـرمست
بعد از دســری که جمع خوردند وز لذّت و ا فـــری کــه بردند
بر مـــیزنا هـار مرغ و مـاهی بر یـا ن و پــلو هـر چه خوا هی
بنهــا ده جـدا بـرا ی هـر یک معــلو م نمـو د ه جـا ی هر یک
وقتی که نا ها ر را بخـــو رد ند ا ز صـرف نا هـا ر حظّ ببـر د ند
آ مـــاد ه شــدند تا که دا ماد و ار د بشـود چـو شـا خه شمشاد
همــر ا ه عروس چون مه خویش ا فتــد بسـو ی صـلیب د ر پیش
وا نگه بدهــدبه حا ضرا ن د ست همـــرا ه بقیــّه هم شود مست
در ز یرصــلیب ا بن مــــریم درموقــع عقــد خو د شود خم
بر روح مقّــدس عـرضــه آرد هر آ ن چـه د رون ســینه د ارد
آیا شـد ه است درتمــام دوران د ورا ن نبـــرد هـا ی ا نسـا ن
یک مــرد فتــد میا ن لشــگر د ر عرصـــۀ جنــگ نا برا بـر
ا مّـا به یقــین میــان ا فـر اد ا ین وا قعــه ا تفــا ق ا فتــاد
آن رو ز میــان آن کلیــــسا و قتی که بگشت جشــن بــر پا
ایـن عا شـق نو نهــال و نو رس بی خو یش و بد ون قـو م و بیکس
می گشت مصــا ف با دو صد مرد بی هیــچ سـلاح گــر م یا سرد
هــم مضطرب و همی هـرا سان تنهـــا شده در میــا ن مید ا ن
د ل در شرف به خــون طپـیدن ا ز ســـینه رهـا شد ن پـرید ن
در ســینه اش انقــلاب می شد ســنگ ا ز غم او کـباب می شد
د ر فــکر و خیـا ل را ه حل بود ا فسو س که پا ی عقـل شـل بود
پا ی خـردی که مـانده د ر گـل کی حـل کنــد از تو کار مشگل
خــود را به میـان شک و تردید د ر مخمـصه ای عجیب مـیدید
در بـین دو دیـن نا مو ا فـــق میــــکد ز غصه و عــزا د ق
آیا گــرود بـه دیـن عیســی با همســر خـود رود کلیســا
یا اینــکه به دین خــو د بما ند پا داش هـــم از خـدا سـتا ند
از خوا ب و خـور و توا ن فتـاده ا ز دست وی عشق جــان ستا د ه
دین از طـــرفی تمـا م عشقش ا فکند ه به جــانش عشق آتـش
این هــر دو ورا فشــار مید ا د بردست حســین کــار می داد
این عا شق جـان به کف نهــاد ه محکــم ســرجا یش ایسـتاده
کو شــش بنمــو د تا که پـا ر ا آن ســو بنهــد بدان کلیســا
هــر قد ر تلا ش کـرد و کوشش بر پــا نرسـید هیـــچ زو رش
د ر با طن خـود ز ا ضــطرا رش وان مشــگل سخت و تا بـدارش
با خــا لق خــود بگـفت یا رب جــا نم بر ســـیده است تا لب
یا رب تو به کــا رم ن خبــیری بر نظـــم امـور من بصــیری
چـون چــارۀ کار خود نـد ا نم نگــذار که نا بلـــد بمــا نم
این کــار اگربه مشــیتت نیست تکلیــف منِ ســـیاهروچیست
ا ز بنــد ۀ روســیا ه مضــطر نا کــرده نظــر ز را ه نگـذ ر
من هــر چه نهم به پیــش پا را پا یم نکنـــد به من مـــد ارا
درد دل اگر چـــه تازه و نوست درمـان د ل شــکسته ا ز تو ست
را هی به من تکیــد ه و ا کــن آ لام دل مــتــرا د واکـــن
نا گــا ه ز ســو ی غـیب نوری ا ند ا خت به قـلب و ی سـروری
برعمــق دلـش نهــا د دین را ا لهــا م به و ی نمــو د ا ین را
برخـــیز و ز با ن خویش بگشـا یک ر ا ز نهفــته را کن ا فشــا
بر خــیز و بگو که د ین نبــا ید د ر ســلطۀ عا شــقی بمـا ند
هرچند که عشق چـیز خوبی ا ست چـیزی به ا زا ی عا شـقی نیست
امّــــا نبــو د به معـنی ا ین کـا دم ببــرد ز بیــخ ا زدین
آن هـــا منتــظرکه د ا مـا د سـازد همــه ا زصحبتی شـاد
از عاشــقی اش سخن بگــو ید ز ا یّـا م گـذ شـته دست شو ید
بگشــو د ز بـان و با شهــا مت بر پــا بنمــود یک قیــا مت
وا کد چــو ســفرۀ د ل خویش حـل کرد تمـا م مشگـل خویش
خوا هش بنمــو د او ز حضّــا ر کـا را م شــوند و سخت هشیار
در جمــع تمــام مـردم آن را
سخـن گفتن سخـا ئی با دخـتر در حضـور جمـع مرد م و آ شـکار نمودن راز خویش
آن گه بنمــود رو به دلـــدار آن دلــبر شــوخ و نیک کردار
کــا ی د خــترک ملیح و طّنا ز وی ســرو بلنــد قا مت و نـاز
هـر چنــد که با صــفا و نا زی درحســن و جمــا ل یکه تازی
خو ش هیکــلی و چو ما ه هستی آمـا ج د و صــد نگــاه هستی
بررو ی تو بس که خوب و عا لیست جـا ی دو هـزا ر بو سه خا لیست
د ر مــا ه رخی فســا نه هستی د ر قـا مت و قد یگــا نه هستی
یک خـرمن مو به شــا نه دا ری کـــا م از عا شـــقت برآری
با این که دلم زعشــق گرم ا ست پشـتم به کتا ب خویش گرم است
لیکن دل و دین و دل زهم جدایند هـرچنـد ز جــا ن ما جد ایند
چون نو ر که برتر از چرا غ اسـت یا هوش که ا صـل برد ما غ است
ذرا ت تنــم خــدا گـو ا هست هر لحـظۀ عمـر با خـد ا هست
هــر چند ز عشق در خــرو شم جـزدر ره عا شــقی نکوشــم
ا مّــا من و دین نمی تو انـــم یک لحظــه ازآ ن جـد ا بما نم
گفـتی که به دین تو د ر آیـــم با تــو بـه کلیســـیا بیــایم
از دین بکنــم جدا دل خو یـش آ تش بز نـم به حـا صل خو یش
شـو یم ز نمـا ز و روزه هم د ست گرد م بــه ا و ا مـر تو پا بسـت
رو را پس ا ز این به مرد و زن کرد ا یرا د سخــن در ا نجـمن کرد
ا ی ا رمنـــیا ن پا ک ســیر ت ا ی مــردم راد و بــا بصـیرت
ای شهــره شوندگان در آ فـا ق وا فی به اد ای عهــد ومیثــاق
ا ی مردم خو ب و را ست کـردا ر مردان صــد یق و نیـک رفتـا ر
من گـر چه جو ان خـا م هسـتم دلـدا د ه ونا تــوان و مســتم
هـــر چند به عینه می تو ا نیـد بردار عـد التـــم کشـــانید
ا مّــا به خــد ا نمی تـو ا نـم از دین خــودم جــد ا بمـانم
این را همه خــوب می تو ا نیـد در مسـند عقـل خود نشــا نید
کاین عقل وخرد به هر سری هست ا لحق که چه خوب د ا و ری هست
هــرگز نکنـند قـو م عیســی فر مـا نبر ی ا ز کــلام مـوسی
عیسی که مقّـد م به مو سی ا ست د ر عرصۀ قد رتــش مسیحا ست
امّــا خـود او به رسـم معـهود هـا د ی به مــرا م مصطفی بود
حــتی به حواریون بفـــرمود در وقت عـــروج و گا ه بد رود
مِن بعد اگر مـــرا بخــو ا هید بر خــــا تم انبیــا گر ا ئیـد
خو ا هیــد ا گر ره ســـعا د ت و رزیــد بـه مصـطفی ارا د ت
ا ی آد میــا ن پا ک و غیّـــو ر ا ین قصــۀ ما و دیـن مــا بود
حـــا لا ا گر ا شــتبا ه کـرد م د ر کیــش شمــا گنا ه کـردم
تا وا ن چـو به جان و مـا ل با شد خــونم به شـــما حلا ل با شد
این گردن وتیغ و نطع و میــدان ا ین عا شـق خسـته و پر یشـا ن
ســرا ز تن مـن جـد ا نمـا ئید آونــگ کلیســیا نمــــائید
تا عــبرت سـایرین بگـــر د د یک عــبرت بعـد ا ز این بگردد
خوب است که نکتــه ا ی بد ا نید آویـزۀ گوشــتان نمــــائید
من با همـــۀ توان و قدر ت
دین را ز کفـــم نمی تو ا نــم ارزا ن بد هــم به دلســـتا نم
در عاقـبت مـنِ ســیه بخــت حـا لا که شـده است کاملا سخت
هـــر کا ر ز د سـتتا ن برآیـد تر دید نمــود نــش نشــا ید
مــرد و زنتــان اگــر توا نید جــان ا ز تن زا ر من ســتا نید
بعـــد از سخـنی که کرد ا یراد و ا ن گـریۀ سخت و داد و بیـداد
ا فتــاد ز اضـطرا ب و غش کرد شـد یک تن خسته چون یـخ سرد
آن هـــا همه غــر ق د ر تحّیر آ شــیل ز ا شــگ دیده اش پر
عا شــق بفتــا ده غش نمـود ه ر نگش شـد ه تیر ه هم چو دود ه
پا شــید زهــم مرا سمی شـا د
عا قبت کــا ر سخــا ئی و تنهــا شدن او پشت درِ کلیســا در آن شب تاریک
و قتی که گشــود دیـد ه ا ش را خودرا همــه یافت تک و تنهــا
ا فتــاد ه کنــا ر آ ن کلیســا از او رمــقی نمــانده برجــا
آن جا همه سو ت و کور و خا موش زان هـــا اثری نمــانده بر جا
شب گشــته و گشته شهر خا موش ا نگــا رکه او شــد ه فرا موش
ا ز کـار خود ش شــد ه پشیما ن ســـر خورده شده شده پریشان
با ا ین همــه سخـتی و مرا ر ت این کوشـش بی ا مـا ن و زحمت
بر گشـته به حــا ل ا ول خو یش وا مــا ند ه بگشـته بیش از پیش
ا فتـــا د به را ه تک و تنهـــا د لخســته شــد ه ا زآن کلیسا
زمســـتان 1381
433- 33
در دفتر لطا ئف الحیل
اقتـــضای طبیعت
گوئیـــا در کتــا ب دوّم بــود قصــه ا ی خو ب و نکته ا ی شیرین
شعـــر رو با ه و زاغ را از بـــر می نمــو د م به لحن آهنـــگین
* * *
قصــۀ مــا چکیـده اش این بود که درآن کــرده ا م کمـی تردید
رو بهـــی قــا لب پنــیر ی را بـــا زرنگــی ز زا غکی دزدید
* * *
شـــا عری هم ســرود شعری را کــا ندر آن روبهک مقصــر بود
ســاده لوحی زاغ و مغــروریش در چنــــین حا لتی مؤ ثـر بود
* * *
عـــا قلا ن جهـان نظــر دادند روبهک حقّه بــا ز و حیله گر است
بـرخــلا ف تمــا م هشــیا ر ی زا غ مغرور و سا د ه لوح و خر است
* * *
من هم ا ین جـا به بی رغم بیخرد ی د ا رم ا ی ا هــل معرفت نظـری
گرچــه شــا ید نیا وفتد قــا بل به کســی هم نمی زند ضــرری
* * *
به نظــر می رســد که آن ر و به عملش در مقـــام تقــدیرا ست
زاغ مغـرور و خــر نبود ه و نیست کا ر او هـــم ز دست تقد یرا ست
* * *
چـه شــد ا ین کز قد یم تا ا کنو ن جـــرم عقرب نه از ره کین شـد
منتهــی رو بهی که صـا د ق بـو د جرمش این قدر سخت و سنگین شد
* * *
کــا ر ر و با ه حقّــه با ز ی نیست بلـکه خیـلی عجیب و شیرین است
مثــل عـقرب نرفتـه است خـلاف ا قتضــا ی طبیــعتش ا ین است
* * *
فعــل رو با ه یا که هــر حیـو ان جلوه گا هی ز خوی ا نسا ن ها ست
خـوی حیوان به ذ ا ت خود بد نیست ا ین بـد ی در زمیـنه جان ها ست
* * *
آد می عیب خویـش را چــو ند ید جست آن را بـه ذ ا ت هـر حیوان
هـــرکدام از این خصــا یل بـد خـود نمـا ئی نمـود ه در ا نسان
8و 9 مــــرداد مــاه 1382
در اینستاگرام نوشته شد
اقتضای طبیعت
گوئیا در کتاب دوّم بود
قصه ای خوب و نکته ای شیرین
شعر روباه و زاغ را از بر
می نمودم به لحن آهنگین
قصۀ ما چکیده اش این بود
که درآن کرده ام کمی تردید
روبهی قالب پنیری را
با زرنگی ز زاغکی دزدید
شاعری هم سرود شعری را
کاندر آن روبهک مقصر بود
ساده لوحی زاغ و مغروریش
در چنین حالتی مؤثر بود
عاقلان جهان نظر دادند
روبهک حقّه باز و حیله گر است
بـرخلاف تمام هشیاری
زاغ مغرور و ساده لوح و خر است
من هم این جا به بی رغم بی خردی
دارم ای اهل معرفت نظری
گرچه شاید نیا وفتد قابل
به کسی هم نمی زند ضـرری
به نظر می رسد که آن روبه
عملش در مقام تقدیر است
زاغ مغرور و خر نبوده و نیست
کار او هم ز دست تقدیراست
چه شد این کز قدیم تا اکنون
جرم عقرب نه از ره کین شـد
منتهی روبهی که صـادق بود
جرمش این قدر سخت و سنگین شد
کار روباه حقّه بازی نیست
بلکه خیلی عجیب و شیرین است
مثل عقرب نرفته است خلاف
اقتضای طبیعتش این است
فعل روباه یا که هر حیوان
جلوه گاهی ز خوی انسان هاست
خوی حیوان به ذات خود بد نیست
این بدی در زمینه جان هاست
آدمی عیب خویـش را چو ندید
جست آن را بـه ذات هر حیوان
هرکدام از این خصایل بد
خود نمائی نموده در انسان
8و9مرداد ماه 1382
434- 34
در دفتر لطا ئف الحیل
گـــه گـــلان
گه گـلان هـا ئیم هر یک د ر جهـا ل جملـــگی در آرزوی کسـب مـال
تر کنــیم ا ز مـا ل مرد م حـلق ر ا می بریم ا ز مســتمند ا ن دلــق را
می د هـیم ا ز روی صد نیرنگ و ر یب خـلق عـا لم را به هر شکـلی فر یب
مـا ل مردم ر ا به هـر طو ر ی که شد می کنـیم ا ز آز مند ی مـا ل خـو د
ما ل چو ن سر گین و ما د ر تا ب و تب می کشیم آن را جعل سا ن رو ز و شب
عمـر ما ن طی می شو د د ر کشمکش قلــبمان د رجمع کردن د ر طپـش
گه گـلان ز شت ا ست و منفو ر و سیا ه عمـر خود را می کنـد با گه تبــا ه
لیـک خو ئی د ا ده است ا و را خـد ا کاندرآن درس ا ست و بس ا ند رز ها
می کشـد هر صـبح سر ا ز لا نه ا ش تا چســا ن مجموع گردد د ا نه ا ش
چون که خو رشید ا ز پس که سر کشد روح ا و د ر جـمع کرد ن پر کشــد
مثــل ا نسـا ن ا یســتد بر ر وی پا تا ببـــیند دشـت را تا انتهــــا
هستش از آن جـاکه ا و بکشید ه سـر تا د و صــد متر آن طر ف ز یر نظر
شش جهت را یک نظــر می پا ید ا و گــا ه ا ز بــا لا گهــی ا ز روبرو
گـا ه ا ز چپ ، گهـی ا زسمت را ست چشم می د و زد که بیـند گه کجاست
می کنـد نظّـا ره در هر سو ی د شت تا هما ن جا ئی که بتوان رفت و گشت
بعد ا ز آن ا فتد به ره د ر جست و جو می کشـد سـرهر طـرف در تک وپو
با شــتا ب و بی ا مان و تنـد و تـیز با تقــلا ی زیـا د و جست و خــیز
می دود تنــد و سـریع و بی وقوف تا شـود ا فـزون به ما لش آ ن علوف
خو رد و خوا بش را کند برخود حرا م تا د هــد بر خوا هش دل ا لتیــا م
تا می ا فتـد برگـهی چشمــا ن ا و شــوق هــا می ا وفتـد بر جان او
آرزو هــا در دلش وا می شــو ند غنچـه هـا ی آن شـکو فا می شوند
مید هد زحمت به خو د بسیا ر و سخت تا خیـا لش گردد ا ز گـه سخت تخت
گــا ه تا فر ســنگ ها پیمو د ه راه کرد ه عمـر خویش را این سـان تبا ه
تا به آن گه می رسد ا ز شو ق و شـور د ر تن ا و می شـود صـد با ره شـور
دست و ســر ر ا می گذ ا رد بر زمین می برد با لا د و پـا ر ا هـم چنــین
می گـذ ا رد بر گه و هــل می دهد بر ق خو شـحا لی ز چشمش می جهد
می گــلا ند تحفه ر ا با هِـّن و هِـّن تحفه ا ی با بو ی بیش ا ز حــد عفن
چو ن می آ رد تحـفه را تـا لانه ا ش تا مـزین گرد د ا ز گه خـــا نه اش
هــر تقــلا ئی که او بر آن کنــد د ا خـل آن خــا نه آن گه نی رو د
می کند فکــری د گــر ا ز بهر آ ن گر نرفت ا ین مـن نمی بیــنم زیا ن
شــا ید ا ر یکی دگر پیـد ا شــو د جـا ی آن د ر لا نـۀ مــا و ا شـو د
بار د یگــر با شعف ا فتـد بــه را ه با دو صــد ترفنـد ا مّــا ا شـتبا ه
ا ز قضــا ا فتــد نگـا هش بر گهی کـا ن کنــد و ر ا ا ز فــــر بهی
این یکی بس گـنده تر ا ز آن دگــر کـا ند ر آن زورش نیـا فتـد کا رگر
چشـم او را گـیرد و ا ز حـرص و آ ز گو ئیــا د ارد به آن گه بـس نیـا ز
هر چه می کو شد برد از آن دل برکند قد رتش نبود چنـین کـاری کنــد
چرخ یک باردگر بـا خشـــم پو ست می کـند ا ز کلّۀ آن مــال د و ست
عا قبت آن را به هــر جا ن کنـد نی آورد تـا د ر ب لا نـــه آن د نـی
این کرت هــر قدرنقشه می کشــد دا خــل لانـه ســـرگین نی رود
هــر چه می کو شد برد آن را درون می می کو بد بـه سنگ ا ز عقل دون
باز ا ین نو بت کنـــد فکری دگــر شــا ید این حیلت شود شق ا لقمـر
می کنـــد این با ربـا جـزمی دگر عـــزم نا بسـتو ه را جـزمی دگر
بهـــرآ و ر د نِ ســـر گینــکی با ز می ا فتــد بـه راهآن پینـکی
می رود در کـوره را هـی د ورتــر آ و رد یکـی د گـــر نا جــو رتر
جمــع می آرد بد ین حـا ل نـژ ند حو ل و حو ش لانه اش سرگین چنـد
یکـی ازیکی دگــر سـنگین تراست د ر عفونت زان دگـرننـگین تر است
موقع پســین که کم کم آ فتــــا ب گـیرد از آن د شت رخ با آ ب و تا ب
مو قـــع رفـتن د رون لا نـه ا سـت وقـت آرا میــدن در خـا نه ا ست
گه گــلان با ا ند هــی بـی انتهــا با تمــا م کوشــش پـرمـا جـرا
می رود درلانـــه با حســرت به زار مضـطرب ،نومید ،بی کس ، بیـقرار
او بد ون این کــه با خود تو شــه ای آورد یـا ا ز آن بگـیرد خوشـه ا ی
دست خـالی پا نهــا د ه است ا ندرون د ل پر از آز و پـراز حـرص وجنون
این ســیه ا قبــا ل با نقـص خــرد کی تو ا نـد تو شـه ای با خـود برد
قصــۀ آن گـــه گـــلان د ر به در ا و که با سـرگین شـود عمرش هدر
قصــۀ ما هست با ا مــو ا لمــــان کز طمـع گـردید ه و اژون حا لمان
گر شــود امو المان حمّـــا لمــا ن به شــود د ر بـاغ جـنت حا لما ن
و ر نبـــا شد ما لمــا ن حمّـا لما ن وا ی درآن ورطــه بر احـوا لمان
مــا که روز وشب پی ا ین می دویــم تا که د ر مـا ل و منا ل ا وّ ل شـویم
مــا که حرص ما ل و ملک و پو لمـا ن میـزند هـر روز و هـر شب گولمان
قصـۀ آ ن گه گــلا ن با آن گـه ا ست کز برا یش روز و شب د ر ا ند ه ا ست
بین مــا با او فقـط یک فر ق هســت کاندر آن انسان زغـفلت غرق هست
گـر ر ود آن گه گــلان در آن مقــر می کشـد رو ز دگـر ا ز لانه ســر
بعــد ا ز آن هم کس نمی پرسـد ا زاو جمــع کرد ی گـه برا ی چه بگـو
منتهــا مـن با تو نتـو ا نیــم دا شت بعداز امروزی که ازکف رفت چا شت
رو ز بعــد مـا ســر ای د یگـر ا ست آن سـرا بی شبهه جا ی د یگر ا ست
روز بعـد از مــا بپرســند ای فـلان ای که هسـتی درخرد صاحب نشا ن
این هــمه مــال ازکــجا آورده ای هـا ن بگو از آن چقدری خورده ای
ا ین چنین مــا لی که آوردی به د ست خــر ج آیا در ره خیری شده ا ست
دســتی آیا ا ز کســی بگرفتــه ای اشـگی آ یا از عـذ ا ری رفتـه ا ی
مســتمندی کـو کـه از امـوال تــو پر سـد ا کنون ا ز شفـا عت حا ل تو
یا کــدا مین دل ز لطـفت شـا د شـد ا ز سخــا ی تو کجــا آ با د شـد
حرص مــال و هشتن و جان با خــتن در عــدم مرکب به غا یت تا خـتن
پیش مــیزان ایســتا دن وقت حسا ب کــا دمی نارد در آن دم هیچ تا ب
با چنین احـو ال و حـا ل و پرس و جـو با چنین کشــتی که بـدگردد درو
پس بیـا در جمـع کردن هـی نکـو ش تا نگرد ی چون جعل سرگین بد وش
اوا ئـــــل خــرداد مــاه 1382
435- 35
در دفتر منا قب و مرا ثی
بین تخته و دیوار
درحصـا ر غصـه ا ی پیــد ا ر مــا نده است یک کرت نی بلـکه چندین با ر تنهـا مانده است
از همــان و قتی که با با پر کشــید از نزد ا و با د لش د ر مــا تمی بسـیا ر تنهـا مانده است
زیر باران لگــد در آتش و دودی غـلـــیظ بین در ب و تخــته و دیـوار تنهــا مانده است
درد پهلو آنقـدر پیچـا نده است اورا به خویش کــز ســرِ شب تا سحر بید ار تنهـا مانده است
چون گلی خوش رنگ و بو د ر شوره زار زندگی در میــان بوته هــای خا ر تنهــا مانده است
در بقیـع و ظلمت سنگین و یک د ر یا ســکوت با مــزاری خــالی از زوّارتنهــا مانده است
پر گشــائید ا ی مـلائک بر زمین کز روی ظلم همنشــین حیــد ر کـرّا ر تنهــا مانده است
شـــاید آنجــا بر خـلاف انتظــارما زنی با وجـو د یک تن تبــد ار تنهــا ما نده است
اوائـــل تــیر مــاه هزار وسیصد و هشتاد و دو
436- 35
در دفتر منا قب و مرا ثی
تنـهای تنهــا
عصر عا شـورا د لش د ر کربلا جا ما ند ه بود یک دل خو نین درآن د شت بلا جا ما نـد ه بود
روح ضربت خورده ای می شد برو ن از کالبد بی د لی در تکیه گا هی بی متـکا ما نـده بود
قد سی ای مضطرمیان یک بیا با ن کفرو دین بین ارو اح خبیـثی یک مسـیحا مــا نده بود
آمد آن و قتی که هفتـا د و دو پیکر بر زمین سر جدا در زیر سـم ا سب هـا جا ما ند ه بود
کارو ا ن می رفت و سر ها بو د بر سر نیز ه ها بوی خاک و بوی خون درصحن صحرا مانده بود
کشتی ا ی بی نا خدا در یک غروب سرخ فا م د ر میـان موج و طو فا ن ها ی دریا ما نده بود
خیمه ها می سوخت د رآ تش جلو ی چشم ها زا تشی سوزا ن شـراری رعد آ سـا ما ند ه بود
یک بیا بان نا جوا نمرد عاری از هرگو نه رحم رو برو ی یک زن آن هم د خت زهرا ما نده بود
بین سر ها ی بدو ن ســر در آن تنگ غروب با نو ئی شیون کنا ن تنهـا ی تنهــا ما نده بود
اوائل تیر ماه 1382
437- 37
در دفتر غزل جدید
صـدق می آ ید بـرو ن از هـر نگا ه آینه صاف و شفا ف است وبی غش روی ماه آینه
گشت بی رنگی به تقدیر و ی از روز نخست را سـتی بـو د ا ز ازل تنهـا گــناه آینه
د ر میـان مشتی از ا نو ا ع تلبیس و فریب بی فر یبی شــد مکر ر تکــیه گا ه آینه
صبـحدم شبنم درو غش فاش شد ا ما نشد د ست بگذ ا رد کــسی برا شــتبا ه آینه
می تراود کا ملا آرامـشی بی حد و حصر ا ز نـگا ه پر فــروغ و خـیرخو اه آ ینه
خوب می شد گرتداوم داشت دراین روزها با و جـو د مشــکلات سـخت، را ه آینه
بذل لطفی هم نشـد مشهو د در د ستا ن ما تا شـو د در طـول ره پشـت و پناه آینه
حرمت وی گرچه با گرد و غبار از بین رفت کم نشـد هیچ ا ز شکو ه و فـر و جاه آینه
بشکند روزی د ل و ی را اگر د ست شها ب د ا منش را عـا قبت می گــیرد آه آینه
29و 30 تیر ماه 1382
438-38
در دفتر منا سبت ها
برا ی ســـودابه
نمی دانـم جـطور این را بـگویم دختر خوبم که من قلباً تو را مثل صحیفم دوست می دارم
عروس خوب من ،در من کسی پیـدار میگو ید کـه تو بالاتری از آن چـه من مد نظر د ارم
و من هم بر خلاف نا امیـدی ،در د لم هـردم به لطف دسـت های تو گل امیـد می کـارم
439-39
در دفتر غزل جدید
عا شقی مستم و در عـشق خود ا یمـا ن دارم بر سـر عـهد خـود ا یمـا ن فر ا و ان دارم
هست شا یسته که صد جا ن بدهـم در ر ا هش حیف وصد حیف که از این همه یک جان دارم
بستم عهد ی و به میـثا ق و فـا کرد م و جا ن به خـد ا تا بـه ا بد بـر سـر پیـما ن دارم
هر چه رفته ا ست به تقد یر من ا ز د ست نگار سر ز تسـلیم و رضـا در خـط فرمـا ن دارم
گرچه این سینه سرا ئی ا ست که صاحب دارد هـر شب ا ندر دل سـود ا زده مـهمان دارم
ز ند گـا نی بگذ شـته ا سـت به سختی ا ما در دل ا ین همه سـختی سـرو سا ما ن دارم
ز ند ه از پر تـو قــرآ نم و د ر طو ل حیا ت هر چه د ار م همــه ا ز د و لت قرآ ن دارم
آ نچه دارم هـمه زان مـا ه شب چارده است ا قتـبا س کـرم ا زآ ن مــه تـا با ن دارم
فیض ها برده ام از سـفره آن مه چو شها ب باز هم د ید ه ا میـد بـد ان خـو ا ن دارم
440-40
در دفتر غزل جدید
با من ا ی نا مـهربا ن یک بار د یکر نیستی چا ره سا ز عا شقی مجروح و مضطر نیستی
د ر مـیا ن ظـلمت شب تا هـبوط روشنی شا هد سـیلا ب ا شگ ا ز د ید ه ترنیسـتی
می پری تا مـا ورا ی د شت ها ی خا طرم منتـها یا د من بی با ل و بــی پر نیستی
دیده ا ی ا شگ مرا در فصل فصل ناب درد لیک گو یا لحـظه ا ی ا ز ا هل باور نیستی
مو قع گل داد ن ا لـطا ف پنـها نی دریغ آن چنا ن د لچسب و کامل مهرگستر نیستی
شوخ می آیی ولی بی شبهه درچشمان من با تلطــف گو ئیــا ا مشب برا بر نیستی
با چنین برخورد کردن های خود ا ی آشنا می کنم ا حسـا س کزبیگا نه کمتر نیستی
هر کجـا ئی با ش ا ما ا ز زو ا یا ی دلـم کا فر م گرگـو یمت آ نـی فر ا تر نیستی
13 شهریور 1382
441-41
در دفتر غزل جدید
گو شـه د نـجی بسا ن یـک گــو ر تنـگ ممـلو از خـاک و کـلوخ و ریـگ و سـنگ
یک سـکوت مطلـق عاری ز داد و قا ل و قیل درفضا ئی صا مت و د م کرد ه و تاریک رنگ
با رطیـل و عقرب و ا فعی و مـا ر و گورکن آ ستین بـالا زد ن آ مـا د ه بو د ن بهرجنگ
بقچه ا ی از دنده ها و کلـه و بازو و ســاق مانده ازیک هیکل موزون و رخساری قشنگ
پر شده است از خاک نمناک و نمور و سرد گور کاسه چشـمان مه رخساره ا ی مست و ملنگ
خفتـه ای در انـزوائی بـی نهـا یت منجمد او که می باریداز او شوخی و طنازی و شنگ
میزنـد عفـریت نابـودی به د ا مـان لحـد فا رغ ا ز چون و چرا ئی بی ا ما ن هر لحظه چنگ
این یکی را در نقا ب خاک آورده ا ست تـا م دست غدار و کریه ا لمنـظر وا فـور و بنـگ
آ ن یکی را برد ه بی ترد ید د ر آغو ش خاک موج یک خمپا ره ا ی یا ترکشی یا یک فشنگ
آه در این جا اگر انسان نمی بوده است پاک پای پا سخ می شود در یک چنین ا حوال لنگ
ا ز برای لحظه هـا ی شـا د بودن لنگ لنگ
14 شهریور 1382 ساعت 2تا3 بعد از ظهر
442-42
در دفتر غزل قدیم
بارهـا شـد که من دلشـده را یارچــزا ند عا شـقی سوخته را بیش ز صـد با ر چـزا ند
روح عصـیان زده ای را شـررحزن چشـاند جان عصیا ن زد ه را سخت و به کـرا ر چزا ند
از ســر نخوت وکــبر وسـتم و جور مـرا پیـش چشـم هـمه خلق د ر ا نظار چـزا ند
در تب خواهـش بسیار نشـانید و به عــمد بر ســر آ تشی ا ز غصــه بســیا رچزا ند
رمق از دست شد وگشـت بسان سـا یه تنـی ا و هـم آ ن را ز جفـا بر د ر و دیو ا ر چزاند
گر چـه در اول ره عشـق و ی آسـان بنمود سـر کشی کـرد و مـرا عا قبـت کار چزا ند
عشـق تنـها گنـهم بود و مـرا با این جـرم مثـل یک فـرد سرا پا ی گنـه کا ر چـزا ند
در هـمان حا ل که پیوسـته نگاهـم می کرد با خد نگ نگـه ا ز چشـم شـرر با رچـزا ند
می توان گفت مـراصـبح و مسـاو شب وروز د ر طی عـمر گرا نمـا یه به رفـتا ر چز ا ند
ثبت شـد سوختن از عشـق و شـها بی را نیز د ر شرر ها ی غمی سرکش و سرشا رچـزا ند
شـــهریور 1382
443-43
در دفتر غزل جدید
بیا و لحظه ای بنشـین عزیزم و فت رفتن نیست زما ن چید ن گل یا د رو و د ا س و خرمن نیست
هو ا گرم ا ست وصـحرا تا هزاران متر طولا نی و پا ی رفتن ما خا کیا ن بی شک ا ز آ هن نیست
مر ا می فهـمی ا ما در فـرا روی شـنفتن هـا حو است بی تعارف جای د یگر هست با من نیست
دوتائی گـفته ا یم ا ین راه را طی می کنیم ا ما بد ون یک دلی طی کردن ا ین راه ممکن نیست
به عکس دید خـیلی ها از این صحرای نا ممکن به سختی میشود رد شد ولی ا صلا سترو ن نیست
دو تائی گـفته ایم ا ین راه را طی می کنیم ا ما بدون یک دلی طی کردن ا ین را ه ممکن نیست
از ا ینجا میـتو ان حس کرد مقصد را به زیبا ئی ولی توفیق در نیل بدا ن جا صا ف و روشن نیست
فقط یک نکته ا ین جا هست جز نا سا ز بودن ها برای هر د وی ما در عروج ا ز خاک ممکن نیست
بیا بنشین عزیزم صـبر کن کز ا ین شلو غی هـا شها ب آ سا توان رد شد ولیکن و قت رفتن نیست
444-44
در دفتر غزل قدیم
قـصه عشــق مـر ا آ ن لا له رخ با و ر نـکرد لـحظه ا ی را با من مجـنو ن عا شق سـر نکرد
رفت و پو شید از من بی د ل نـگا ه خو یـش را بذل لـطفی بر من و ا ین چـشم های تـر نکرد
ا شگ ها ی د ید ه ا م را د یـد و از رو ی جـفا رحم برچـشم من آن چشـما ن سـکرآور نکرد
در گلسـتا ن و فـا د اری گـلی ر ا مـثل مـن با دو د ست خو یـش ا ز رو ی جـفا پـر پرنکرد
جـز بـه درد آورد ن روح فـگار چـون منی هـیچ کـا ری با مـن بیچــا ره مضـطر نکرد
آن چنان کاری که با من ا ین اواخر کرده ا ست با مـجوس و مـلحد ولا مذ هـب وکـا فر نکرد
ا ین دل مـملو ا ز حر مـا ن و درد آ لـود ه را د ر مـیا ن ســینه غـیر ا ز تل خا کسـتر نکرد
بهر سـو زا نـید ن دل پیش چـشما ن شـها ب سـینه ا ی مجـروح را ا لحق که جز مجمر نکرد
21 شهریور1382
445-45
در دفتر غزل قدیم
برای مرد عاشق پیـشه ننگ و نام مطرح نیست برایش حب وبغض و تهمت ودشنام مطرح نیست
در عـمق واقــعیت هــا فــقـط یک مـرد می داند که درهــنگامه هــسـتی خـیال خـام مـطرح نیست
در اوج جـان فـشانی هــای بی پیــرایه و خالص برای یـک مــبـارز جـــوخه اعـدام مـطرح نیست
برای مـوج تا آن جا که رخـصت مـی دهــد دریا هــوای شـرجـی و طـــوفان نا آرام مــطرح نیست
برای آن که دائـم مـست می گـردد ز قــدری می خم وتنگ و صراحی وســـبو و جام مطرح نیست
برای مـرغ و قــــتی کـزغــــم ایـام می نالـــــد حـصار یک قفــس یا بوستان یا دام مطرح نیست
اگرعاشق شدی آنوقت می فهمی که یک عاشق برایش حال مـــطرح می شود فرجام مطرح نیست
در آخر میرسی تا یک چــنین حدی که می بینی دراین عاشق شـدن ها اخـــتیار تام مطرح نیست
صمیمیت بورز آن جا اگر می خواهـی اش ورنه برایـــش بی تعــــارف نامه یا پیـغام مطرح نیست
برای عارف آن چیزی که مطرح هست درعمرش غـم دلــــدار می باشــــد غــم ایـام مـطـرح نیست
ببر از ریـشـه خویش و به پا خیز و به پرواز ،آ که اصل و منصب و بنیاد دراسلام مطرح نیست
اواخر شهریور ماه 1382
446-46
در دفتر غزل قدیم
گر چه آ ن مهـپا ر ه نیــکو شما یل ا ز من ا ست دل که شد د ر هجر او چون مرغ بسمل ازمن ا ست
عشو ه دلــد ا ر ا گر ســوزنده د ین و دل ا ست با ر ا لهــا آخر ا ین ا یمان و این دل از من ا ست
گفته ا م ا ین نکته ر ا با هـم قــطا ر ا ن با رهـا عیب از آن دلدار خوشگل نیست مشگل ازمن است
گفتـمش بگــذ ا ر پا ر ا ا ی ســفیر دوســتی در سـرا ی د ل که ا ین فرخنده منزل ا ز من است
محـمل د لد ار ر ا ا ی ســاربا ن محکم ببــند کـا ین قطار ا شـتر و این بار و محمل از من است
گســتر ا ند م ز یر پا یش فرش چشـم خو یش را آ خر ا ی صا حبدلا ن ا ین فرش مخمل از من است
دید م ا ین عا شق شد ن جز غم ند ارد حــا صلی بذر از او بود آب و خا ک ازو و حاصل ازمن ا ست
خوش بزی با ا ین غم وحرمـان بیش از حد شها ب کا ین غم و حرما ن و ا ین ا قبا ل مقبل از من است
اوا ئل مهـــر 1382
447-47
غـزل در واژه جدید
تو و من رو بر و ی هم شـرا بی نـا ب و آ ئیـنه و گل گشت ا زهیــا هو خا لی و مهـتا ب وآئینه
شبی هــمرا ه با موج نسـیم و بـا د نو روز ی نشـستن مـا د و تـا تنهــا کنـار آ ب و آ ئینه
من ودست من ویک مشت خواهش های طوفا نزا تو و ا ین غمــزه ها وگیسـوی پر تـا ب وآئینه
از اول گفته بودم کز خدا می خو ا هم ا ین ها را منا سب همنشینی شوخ وطـنز و شـا ب وآئیـنه
تمـا م آرزو هـا یم شـد ا ین در با قی عمـرم گذارد درکنـا رم مطــربی شـا د اب وآئیـنه
می و مهـتاب و گیسـوی نگار وآب و مطرب را درآن شب خوب میدیدم ولی د ر خو ا ب وآئینه
اواسط مهر ما ه 81
448-48
غزل در واژه جدید
با ید او ل صـا فی آ ئیــنه را تفسـیر کـرد کا ر ا ین تفسـیر را یکبا ره عا لم گیر کرد
رخنه در ا عمـا ق آ وا ز قـنا ری هـا نمـود بی تعــا رف در دل آب روان تا ثیر کرد
در شبی تا ریک و را هی دور و یک دریا خطر کور سـوی یک چرا غ خفته را تنو یر کرد
مثل یک مشفق بر ا ی عا شـقی بی د ست و پا عشق را تا ا نتــهای عا شـقی تعبیر کرد
گفت با او در عروج از یک خاکدان سرد وکور چون سبکباران نباید لحظه ای تاخیرکرد
هر چه را جز دل سـپرد ن هست با ید وا نهاد چشم را ا ز زرق و برق عشق دنیا سیر کرد
یک نفس را تا خط پا یا ن راه را با یـد د و ید ا متــد ا د راه را از ا بتـدا تدبیـر کرد
چارچوب سـینه را از زنگ بی د ر د ی زدود بی تفاوت زیسـتن ها را کمی تعمـیرکرد
همنو ا شـد با زر نگی هـا ی بی پا یا ن موج در چنین حا لی ز ا قیا نوس ها تقد یر کرد
جای ماندن نیست این جا چارق خودرا بپوش و قت رفتن هست عز یز من نبا ید د یرکرد
20و21 مهرماه 1382
449-49
دردفتر غزل قدیم
هرآ ن کس دل خو شی از و صلت سیمین بر ا ن د ارد چه با ک ا ز طعنه ها ی نا به جـا ی ا یـن وآ ن دارد
هر آ ن کـس بسـته بر زنجـیرگیسو ئی دل خو د را یقین د ا ن خو یش ر ا در بند گنجی بـس گران دارد
جه همت ها ست آن کس را در این سودا گری کا نجا د لش را فا رغ از رنـج و غــم سـود و زیا ن دارد
خد ا هم مطمئــنا درکـتا ب خو یش فرمود ه ا ست که ا ین ا نسا ن عا شق ر ا از آ تش در ا مــان دارد
چه خوشبخت ا ست ا نسـانی که در ا ین روز ها اورا برا ی خو یـش د ر بزمی مهــیا مـــیزبا ن دارد
به حا ل آن بلند ا قـبا ل عا شق می خو رم حسـرت که دور ا ز چـشم مردم ا ز سرکو یش نشــان دارد
سر ا غش را ز مطرب می گرفـتم غا فل ا ز آ ن جـا که آ ن دیـو ا نه عا شق ســر کو یش دکـا ن دارد
شنیدم شـیخ مسـجد هم که با او بود هم صحــبت ز فیض صحبتـش طـبعی متین و در فشــا ن دارد
شها ب عا شق شو وثا بت بما ن چو ن یک جنین کاری برا یت بیـش ا ز هر کـار خـیری آب و نـا ن دارد
اوائل آبان ماه 1383
450-50
در دفتر ربا عیات
مائیـــم و دلی پراز هـــوس ای آقا د ر پشت حصــا ر یک قـفس ا ی آ قـا
ای آن که به فریاد رســـی می آ ئـی یک لحظـه به دا د مـا بـرس ای آ قـا
* * *
دل خون شده وبه عینه میـــدانی تـو آن را ز عـذ ار خســته می خ وا نی تو
گفتی به خود م گر از ســـفر باز آئـی پیش من د ل شکـــسته می مـا نی تو
* * *
صــد بار اگر ز مــام مـی زادم مـن جان بهـر وصــا ل فد یه می داد م من
رفت عمرم وگر عمــردگــر بود مـرا آن را به تو نیز هــد یه مـی داد م من
* * *
مائیم و تو و شعر وغزل خوان واشـــک نا کام به هــنگام هــوس رانی ا شگ
دیشب که نبود ی من غمد یده و اشــک با یاد تو رفـــتیم به مهمــانی ا شک
* * *
از چشم تو اسرار تو را خــواندم مــن خود ر ا به بسی مهــلکه بنشـا ندم من
عمری همه صرف آن شـد وآخر کــا ر با حـیرت بسیــا ر فــرو ما ند م من
* * *
در بند غمت اســــیرم ومیـــدانی زین روی ز خو یـش سیرم و مـید ا نی
درخوف و رجای وصل تو پــیر شــدم د ر هــجر تو بی نظــیرم و مید ا نی
17 و18 مهر 1382
451-51
در دفتر ربا عیات
رباعــیا ت
وی را بری ازخــوف و خطر می خواهم در وی غم و درد بی اثـر می خواهم
گفتم به خودش که من توراای مهـــرو صد بار ز خویش بیشـــتر می خو اهم
* * *
دی گـشت شــبا ب و غصـه دی تا کی غم بهر یک عمــری که بشد طی تا کی
یک لحظـه عمر رفـته کی آیــد بـاز درحــسرت عمر رفته هی هی تـا کی
* * *
جان را همه درحـــباله وی کــرد م در عشق ره وصــال را طی کـــردم
زانروی که یک روز به آن بت برســـم خوردم ز دلم خون و سپس قی کــردم
* * *
ای می تو دمی بیــا وآبـــادم کـن در بنــد غمـم ز غصـه آزادم کــن
تا شیخ به هوش آید وهشـــیار شـو د مســـتم کـن و بار د یگر ارشا دم کن
23و23مهر1382
452-52
در دفتر غزل قدیم
دل به خـدا به هیچ کـس جز تو رضـا نمی شود مهر تو ای عــزیـز من ز مــن جـدا نمی شود
درد نهفـــته را جز تو کســی دوا نمی کـند علت بی د و ای من جـــز تـــو دوا نمی شود
من به خــدا معترفم که در تمــام زند گــی هیچ کســی برا ی من جـز تـــو خدا نمیشود
به چنــد وچون نمی شــود مثل زدن برای تو برایت ای حبیــب من چــو ن و چـرا نمیشود
خواندنت ای خــدای من ای همه آشنـا ی من بـدون اشـگ وآه وزاری ودعــــا نمی شو د
به اعتــقاد ا ین حقـــیرکمتـرین به هیچ رو شــــکر چنین محبــتی ز مـن ادا نمی شو د
با تــو قیا متـم به پـا می شود ای عــزیز من بی تــو به هیچ رو قیـــامتی بـه پا نمی شو د
اگـر نگشـــته ای رضا شهـا ب را رضـا نمـا که بی رضــا یت شمـــا دعـــا رو ا نمیشود
1382 1و2 آبان مــاه
453-53
در دفتر ربا عیات
ربا عیـا ت
شـد روز نو و عــید شد و د ی بگذ شـت د ر گشـت وگـذ ا ر جد ه و جـی بگذشت
ر فت عمـر و سـر ا نجا م نشـد معـلو مم کـا ین عمـر گرا نمـایه من کـی بگذ شت
* * *
خو ا هـم بکـنم از غـم هجـر ان عصیا ن از ا یـن که بیـا مد به لـبم جا ن عصـیا ن
از ا ین کـه پس از ا ین هـمه سر گرد ا نی میسـور نشـد لقــا ی جـا نا ن عصـیا ن
* * *
در کا رگه کـو زه گر ی خـند ه بس ا ست در د ا د سرا ی ا ین جها ن خند ه بس است
روزی بـرسـد که هـیچ نـتو ا نـی د ا د پا سخ به حقـو ق دگرا ن خـند ه بس است
* * *
مــرد ان سحــر ســنت را بشکـستند بار ســفر نر فتـــه ا ی را بســــتند
زا ن پیــش که د یـگر ا ن بید ار شـو ند ر فتنــد و به جمـع عا شـقا ن پیو سـتند
* * *
تا لب سـخنی به شـکو ه آ غــا ز کـند ا ز بخـت بد او هـم ز جــفا نـا ز کـند
این قـرحـه به مرهـمی محـتاج ا سـت تـا پخـته شـو د از آن و سـر بـاز کـند
* * *
ای گـشته به هـر بر ز ن و کو سر گرد ا ن تا چـند د هی به زنــدگا نی سـا مـا ن
با مـی که بـرآن فا خـته کو کو می کرد د یدی که فـلک چـگونه کردش و یـران
27 آذر ما ه 1382
454- 54
در دفتر غزل قدیم
ا ی زلا لین ســیرت خوش صو رت نیکو نها د مو ی ا فشا ن را ند ه در پیش چشمم دست باد
ای که بنما ئی قیا مت را به پا ا ز طنز خویـش وز چنین طنزی رود از یا د هــا روز معـا د
ترســم آخر با چنین رفتا ر د ور از ا نتظـا ر خلقی ا ز عصیا نگری گردد به مثل قوم عـا د
فکر ما را کرد ه ای آ یا که با ا ین رفتــا رها می رود دل از کف وآئین وکیش ودین به با د
با دوچشم خویش دیدم هرکه دیدت لحظه ای دین و دل را د رهمان د م کا ملا از دست دا د
در شگفـتم ا ین حـلا وت را کد ام اهل د لی د ر نها د ت ا ی پری رخسـا ره مهـرو نهـا د
حتم دارم کس در ا ین د ه چها رد ه قرن اخیر در جما ل و خوب رو ئی تو ا ز مـا د ر نـزا د
ا ز همان و قتی که من بشـنا ختم سر را ز پـا یا د دارم عشــقت ا ی فتا نه درجـا نم فتا د
رحمتی آ ور به حـا ل صوفی و شیخ و شها ب ا ی تمـا م معد ن جو د و سخا و لطف و د ا د
دوازدهم د ی ماه هشــتا د ودو
455-55
در دفتر غزل قدیم
از آن شراب که نا ب ا ست و خوشگو ار بیار د ل رمـید ه مـا را ا ز آ ن به د ا م بیـا ر
دمـی نشد که به کامی رسد د لی که رمید بیا د می و به مرد ی د لی به کـا م بیـا ر
به کا م سرکش ما را م هر شـرا بی نیسـت برا ی ما چو می آری شــراب را م بیـا ر
مخـور فریب معمم که گفت با د ه مخــور بخو ر شرا ب مـد ا م و بگو که جا م بیـا ر
هـر آن می ای که بشد اربعینی و صـا فی ببــر پیـا له و قد ری زهر کـد ام بیـا ر
بیـا و جام بگــردان و در نهـایت لطـف به بزم عشـرت خود عیش مسـتد ا م بیا ر
مـیا ن مجلـس خود ای طـراوت محـض نگـا رخو ب رخ شـوخ خوش خرام بـیا ر
و شــعر شاعر خو ش ذو ق را بسان شها ب به درس و مد رسـه با حرمتی تمـا م بیا ر
"که گفت باده حرام است وخون خلق حلال من آن حرا م نخو ا هم تو ا ین حـرام بیا ر"
شا نزد هم دی ماه هشـتاد و د و
456- 56
در دفتر غزل قدیم
گـفت پیـش خـلق خارت می کـنم گفتـم بکن غصـه را پیوســته بارت می کنم گـفتم بکن
گفت با جـرم بـزرگ عـاشــقی پـروانه وار در وصــالم بی قـرارت می کــــنم گفتم بکن
گفـت ازآن سان که روز و شب بدنبال منی حیله ای نسـبت به کارت می کنم گفتم بکن
میبرم در یک چنین عشقی تو را آنقدر راه تا در آن زار و نزارت می کـــنم گفـتم بکن
افــترای آن روابــط را که بـا مــن داشــتی با غمـی جان کاه بـارت می کنم گفتـم بکن
گفت در گردونه هســتی تو را صاحب عزا در رثای هشــت وچـارت می کنم گفتم بکن
گفت می اندازمت از پشت میز فـر و جـا ه وز همــان جـا برکنــارت می کـنم گفتم بکن
گفت دنیا را به کامت می کـنم دریای زهـر موج وطوفان را سـوارت می کنم گفتم بکن
گفت هم چون پور آذر در دل آتش شـهـاب مبتـلا ی خـشــم نـارت می کــنم گفــتم بکن
سه شنبه 23/10/1386
از ساعت 8 تا 9 صبح
457-57
در دفتر غزل جدید
اگر می شد غمی را از دلی برداشت بهتر بود وآن دل رازلطف وعاطفت انــبا شت بهتر بو د
اگر می شد ز شـفقت اشـتبا هات جوانی را میانسالی کمی نادیده می انگـا شـت بهتر بو د
اگر می شد به جای خیلی ازکو تا ه فکری ها کمی تدبیر وحزم وعقل را بگــذاشت بهتر بو د
ز بن بر کند خس های عداوت راو جا ی آ ن کمی در باغ دل مهـرومحبت کـا شت بهتر بو د
ودسـتی بیرق یک خند ه شیرین وکوچک را ز بام چهــره یک طفل می افـراشت بهتر بو د
آذر ماه 1382
458-58
در دفتر غزل قدیم
از آ ن و قتی که با عشقش د لم را آ شنا کرد م ز فر ط عا شـقی گفتم که کا ری بس بجا کردم
سپس از روی ا طمینا ن بیش از حد بخو د گفتم که با این کا ر درد بـی دوا ئـی را دو ا کردم
و لیکن بی خبر بودم که در عا شق شدن با خود برغم عقل و د ا نا ئی در ا ین بحرا ن چها کرد م
به جا ن ما درم الا ن می فهـمم که در ا ین ره چقـد ر از کثرت نسیا ن به نفس خود جفا کردم
کسی هم بو نبرد از اینکه درعمری پراز هجران چسان با عشق آن سیمین بر فتـــا نه تا کردم
برایش هم بدون ا ینـکه کس آگه شود زین سر نوشــتم چند سطـری و توکل برخـد ا کردم
خبر دارد شها ب ازآن خطرها ئی که من عمری تک وتنــها دراین هنـگا مه پر مـاجرا کرد م
تما م حا صـل عمرم همین شـد ا ی مسلما نا ن خود م را سـوختم دل را به هجران مبتلا کردم
آذر مـا ه 1382
459-58
در دفتر غزل قدیم
هر که در دا من و ی تا سحرآ و یخـته اسـت حتم د ا ر م به جنو ن عقل و ی آ میخته ا ست
عـــا قلان مــتفق ا لقـول برایـند گه او دور از مـردم فـرز ا نه و فـرهیخـته ا ست
یک چنین فـرد که هم کا سه با رند ا ن ا ست بی شـک از مرد م فـرهیخته بگریخته ا ست
راز این را بطــه را گـر بنــما ید پنـها ن آ برو ی خـود و و ی را به یقین ر یخته ا ست
یک جنین آدم د لـــباخته از د ید شهـا ب در و گـو هر به سـر خویشتن آو یخته ا ست
22 بهمــن 1382
460-60
در دفتر غزل جدید
شب و یـک کوله با ر غصـه و یک مرد و تـنها ئی د لی پژ مـر ده و پر غصــه و یک مـرد و تنها ئی
طنین شــیو ن طـفلی میا ن و حشـت صحـر ا به همــر ا ه زنـی مرد ی بیــا با نگرد وتنها ئی
درو ن یک غر یبســتا ن مـطلق با ز می رو ئیـد به رو ی بســـتر شن جـا ی پـا و گرد و تنها ئی
کــنا ر آ تشی سـوز ا ن د و تا ئی گـفتگو کردن چه می چـسبید آن جا د ر هو ا ئی سر د و تنها ئی
او اخــر بهمــن 1382
461-61
در دفتر منا قب و مرا ثی
بعـد از ثنــا ی خـا لق یکـتا ی سـرمد و ان ذ ا ت بی ا نبـاز و بی مثـل و شـبا هت
ذاتی که ذو الفضل است و ذوالاکرام و مبدا وان ذو ا لجـلال ذو ا لجمـا ل بـا وجـاهت
* * *
در ثا نی ا ی ا قو ا م من آ گا ه با شـــید دعــوت نمــود م بهـرجنگیـدن شمـارا
ا مروز روز جنـگ بین کــفر و دین ا ست کفر ی که و یرا ن کرد ه ا ست ارض و سمارا
* * *
آن جا که بزم انس و شور و عشق گرم ا ست صـحبت سـر ایثا ر جا ن ها و بد ن هـا ست
وقـتی که غل غل می کند احسـا ستان نیز از رزم با یک دشـمن خـو نی سخن ها ست
* * *
لیکن چـو فـردا مو قـع پیـــکار آیـد هــرکس به نو عی گــیرد ازرفتن بهـا نه
این یک به عذر این که طفلا نم صــغیر ند و ان یک ز کــو ته بو دن دیــو ارخـا نه
* * *
ا فسـردگی د ارد نشـان در چهره ها تا ن برخـی ز کار ا فتـا ده و رنجـو رو پیـرند
دا غـان شده است اعصاب بعضی از شما ها برخــی دگرو ا مـانده وخـورد وخمیرند
* * *
درجمعـتان برخی زخو ن دادن گـریزا ن یک عـد ه در سو د ا ی سـود ند و زیا ننـد
یک عــده کنج حجـله ها مثل عروسـا ن یک عـد ه هم نا ز ک بد ن مثــل زنا ننـد
* * *
بر نفـر تم ا فزود ه ا ین لهــو و لعب هـا چو ن عقلـتا ن ما نند عقـل کو دکا ن ا ست
ا ی کا ش من هـر گز نمی د ید م شمـا ر ا احسـا ستا ن هم مثل احسـا س زنا ن ا ست
* * *
درفصل تابستا ن به عذر ا ین که د ا غ ا ست فصل زمستا ن هم به عذ ر ا ین که سر ما ست
ا مـرو ز را مو کـو ل بر فر د ا نمــو د ن در وعـده ها حرف از سر خرمن زد نها ست
* * *
تن ها به هم نزد یک و ظا هر ها هـمه خوب جا ن ها یتا ن گو ئی ز همد یگر رمید ه ا ست
د ر کا لـبد ها ی شمـا بد طینــتا ن هـم یک روح شیطا نی خدا در آ ن د مید ه ا ست
* * *
قلـبی نمی آ ید به د ر د ا ز غصـه و د ا غ حلقـــو م یکی هم نمــی آ ید به فریا د
خو ن شد د لم ا ز دستتان ا ی قو م بد کیش ا ی دون صفت ها ی جد ا از مـرد ی و را د
* * *
ا ف بر شما ا ی د و ن صفت ها مرگتا ن با د بی ا عتـنا ئی ها یتا ن ا فســرد ه ا م کرد
عصـیا ن و نا فرما نی ا ی قو م سـبک مغز خـو ا ر و خفیف و بی بر و پژ مر د ه ا م کرد
* * *
ای تیـره بختـا ن خبـیث نـا جو ا نمـرد د ل ها یتا ن با غصــه و غم هم نشـین با د
رخسارتا ن ز شت و کریه و نا خو شـا یند رفــتارتا ن با نفــرتی بی حد قرین با د
* * *
ای کا ش اگر ما ننـد د ین داران نبودید حد ا قل چـون ســرو ها آزا د بــو دید
مر دانگی می زد برون از جهـر ه ها تان اهـل وداد و داد و جــود و را د بـود ید
* * *
بشنید ه ام و ا کر د ه ا ند از پا ی یک ز ن د ر پیش چشــم مردم ا ین شهـر خلخا ل
و لله اگر مـرد ی بمیـر د ا ز غــم ا ین بر ا و مــلا مت ها رو ا نبــو د بهرحـا ل
* * *
گو ینــد ه ا ی در باره من گفـت روزی در عرصـه پیــکا ر او مرد ی ا ست محکم
ا مــا فنـون رزم را کا مــل نـد ا ند در چنـگ دا رد ا ی بســا این نگته را کم
* * *
از قو ل من ا ی کو فیا ن آگـه کنیـد ش او ئـی که نتــواند ز خـود را ند حسد را
او ئـی که نتو ا ند دهـد تشخیص از هم فـرق درسـت و نا د رست و خـوب و بد را
* * *
من بو ده ام اهـل نبـرد ا ز نـو جو ا نی اکنون هم از شصت عمر پر بارم گذ شته ا ست
در یک چنین سـنی هنوز آیا تو ا ن گفت او نا تـوان و خـام و نا کار و نپختـه است
* * *
قـوم عرب دانست سـربازی رشید ا ست پـو ر ا بو طـا لب مـیان صـحن پیــکار
جنگـید ه ام همــراه پیغمبر چهل سا ل نا ورد ه بر ا بــرو گره حتـی به یک بـا ر
* * *
من بیــرق هفتـا د جنگ بی ا مـان را آورد ه ام در اهتـــزاز ا ز بــام دشمن
بنمــوده ام تلـخ از سر شو ق شهـا دت پیمــانه ها ی شـور را د ر کــا م دشمن
* * *
اما دو صد ا فسوس و صد ها حیف ای قوم آن هــا که در ملک خــرد د ا ئم مقیمند
کل رشادت ها ی من ای قـوم ا فسـو س این جا بد و ن عــزم رزمید ن عقــیمند
462- 62
در دفتر غزل قدیم
سعی ا م همـه ا ین بو د که نا کـا م نمـیرم بی د لــبر خـو ش خو ی دلارا م نمـــیرم
در مــیکد ه پیو سته بنو شـم می صـا فی بی سـاقی خـوش مشرب و بی جام نمــیر م
با عــربده کش هـای بلا دیده بجــو شم بی د رد و بلا در طلــبی خــا م نمیـــرم
از صــوفی واز زا هـد و از شـیخ ببــرم تـا د ر کــنف مـرد م بـد نـا م نمیـــرم
خـا لص شـوم بی خود و بی خدعه و تزویر د ر هـا له ا ی ا ز شبهــه و ا بهـا م نمیــرم
با رنـد گذ ارم به محــک پخــتگی ام را تـا خـام در ایـن گـردش ایــا م نمیــرم
از دام هــو ا هـا بگــریزم جو غـز الا ن چون مر غـک پر بســته در این د ا م نمیـرم
چو ن مـوج که آ سـو دگی ا و عد م او ست بـر سـآ حل د ر یاچـه ا ی آرا م نمیـــرم
با مــا ه نشـینم چـو شهـا بی که به ا یا م در ظلمــت یک شــا م ســیه فا م نمیـرم
اوائل دی مــاه 1382
463-63
در دفتر غزل جدید
جــا نبا ز
به دردی بی ا ما ن در روزگاری سر د محکو م است به رنج خـا رج از ا ند ازه یک درد محکـوم است
به ضعـفی منبعث از یک تن بـی طا قت و خسـته و رخسار ی بـه مثـل یک خز ان زرد محکوم است
علــیرغم شـجا عت با تـما م خـو ب بو د ن هـا بـه ز یر سـلطه یک رخوت نـا مـرد محکوم است
ا ز این آسوده بو دن ها ی مو ج و سـستی سـاحل و تخد یر ی که رو ز ی منع آ ن میکرد محکوم است
و او با یک غم جـا ن کاه د ر یک بی حسی مطـلق چه میگویم برا یش آن چه جنگ آورد محکوم است
464- 64در دفتر غزل قدیم
شکست بغضـم و آ ن بت به من نظـر نکـند نگــارمن نظـری بر دو چشــم تر نکنــد
ازآن زمــان که بخشـکید دیده ام گفـتم د گر به قلـب نگـا رم د عـــا ا ثر نکنــد
بدو ن شـک نشــود ا یمن ا ز نگا هش هیچ ا گـرکه ســینه خود را کسـی سپر نکــند
نه من که هر کـس و ناکـس بدو ن استثـنا د ر ا ین سه پنج سـر ا عیـش مستمر نکــند
مبا ش غا فل ا زآن جا که بر ق صا عقـه ا ش اگـر فـتاد به خر من گهی خـــبر نکــند
اگـر رسـید به جنگل لهـیب آ تش گــرم به هـو ش با ش که رحمی به خشت و تر نکند
مشــوشم که مــبا دا ز روی جور و جـفا به عشــوه ای که می آید از این بدتر نکـند
شهـا ب در دل آن فتــنه هیـج تر فند ی ا ثــر به غیــر د عــا د ر دل سحـر نکند
اوا ئل دی مــاه 82
465-65
در دفتر غزل جدید
عــروج
می شکسـت از هق هق ا و ا نزو ا ی نیمه شب مر تعـش می شـد غمی در مر غو ای نیمه شب
با ز می شـد د ر حریم خــلو ت تنـها ی ا و در سکو تی مطلق و پیـد ا ر پـا ی نیمـه شب
قلب بیما ر و ی از ا ین هق هق بی حد و مـرز تسـلیت می یا فت د ر مـا تم سـرا ی نیمه شب
شـمع آ جین گشـته بو د ا ز ا نفجا ر بغض او در حضیض یک طـراوت جا ی جـا ی نیمه شب
گرم می شد در جنان حا ل و هو ا ی غصه ناک با تمــام و سعتـش حـا ل و هو ا ی نیمه شب
در عرو ج روح او از قـا لبی خـا کی و پست لحـظه ا ی بهتر نبو د از لحظه ها ی نیمه شب
میشد از عمق د لی جاری یک ا قیا نو س د رد با شـتا بی بی ا ما ن د ر ر ا سـتا ی نـیمه شب
در مسیر گو نه ا ی از چشم یک دلخسته ا شک بی امـا ن می رفت در ا عمـا ق نا ی نیمه شب
او اخــر شهــریور 84
466-66
در دفتر منا قب و مرا ثی
در سایت شاعران پارسی زبان نوشته شد
در میهن بلاگ یادداشت شد
بکـن امـشب یتیــمـان را علی جـان باز مهــمـانی رهـا کــن فـکـر آنـان را ز گـــیر و دار بی نـــانی
مکن دل های ایشان را تو از این بیشتر غـمگین بیــا بـرهــانـشـان از کـــوهی انـدوه و پـریشــانی
مگر گــرد هـــزاران قـرن غـــربت را تو ای آقــا به روی چهــره معـصوم این طــفلان نمی خوانی
به مهمانی بخوان این بی سر و سامان ها را چون که با مهـما نی ات آنـان ســـری دارند و سـامانی
چـــرا در راه این افــــتاده ها از پای درگاهـــت ز روی لطف و شفقت حکم بر احسا ن نمی رانی
مــرو از پیـش طـــفـلان یتــیـم و بی پـدر امـشـب و چشــمانی کـه شــد از شـوق دیــدار تو بارانی
شهــابی واله و سر گشته را هم مـثل این طـفلان بیـا ای لطــف بیش ا زحـد مـران از در به آسانی
مرا ، این واله ی سر گشته را هم مثل این طفلان بیـا ای لطــف بیش ا زحـد مـران از در به آسانی
آبـان مــاه 1382
467-67
در دفتر ربا عیات
ربـا عیــا ت
ای رحمـت بی شـا ئبه ای مـا یه عشـق ا ی در تو پــر از روشـنی آ یــه عشق
می آ ئـی و هر و قت می آئــی د ا ری یک بقـچه لبـر یز ز سـر مــا یه عشق
* * *
ای یـار بر ا فروخــته ا ی معــدن ناز ا ی مـا یه امــید در ا ین عمــر دراز
گــیریم که نســــا ختیم عمری با تو لیکـن ز و فا و لطـف بـا مـا تو بسـاز
* * *
کـا رم همه تشـو یش و پریشـا نی و غم روحم همـه ا ز عشق تو غمـگین و دژم
در و صـل هر آ نقدر که در مشیت تو ست بخشـا ی به ا ین حقـیر نی بیش و نه کم
* * *
دارم خــبر از دلی پریشا ن کم و بیـش از سوخته ا ی بی سرو سا مان کـم و بیش
در را ه و صــا ل دلــبر با زیگــو ش از آ ن که بیـا مد به لبش جا ن کم و بیش
* * *
گفــتم همه در رکـا بت ا ی راحت جا ن ا ی مـا یه آرا مـش من در دو جهــا ن
آن قــدر نهـم سـر رضـا و تسـلـیم تا ا ز تن خـا کی ا م بـرو ن آ ید جـا ن
زمســـتان 82
468-68
در دفتر غزل جدید
برا ی خـاطر خد ا
برو از من جد ا شـو آشـنا بگـذار بر گردم تو را قســم به ذ ا ت ا نبــیا بگــذ ار بر گردم
من از راهیکه پایا نش مشخص نیست می ترسم خـدا را یک کمی کو ته بیــا بگــذا ر بر گردم
برای خـا طر ا ین روح نـا آرام فکـری کن ببــر ا ز من کمی تشــویش را بگـذار بر کردم
مـرا تنهـا گذ ار و نیمه را هی بود نم را هـم برای د یگـران افشــا نمـــا بگـذار بر گردم
بیا تا یک هبـوط بی د ر و پیــکر بلغـز ا نم ســپس از بام رخـوت کن رهـا بگذ ار بر گردم
نکش دا ئم مرا در سنگــلاخی بی در و پیکر و افــتا دن به دامان بـــــلا بگذ ار بر گردم
برو نم آور ا ز مشـتی تو هم هـا ی در د آور که می سا زند م ا ز خو یشـم رهـا بگذ ار برگردم
روا دار ا ندکی گردم جد ا بی هیچ منـظوری ز خیــل فحـش هـا ی نا روا بگــذار برگردم
ببخشـم با چنین سر درگمی های فزون از حد برای خـا طر خویش ا ز خـد ا بگـذ ا ر بر گردم
25 شهــریور 1384
469- 69
در دفتر منا قب و مرا ثی
سـفری پـر خطـر
قســمـتم شد سفـری پر خـطر آغـاز کنم تشــنه تا دو ست ا ز ا یـن مهــلکه پرو ا ز کنم = معرکه
قسمت این بود خدا خواست که من با لب خشک ســفر ی بی سـر و بـی همسـفرآ غــا ز کنم
رازهـا ئی ا ست که با ید به تو مـن می گفـتم بعــد از ا ین راز دلم را به کــه ابــراز کنم
آخر ا ین جا سر و سری است که تقدیر نخواست مـن تو را با خــبر ا ز جمله ا یــن را ز کنـم = حکمت
من برای چه کسـی راز د لــم را پس ا ز ا ین بی تو ای غــــنچه نو بــاز شـــده بازکنم = بشکفته ز هم
رفـتی و جا ن من ا ی جا ن پد ر با تو بـر فت جان من بــی تو پـس ازا ین به چه کس نا ز کنم = از کف رفت
را ضـی ام در پس یک رنـج جـگر سوز و لی به چســان با جگــرسـوخته ام ســـاز کنم
در بلنـــد ا ی عطـش سوخـتی ا ما گل من اشگ نگـذاشت تو را خــوب بـــرا ندا زکنم
تا ســو عای 1425
470-70
در دفتر غزل جدید
خط نگـا ه
نگا هت جا ن من ا ین روز ها همـر نگ د ریا نیست خـد ا را فا ش می گویم د لـت هم با دل مــا نیست
به د ریا بود ن چشـما ن تو شک می کنم بی شـک که این در یا ئی است ا ما به مثل هـیچ دریا نیســت
به مـوج گیســو ا نت د وخـتم چشما ن خیسم را ولی ا نگـا ر د ر آن جا تمـوج هیچ پیــد ا نیسـت
دلت با دیگران بوده ا ست و می بینم که در آن جا برای چو ن من آو اره بی خا نمـا ن جــــا نیست
ز کف رفتـه است فرصت ها ی با ما مهـر ورزیدن پـس از ا ین فرصـت نه گفتن و ا مروز و فردا نیسـت
فریبــم د اده بود عمق نگا هت لیک د ر آ نجــا مجـا لی هـم به بالا بـرد ن د یو ار حا شــا نیست
زدم فـا لی که بیــنم با تمـا م خوب بو دن هـا چـرا عمق نگا هت ا ین او ا خـر گرم وگــیرا نیست
بیـا خـط نگا هت را عـو ض کن جـا ن من زیرا بر ارباب قلم ا ین خط چنا ن هم خو ب وخو ا نا نیست
تو را جان شها ب از این طریقت دست و دل بر کش که ا ین رسـم و فا با مــرد مان خو ب د نیـا نیست
پانزدهم تیـــر ماه هشــتاد وسه
471-71
در دفتر هزلیات
من و ضیفه
ضیـفه گف ی روز کو مـا خیـر از دنیــا ندی دیم تا حـا لا م هـرچی بود س تو دیگی دنیـا چزی دیم
گف کـو زیر منتی مخـلو قی خـدا دو لا شــد یم منــتی عا لمو د نیـا رو به جو نمـون خــری دیم
تو ئی باغی زندگی به جا ئی گل هـرجی بو تــس ان قذر خاری کشی د یم تا با دسـتا مو ن چـی دیم
سختـی د نیا از بـس او مد رو گردمو ن شی کـس بیشتر از ای مثـی خـر و اس آد مـا با رکشـی دیم
مث دو تو کفـتری کو از قا لشـون رم بو کو ننــد از میو نی قـو م وخو یــش با ی ز ا میـد پری دیم
هیــچ کسـی مث ما دو تو ویلون و در به در نشـد جو نمـو ن به لـب ا و مـد بـس کی تو د نیا دو دیم
با نداری ســاختیم و هـوچی نگفــتیم به کسـی ا ز ی ز خـو شـی یا بــا نـا ا میــد ی پری د یم
گفتمـش شکری خدا کون کو مانم هـرچی شـدس به خـلا فی بعضــیا به ی ز چــیز ا رســی دیم
بیـا نا شــکری نکـون زن وا سی کو مث بقــیه سـری سـفره خـدا کـم یا زیا د مـام چـری دیم
مثی گرگ زیـری با رون همه شو خیس می شـدیم مـا از ای جور چــیزا تو عمـرمو خیلی دی دیدیم
تو جوو نی نخـوا سیم کسی بشـیم هم حــا لا وم تو ای پـیری به سـر ا ند رپـا ای دنیـا شـا شیدیم
صـد هزار مر تبـه شکری وقت نشد کسی بو گــد تخمی نا مرد و تو دس و ا س خا طری نو ن ما لید یم
رستمی هر چی دلت می خو ا د بو گو آ م تو نگــو زیری باری منـتی عــا لم و دنیـــا تلــی دیم
تابســتان 83
472-72
در دفتر غزل قدیم
خـدا کند بتو انم
بـنا ست با ده بنو شـم خـد ا کند بتو ا نم به صـرف باده بکو شـم خدا کنــد بتو ا نم
سپس به مجلس رندا ن پی خر ید ن مستی به مــیل دین بفروشـم خداکنــد بتو ا نم
برو ن ز میکد ه آ یم خرا ب و با مــرد م ز فرط مهـر بکو شــم خد ا کنــد بتوا نم
کـنم به نیت خدمت چو یک غلا م سیا هی هـزارحلقـه به گوشـم خد ا کنــد بتوا نم
زوعظ صوفی و مفـتی به جد کناره بگیرم ز غــان پنـد نیـوشـم خد ا کنـد بتو ا نم
شهـا ب و همت اورا بر این نـمط بگذ ارم که عیب خلق بپـوشــم خد ا کنـد بتو ا نم
علـیه ظلم و تبا هی کنم قـیا م و مد ا وم در این روش بخروشــم خد ا کنـد بتو ا نم
به آخـرش بر سا نم ر سـا لتی که از او ل رقیب هشـت به دوشــم خد ا کنـد بتوا نم
خــرداد 1384
473-73
در دفتر غزل قدیم
بـه دل جـا د ا د ه از روز ازل چـو ن کینـه ما را هـد ف بگـرفته با مژگا ن از آ ن جـا سـینه ما را
به حق هم زنده کرده است او ز روی هرچه شد باما درو ن ســینه ما غصـــه د یرینـــه مــا را
زشـرح سینه هم رو شن شـدآن ا فسـونگر دیرین به یغـما برد ه دور ا ز چشم ما گنجــینه مــا را
نمـید ا نم چه را زی بـود در ا عمـا ل ما کـا نجا نیــاو رد ه ا ست در مـد نظـر پیشینـه مــا را
بیـا ئید ا ی پریرو یـا ن و بگـذ ا رید تا محشــر برا بـر با قــد و با لا ی او آ ئیـــنه مـــا را
گرفت و د ا د بر بـا د فـنا از روی د ا نـا ئـــی تمـا م سـا ل و ما ه و هفته وآ د ینــه مـــا را
جو ا نی صرف او گرد ید و برد از د ست ما بی شک نبـو د و بود و ســو د و نســیه و نقـد ینه ما را
شهـاب از چیست کاو د یشب بروی خو یشتن هرگز نیا و ر د ا لتمــا س بی حد د و شیــنه مــا را
20/6/1384
474-74
در دفتر غزل جدید
هـم صحبـتی
با دلم گا هــی میــان ا نــزوا گپ می زنم یکه دو ر ا ز قو م و خـو یش و آ شنا گپ می زنم
می نشـینم بر سکو ی ا نتظــا ر ی بس بلـند خـا لی ا ز هر نو ع میل و ا شــتها گپ می زنم
در دل دریا ی سرد و خفـته شب تا به صبــح با شب تا ریک چـون یک نا خــدا گپ می زنم
در محیـطی ساکت و دور از هیا هو با خـودم مثل یک زنجیــری بـی دست و پا گپ می زنم
مثل جنـدین سا ل پیـش از روز ها ی پر فروغ بی تعــارف در حضیض محـتو ی گپ می زنم
حرف ها ئی دارم از ناگفـته ها ئی بی کـرا ن در خصوص حـرف هـا ی نـا رو ا گپ می زنم
دور از هر نــوع ریـا و التهــا ب مســتمر مثل احــمق ها ی دور از هـر ریا گپ می زنم
می شـوم با غربت دلبستـگی ها هم ســـفر درخـصو ص درد هــا ی بی دو ا گپ می زنم
با نـی از درد دل وی در فرا سـو ی خــیا ل در خصـو ص ما جـرا ی نیـــنو ا گپ می زنم
گا هگا هی هم بدون این که شب آگه شـــود در سکــوت مطلـق شب با خــدا کپ می زنم
شهــــریو ر 84
475-75
در دفتر غزل قدیم
د ل مــا
هـرکسـی عاشق رخسـار تو شـد عا قل نیست و ا ی بر عا شق دلبـــا خته گر جــا هل نیست
با ید عا شــق به خـرا بیـــش بکو شد ورنه عا شــق عا قـل با هو ش و خـردکـا مل نیست
آخـر این نـاز و ادا ئی که تو داری هــر گز و صـلتت بر من و ا صحـا ب خرد حـا صل نیست
هیج چیز ی به جز ا ز عـقل ز بو ن در ا ین ر ا ه بین مــا و تو در این دور و زمان حـا ئل نیست
این درست ا ست که دل می بری از دست و لی مگــر ا ینـی که ر بو د ی ز کـف من دل نیست
شب و تنهــا ئی و صــد مـو ج بــلا و دریا گو ئــیا در دل ظلمـت خــبر از سا حل نیست
دل ما را نشــکن ای صــنم شــو خ و بدان که د ل ا ز هر چه که با شـد به خد ا ا ز گل نیست
نیک دانســت شهـا ب آخر پیــرا نه سـری که رسـیدن به تو ا ی مــا ه لقـا مشـگل نیست
آبان مــاه هشـــتاد و چهــار
476-76
در دفتر منا سبت ها
برای باز نشـسته
ای پیر خـرد مـند خو ش آو ازه خـو ش نا م ا ی صـا حب فضـل وکـرم و منـز لت تــا م
ا ی معـد ن علم و عمـل ا ی بــاز نشــسته ای در تو نهــان تجـربه تا ســر خط ا تما م
تا چـند کنی شـکو ه که ما بـا ز نشـــستیم و ا نگـه خوری از صـبج غم و غصـه گه شـا م
گر باز نشــستیم از ایـــام جـه تقصـــیر بر دو لتیـا ن جمـله چنین ا ست سـر ا نجـا م
سخت ا سـت در آن دم که کسـی باز نشـیند ا مــا ندهـد ســود بـه او گــردش ا یا م
یا غصــه نا ن می کشـدش یا غـم درمــان یا بهــر جهــیز یه فــر ز ند د هــد و ا م
ای و ا ی بــر آن مرد که نگـرفت پس از آن ا ز عمر خو د آ ن گو نه که با یسـت د می کا م
هـان پـا ی نیا فشـار که د ست تو نگــیر ند سـودی ند هـد هیـچ در این معر که ا بـر ام
کو گو ش که بشـنید ز ما نـا لـه و فر یــا د کو د ست که بـرد ا ز د ل مــا ذره ا ی آ لا م
دادیم هــر آن قدر که از د سـت بـر آ مـد کر د یم هـر ا ند ازه که شــد هد یه به ا سلام
مـا ئــیم که آ با د نمـو د یم جهـــا ن را از سو ختن مـا سـت که شد پخته دو صد خا م
مـا کـا شـته ایم آن چه که بایست بکــا ریم هـنگا م درو هسـت در این را ه بنــه گـا م
اکنو ن که چنینــیم و چنــا نند خـــدا را می کـوش که با شی همه سر مست و دل آرا م
خو ش با ش وخـو دت را مکش از غصـه دنیـا هـر و قت زمـا نش بر ســد پر شو د این جام
هر چـند خزان گشـته ولی فخر کن ای دوست مـا ند پس از ا ین از تو و من در همه جـا نا م
4/10/1384
477-77
در دفتر غزل قدیم
بچینم یا که بر چینم
چو ن ا ز هجرا نت ا ی محبو به مهپــاره غمگینم بسـی خو د را میا ن هـا له ا ی از درد می بینم
بلا گردان رو ی مـثل ما هت گشــت روز و شب تمـام هسـتی ام ا ی د لـربا ی خو ب و شیرینم
برای هــیچ کس من ســفره دل را نکـردم و ا که تا ا فشـا نگردد غصـه ها ی خو ب و د یر ینم
بد ون روی در با یســتی ا ی مهرو بگــو با من که من ا ین سفره ر ا پیشـت بچینم یا که بر چینم
ز دست فتنه می ترسـم که مجــبورم کند روزی بد ین حا ل و هو ا ی نا خو شی بر گردم از د ینم
نمید ارم ز کو یت دست حــتی گر به عصیان هم کنی محکـو مم و صـد بار سا زی شمع آجـینم
به جـا ن ما درم ســـو گند ا ز و ضعیت فعـلی که چون ز ند ا ن در آ ن زند ا نیم کردن بد بینم
شب و هجر و شهـا ب و غصه آ خر من چه تدبیری تو ا نم کرد ای مـــنعم من عا شـق صفت اینم
ششم دی ماه 1384
478-78
در دفتر غزل جدید
تــکراری
هو ا ی د هکد ه سرد ا ست و باز تکرار ی ا ست بد ون ا ین که شـود چا ره سا ز تکراری ا ست
جمــو د ثا نیه ها در فضــای یک ده سـرد مـیا ن خرمـنی ا ز رمـز و راز تکراری ا ست
برغـم این که اهـا لی تمــا م مـذ هبی ا ند ذکـا ت و روزه و خمـس و نماز تکراری است
برای من که خو د م اهـل یک جنین دهی ا م بروز لطــف ز مهمـان نـو از تکراری ا ست
به ســاز مـردم ا ین د ه کســی نمی رقصد نت سـوا ر بر ایـن قطـعه ساز تکراری ا ست
ا ز این جمـا عت بی رگ که عشـو ه می آ یند هـزار لو دگی و غمـز و نـا ز تکرا ری ا ست
ا ثـر نکـر د د عـا ئی چر ا که بر دل خــلق خرا ش ها ی غـمی جان گد از تکراری ا ست
شــد یم ا هــل تمنــا ولی نمیـــد ا نم به رغـم خــیل تمــنا نیـاز تکراری ا ست
ا و ا خـــر آ بان مــاه 84
479-79
در دفتر غزل جدید
بس که دم هـر گاه و بی گه از من و مـا می زنم ا ز مــرام و خصـلت و خـوی بدم وا می زنم
خـنده ام می گیرد آن وقتی که می بینم به زور در خـزان عمـر از کف رفته در جــا می زنم
چنته ام از محتـوی خـالی است اما من مدام لاف انسـان های صـاحب اقتــدا را می زنم
می شــوم چون با دو رنگی های گردون هم سفر آتشـی سـوزنده را درعمـق دل هـا می زنم
چـار چوب یک دل بیـــمار را بی ترس و لـرز فرصـــتش وقــتی فراهم شد به دریا می زنم
مـوقع اثبــات حق وقتـی کلاهم قاضی اسـت دست را تـا هـر چـه بتوانم به حاشـا می زنم
چون کـه بخــتم طبق میـلم از همان اول نبود هــر چه بتوانم به بـد اقــبالی ام پا می زنم
بـا فــریبی بی امـان در راســتای زندگـی چـانه از بهــر دل رســوای رسـوا می زنم
آذر مــاه 1384
480-80
در دفتر غزل جدید
فـا ش
گو شه ا ی خلو ت ا گر ا ین دور و بر پید ا کنم بقـجه غم هـا ی خو د ر ا بی تعـارف وا کنــم
سخت بنشـینم هما ن جا و به دور ا ز چشم غیر شو رشی پیو سـته در تنهـــا ئی ا م بر پا کـنم
بگـــذ را نم سا عتی را با د لم در گفتــگو شکو ه ها ئی بیـش از ا ین از محنت د نیــا کنم
با رهــا گفتم ا گر د ستم رسد بی حرف پیش آ ن چه رنچ از د ست خـو با ن برد ه ام افشا کنم
یک جنین رفتـار صــد ها با ر و ا دارم نمود تا خـو دم را پیش چشـم د یگــران رسو ا کنم
غمــزه مستا نه هم فرقی به حا ل من نداشت و لله ا ر لطـفی که بر من می شو د حـا شا کنم
بعــد از ا ین تا صبح محشر هم بما نند شها ب حا ضــر م با رنــج و ا ندو ه فـراو ان تا کنم
تا شــو د ثا بت که من هم با تما م فهــلگی می تو ا نــم د ید ه ر ا در عا شــقی دریا کنم
20/10/1384
481-81
در دفتر غزل قدیم
شـق ا لقمـر
چون از گشت وگــذ ار بر سـرکویت گذر کردم ضـر ر ها برد م و غـم ها ی خو د را بیشتر کردم
دلم ریش ا ست ا ز ا ین کار نا میـمو ن و می دانم که با دست خو دم زا ن پس د لم را ریش تر کردم
دریغ از اینکه چنــدی با جنین احوال سرگردان شدم درشهر وخودرا بیش از این ها در بدر کردم
نمی گو یم دروغ ا ما به جا نت ا ی صنــم قسـم علـیرغم خطـرکردن در ا ین سو دا ضـررکردم
چه حرمان ها ببردم و قتی از کوی تو بر گشــتم چه سخـتی ها نصـیتم شد چو با ا غیا ر سر کردم
به غفـلت هم سپردم با تو بودن را ولی هـر گـز ند ا نســتم ز نا دا نی بــد تر ا ندر بد ترکردم
الهی من بمیــرم گرحقـیقت را کـنم پنهــان که با این بچه بازی ها گــنا هی مسـتمر کردم
شـبی دور از هیا هو کرت هـای خشک چشمم را از ا ین جا هل مـآ بی ها ی بی ا ند ازه تر کردم
ز اعراض سـر کو یت چـو د ید م با رضـا مند ی مـرا می بخــشی ا م ا ی مه لقا صر فنظر کردم
و وقتی هم که بر می گشتم از عصیان به خود گفتم که من با یک جنین بر گشــتنی شق ا لقمر کردم
27/10/1384
482-82
در دفتر غزل قدیم
خود کرده
ا ی که دل ا ز دید ن رو ی چو ما هت سیـر نیست گر چه پبــر م کرد ه ا ی اما د ل من پیـر نیست
گفتــه ا م صــد بار آ یا و عد ه سر خــرمنت از برا ی چـو ن من بی خا نمـا نی دیــر نیست
طا ق ا برو یت که کشـته ا ست عا شقی مثل مـرا تیــز تر آ یا ز تیــغ خنجـر و شمـشیر نیست
هیج ظلـمی مـثل این کاری که با من کرد ه ا ی تا بد ین ا ند ازه ا ی فتـا نه عـا لمگــیر نیست
هــر چه کرد ی با من ا حسـا س پشیما نی نکن آد م خـو د کرد ه را ا ی جا ن من تـد بیر نیست
گریه ها ئی کردم و گفــتم د لت از هرچه هست ا شـگ هـا ی من د ر آ ن و لله بی تا ثیـر نیست
آدمـی را می کــند کـفا ره عـاری از گـنا ه با و صـا لی سـاد ه آ یا مو ســم تکفـیر نیست
29/10/1384
483-83
در دفتر غزل قدیم
ســنگ صـبور
شکسـته ام به دست خو د سنگ صبور خو یش را بدا ده ا م ز دست هم شـو ر و شعور خو یش را
تمـام لحظـه هـا ی زند گیم شــا هد ند من نکرد ه ا م ز کس نها ن د می غـرور خو یش را
ندید ه ام به علـت غـرور بی ا مـان خــو د میا ن جمـع حا ضران کمی حضو ر خو یش را
ســوار مـوج توسـنی است زورق شکسته ا م نبـینم از غـرور خو د ر ه عــبو ر خو یش را
مـیا ن آیه ها ی تلخ کـبر و خو د پسـند ی ا م نیـاو رم به جــا گذشته ها ی دور خو یش را
رو ا ست گر به ا طلاع ا بر چشـم خو د شــبی رسـانم ا ین نتـــیجه بد مــرور خو یش را
د ر اوج سـر شکسـته بود ن از قضـا هنو ز هم دریـغ می کـند ز من شهـا ب نو ر خو یش را
30/10/1384
484-84
در دفتر غزل قدیم
کـه چه
کرده ای مــا را ز شهـر خو یـش سر گردان که چه خسته ا ز د نیا ی دو ن و شسته د ست از جان که چـه
پا ک طیــنت بـو ده ایــم از روز اول مــثل آب می زنی روح و رو ا ن را روز و شب سو هان که چـه
تا ب و طــا قت از کف ما مهــرخا ن بـرد ند و تو می بری تا ب و تو ان از د ست مهــرو یان که چـه
خـواسـتی ا ز عاشــقان بی ســرو پا تا همـــه د ست خود شـویند از د ین و از ا یمـــان که چـه
گفـتـه ای ثا بت قدم با شــید در پیمــان خو یش می زنی خو د پشت پا بر عهــد و بر پیما ن که چـه
خو ن جگر گشـــتیم تا یک دل به دست آورده ا یم آن هـم آن را بر د ه ا ی از دست ما آ سا ن که چـه
زخــم هـا ئی بر دل مـــا بو د و دیدی و دریـغ مـر همی ننهـا ده ا ی برزخـم بی درما ن که چـه
با رهـا گفــتم ند ادی بی وفــا از روی عـــمد بی ســـر وســا ما نی ما را سر و سامان که چـه
می دهــی بر ما هتا ب و زهره و مهـر و شهــا ب روز و شب با کـبر بیـش ا ز خو د فرمـا ن که جـه
1/11/1384
485-85
در دفتر غزل جدید
داغ مســتمر
من اورا دید مــش با چشــم تر آن روز با را نی که می شد د ور از ا ین جـا بی پدرآن روز با رانی
چه می شد کرد تقد یرش چنین بود و چنین می شد که افـتد بعد از آن از شو ر و شر آن روز با را نی
مقد ر گشـته بو د آ ن جا شـو د در پیش چشما نش تما م لحظه ها ی با پدر بو دن هدر آن روز با رانی
برغم میل ســر شار بدو یک با ره می فهمـــید که می رفت از د یارش در ســفر آن روز با را نی
دوتا کفــتر به روی شـاخه ها ی خیس می برد ند به سخـتی زند گـا نی را به ســرآن روز بارا نی
دعـای آن دو بالا تر نمی رفت ا ز ســـر آن ها برای اینکه میشد جوجه ها درلانه ترآن روز بارا نی
کمی آن دور تر یک زن میا ن د ست ها می شــد ا ســیر رقص سـرکـش تا کـمر آن روز با رانی
نمی شد کرد پیــد ا د ر دل آن جمــع یک ذره نمــود ی نو ز احســا س خطر آن روز بارا نی
در آن جـا جــرعه های یک شرا ب ارغو ا نی هم در عمـق جانشــان می کرد اثر آن روز با را نی
کسی در ازد حــام مردمی مست و به دور از خود نمی شد از وجود مرد بودن با خبر آن روز بارا نی
من و دل می شد یم از غصه ها ی سخت و پی در پی اســیر دست داغــی مسـتمر آ ن روز با را نی
4/11/1384
در تلگرام یادداشت شد
داغ مستمر
من اورا دیدمش با چشم تر آن روز بارانی
که می شد دور از این جا بی پدرآن روز بارانی
چه می شد کرد تقدیرش چنین بود و چنین می شد
که افتد بعد از آن از شور و شر آن روز بارانی
مقدر گشـته بود آن جا شود در پیش چشمانش
تمام لحظه های با پدر بودن هدر آن روز بارانی
به رغم میل سرشار به او یکباره می فهمید
که می رفت از دیارش در سفر آن روز بارانی
دوتا کفتر به روی شـاخه های خیس می بردند
به سختی زند گانی را به سرآن روز بارانی
دعای آن دو بالاتر نمی رفت از سر آن ها
برای اینکه می.شد جوجه ها در لانه ترآن روز بارانی
کمی آن دور تر یک زن میان دست ها می شد
اسیر رقص سـرکش با کمر آن روز بارانی
نمی شد کرد پیدا در دل آن جمع یک ذره
نمودی نو ز احساس خطر آن روز بارانی
در آن جا جرعه های یک شراب ارغوانی هم
در عمق جانشان می کرد اثر آن روز بارانی
کسی در ازدحام مردمی مست و به دور از خود
نمی شد از وجود مرد بودن با خبر آن روز بارانی
من و دل می شدیم از غصه های سخت و پی در پی
اسیر دست داغی مستمر آن روز بارانی
چهارم بهمن ماه 84
486-86
در دفتر غزل جدید
همــرا هی
روز گاری گفتــه بو دم کا رها خو ا هم نمــو د قلب نا آ ر ا م را تیمـــار هــا خو ا هـم نمـود
قصـه تنهــا ئی ام را با تمــــا م قد رتــم نصـب در هـرکو ی برد یو ا ر هــا خو ا هم نمود
اسب روحم را که ســرکش می شود بر من مدام با نو ازش هــای خو د تیمــا رها خو ا هم نمو د
کلــبه ای در آن ور دریاجـه ها خو ا هم گرفت و قف عیـش وعشـر ت دلد ا ر ها خو ا هم نمـو د
گفــته بودم خا طراتــش را د مـا دم در د لم با لـبا نی مر تعــش تکــر ا ر ها خو ا هم نمو د
در کنــار یاد او آن سوی شــط تنگ غـرو ب همــرهی با رقـص گند مزارهــا خوا هم نمو د
بی ســبب در ا نتــظا ر او نــگا ه خو یش را هم ســفر با قمــریان و ســا رها خوا هم نمود
بــا تو قع هـا ی بی پیـــرایه ا م امــید را جا نشـــین در مســند پنـدا ر ها خوا هم نمود
صــرف درد خویش تا ســـر حــد تـو ا ن تا شـــفا حا صل شـو د د ینا ر هـا خوا هم نمود
بهــــــا ر 1383
487-87
در دفتر غزل قدیم
یک دل و دو دلـبر
همــا نطو ری که یم در دید ه ها ی تر نمی گنجد هما نســا ن هم غمم در حیطه با ور نمی گنجــد
گرو بنهــا د ه ام در عشق سر را گر چه می د ا نم مــیا ن نطـع خو نین زیر پا یت سـر نمی گنجـد
ز بس خون موج زد در دل که گفـتم بارها این را نگــینی ا ین چنین د ر هــیچ ا نگشتر نمی کنجد
ســپند بغض از بس منفـجر شد در گلو بی شـک پـس از این هیچ اسپند ی در این مجمر نمی گنجد
نشــستم منتظـر عمری که بیـنم قرص رو یت را که چیزی در دو چشم من از این خوش تر نمی گنجد
به قصــد د ید نت از کعــبه هم صر فنظر کرد م که در دل هیچ مقصو دی از ا ین بهــتر نمی گنجد
من آخر نیک می د ا نم بر غــم نا قص العــقلی که دریک دل عزیز من دو تا دلــــبر نمی گنجد
بیا با ما قرین شــو گرچه می د ا نم در ا ین عا لم ســزاوار ا ست اگـر زر رو ی خاکستر نمی گنجد
شهــاب وقصـه عشـق تو و یک درد بی درمـا ن بدو ن هیچ تر د ید ی در این دفـــتر نمی گنجد
6/11/1384
488-88
در دفتر منا قب و مرا ثی
ضـامن آهو
گوشـه ای میخواهم و دسـت و دعا و دامنش تا کــنم نـرم از غـم هجـران دل چـون آهنــش
گــوشـه دنجـی و امکـــانی بــرای گفـت و گو تا بگــویم او ز مـن ببـــریده پیــمان یـا منــش
کو کجا رفت آن تعارف های بی اغوا و غـش یا کــه کو آن ادعــای لطـف و شفقت با منـش
ای مسـلمان ســال هـا باید غم هــجران کشید تا کــه آیــد در کـف در مــانده ای پـــیراهنـش
با چــنین کــافر مــآبی هـای بی حــد شهـــاب ضـــامن آهـو شــود در آخــرین دم ضــامنـش
7/11/1384
489- 89
در دفتر لطا ئف الحیل
دخــترم دخـتر خو بم همـــه ا مــید م ا ی که در چشـم پدر مسکـن و مـا و ا د اری
ای که ما ننـد نگــین در دل ا نگشــتر د ل بی چک و چا نه و بی چـون و چـرا جا د اری
* * *
تا کی از شغـــل من و خا نه بگـیری ا یر اد چند گو ئی که چر ا سا خته از خشت وگل ا ست
هــیج دانی که پدر زین همه خواهش کردن چـقد ر پیش تو و ما م و بر ا د ر خجـل ا ست
* * *
گفــته ا ی خا نه خراب ا ست پد ر بفروشـش خانه ای نو بخـر وکوش بــه آ با د ا نیــش
این که این قد ر به چشـم تو عزیز است بد ان هم نما ند ه ا ست از ا ین خا نه به جز و یرانیش
* * *
به رخــم می کشـی ا ی جا ن پد ر مردم را پد ر ا ن رفقـــا یم هـــمه ثروتمــند ند
گفــته ای صد کرت ای دخترخوبم که همـه به ســر و و ضع فقــیر ا نه من می خـند ند
* * *
زسمـــند پدردوست خـــود کردی یـا د گفــتی انگـار که شغــل پد رش آزاد است
گفـــتی انگار ندارد به دلش هیـــچ غمی خــانه و زندگی اش یک سـره نو بنیا د است
* * *
دخـترم فکر نکن آ ن د گر ی خو شبخت ا ست یا پـدر چون که معلم شده بد بخت شده است
هـر کس اندازه خـود در دل خـود غم دارد زند گی بر همـه خلق خـد ا سخت شده است
* * *
مطمئن باش جو ا نا ن همه خـو د با خـته اند د لم از ا ین همــه خود با خـتگی می گیرد
د ر تلا شــند خلا یق ا لکی خـو ش با شـند د ل از این د لخو شـی ســا ختگی می گیرد
* * *
خا نه ا ی ر ا که به چشم تو خر ا ب آ با د است من ز بد بخــتی بســیار به د سـت آوردم
تو گــما ن می کنی از ا ین که ند ا دم پا سخ به ســـئو ال تو تو را بــا ز ا ذیت کـردم
* * *
با چنین چو ن و چـرا کا ش تو می فهمـید ی خــانه تنگ پد ر ا ی گل من جـا ی تو نیست
این که ایراد گرفـــتی ز من و خــا نه من خـــا نه بخت تو و رونق فــردای تو نیست
* * *
تر بیت کـرد نت ا ی نور دو چشــما ن پـدر ارزشـــش از همــه زند گی ام بیشتراست
اگــر ا میــد درون د ل تـو می میـــرد به خـدا قلـب من از قلب تو هم ریشـتر است
* * *
همه در فـکر من ا ین ا ست تو فرد ا خوشبخت بشــوی تا که من از بخت تو آ بـا د شــوم
و اگر عمــر مجــا لی به مـن پیــر ند اد در ته گـو ر ز خوشبخـتی تو شــا د شـو م
12/11/1384
490-90
در دفتر غزل قدیم
طلـــب
ا ین چه شیرینی و چه شهد ی و کد امین رطب است که نهـان ا ز من و ا ز شیخ در آ ن خـا ل لب است
این جه زلفی است خد ا یا که چو ا فکـند نقــا ب هر کسی دید برآن دوش گــمان کرد شب است
ا ین پـر ی پیــکر غمــا ز که د ل بـرد ز د ست از چـه قوم و کــد ا م ا یلی و ا صل و نسب است
شب هجـــران مرا هــیج ندید ی که جســان جــا ن به ما نند شهــا بی همه دم در تعب است
بر ده ا م رنج بســی و همه د ید ند که جـــا ن با ارا د ت که بـه او د ا شـته ا م د ر طلـب ا ست
ای خــوش آن بی سـرو پای همه دم سر گردان که شب و روز بد ا ن عیـش نهـا ن در طرب ا ست
گفتمــش پرده بیـا ند از ز رو یت که شهـــا ب سا ل ها رفـته و آ ن دل شـد ه در تاب و تب است
12/11/1384
491-91
در دفتر لطا ئف الحیل
شیخ شـبلی آن شـیخ نعـــما نی او که بود عمـــری در صف او تا د
روزی از ایــام آن فــروزان دل رو به ره سـوی مسـجدی بنهــا د
خو ا ست بگـذ ارد رکعـتی آن جا تا شـــود روحش لحظه ا ی آزاد
در کنا ر خــود او دو کـودک دید کــا مده آن جا در پــی اسـتا د
یکی از آن دو وضــع ا و عــا لی آن یکی دیگــر داد او بــی د اد
بقـــچه یکی ا ز غــذ ا ممــلو ســفره پر نا ن و قــوت او آ با د
و ان دگر خـا لی از غذا خو ا نـش ا ز قضــا نا نش سخت چو ن پو لا د
بچــه محتا ج ا ز ســر حا جـت ســفره خو ا هش پیش ا و بگشـا د
ا ز غـذا خوا هی عا قبت ا و هــم د اد ایمــان را بی جهـت بر بـا د
خو است مقد اری ا ز غــذ ا یش را این همشـــا گردی به وی بد ها د
وا ن غـــنی بچه از ســر نخوت او که می بد در نخو تـــش معتا د
گفت می با ید تا شــوی چون سگ ور نه ات نـا نــی من نخو اهم داد
لقمــه ا ی شیرین خوش ترا ز حلوا خو ش تر ا ز شهـــد دکه قــناد
پـــس بیا می کن از برا ی مــن چون سـگا ن عو عو گـا ه هم فریاد
بچـــه درو یـش عا قبت هم شـد از خری ا غـو ا وز طــمع منـقا د
چشم خود بست و چون سگی کشـنه کرد او عو عو نــا له هم ســر داد
شیخ شـــبلی هـم بیش از اند ازه از چنین و ضـعی گریه ا ش ا فـتا د
گفت با خود کا ین نفس خو ا هشـگر می د هــد آ ب روی را بــر با د
ای بســا از یک زند گی ســا قط کرده ا نســا ن را ا ین سـیه بنیا د
چـر ب و شیر ین د ر نفس غا رتگـر می ز نــد تیشــه بر سر فرهـا د
رو شهـــاب از مرد م قنا عت جـو تا نیــا فتی در د ا م ا ین صــیا د
ا قتبــا س ا ز ما هتـاب کمـتر کن کا ین قنا عت بر تو مــبا رک بـا د
عــا شورای 1427
20 بهمن 1384
492- 92
در دفتر ربا عیات
ربا عــــیا ت
خو ا هش ز لبت بو ســه مطبق د ارم در دیدن روت مــیل مــطلق دارم
محرو م نکن مــر ا نــگا را ز ین دو آخرمن از ا ین آب و زمـین حق دارم
* * *
د ر عشق اگر خـام نگشـتم گشــتم در ما ند ه و نا کا م نگشــتم گشــتم
در چشــم زن ومرد کهنسا ل و جو ان سر خو رد ه و بد نا م نگشـتم گشــتم
* * *
برداشتن از دل غم هجران سخت ا ست دل کند ن از آن سرو خرا مان سخت است
گو ینــد بیا و دل بکن ا ز عشــقش دل کند ن از ا ین عشق بقرآ ن سخت است
* * *
حا لم همه ا ز عشق تو دیگر گو ن ا ست و ضعم که نپر س از من دلخون چون است
چشـمم که نگو هـز ار و یک با ر بد تر و لله غــلو نگفــتم جـیحو ن است
* * *
بعــد ا ز غم و د رد و سـر گر د ا نی دادیم به زند گی ســــر وسا ما نی
تا این که چو گشتیم به عشق تو دچـار پیــدا نشـد ا ز برای آن د رمـا نی
28/11/1384
493-93
در دفتر غزل جدید
چه می کردی
شد فزو ن عمر تو ا ز پنـجا ه تا حا لا چه می کردی غرق درخوا ب و خیا ل وخلسه و رویا چه می کردی
میکنم از خود سئو ال ای بی سر و بی پای سر گردا ن در ورای دشت ها ی سرد و نا پیــدا چه می کرد ی
در حصـار ا ین خرا ب آ با د بی در گـر نمی کردی از برا ی سد جو عت لقمه ای پیــد ا چه می کرد ی
گر نبو د آ هی درون سینه از هـجر ا ن مهــرویا ن تا کنی آ ن آ ه را با نا له ای ســود ا چه می کرد ی
گر نمی شد این هزارا ن عقد ه های گنگ و سردر گم درمیان سـینه ای مجروح و سنگین جا چه می کردی
در حـنا ی نا مرا د ی ها عــروس د هر گر رو ز ی می نها د از روی غفلت دست و پایت را چه می کردی
روح آرا مت ا گر روزی نمی کـر د ا ز سر عصـیا ن زا ن خداوند غفـورذوا لـکرم پـرو ا چه می کردی
از برا یت د رمـیا ن مردم خـو ب و صمــیمی هم در چنین دور و ز مـا نی و ا نمی جـا چه می کردی
گر نمی کردی تما م آن چه ر ا با د ست خود کرد ی بین خود با آ ن نگار سـا ده دل حا شا چه می کردی
مو قع پرو ا ز یک فوج از چکا وک ها ی خو نین پـر زیـن زمـین منجـمد تا عــا لم بالا چه می کردی
با رها پر سـید ه ا م ای قــطره نا چــیز آ یا تو گرنمی گشتی هم آغوش دو صـد رویا چه می کردی
ســــا ل 83
494-94
در دفتر غزل قدیم
مـن یا تو
لاف نزن که من تو را مست و خــرا ب کرده ام مست و خرا ب و بیـخود از با ده ناب کرده ام
کفر نـگو که من تو را به شـیوه ها ی مخـتلف مثـل فقیه مجتهـد مست شــراب کرده ا م
عشوه نیا کز عشــق من به هوش اگر نبو ده ای هزار با ره از بد حــا د ثه خـوا ب کرده ا م
من که خودم زخون دل دو چشم مست خویش را به دست ها ی پر توان خود خضـا ب کرده ا م
من که خودم عشق تو را به صدر دل نشا نده ا م وزان میان به جهد و جد عشرت نا ب کرده ا م
چگونه ای گفته ای که من ز لطف ومهر خویشتن هزار دا د ه ام ولی یکی حســا ب کرده ام
منم که از درو ن خــود ز فرط نرد با خــتن د ر عشق ها ی مخفــیا نه ا نقـلا ب کرده ا م
منم که بر خـلاف فهــله بو دنم عشــق تو را بین تمــا م ا هل این منطقه بـا ب کرده ا م
پر دگیا ن خویـش را من ز حرم ســـرای دل چونکه نشسته ا ی درآن جمله جوا ب کرده ام
یا د بیـا ر ا ز آن که من با هــمه صــد ا قتم در ره عا شقـی چسا ن دیده پر آب کرده ا م
تمـا م ا هل شهـرما ن به عیــنه شا هد ند من بدون هیچ شــبهه ای کا ر صو ا ب کرده ا م
این من و کا رهـای من کـه با تو کرده ا م ولی تند نرو بگو که من چــه با شهـا ب کرده ام
3/12/1384
495-95
در دفتر غزل جدید
بــــا ز نگــری
دمی مرور کن نگــا ه ها ی خسته را همین و د ر میا ن سینـه ای دلی شکسـته را همین
به موسم عـبور ا ز فضـا ی تنـگ یک قفس ببین هو ا و حـا ل مرغ با ل بسـته را همین
میا ن یک هبو ط نا صو ا ب و سرد و منجـمد نمـا یشی ز یک عروج بس خجسته را همین
در اوج لحظه ها ی جان سپر د ن ترا نه هـا بیا د ت آ ید عــا رفی ز بند رسته را همین
5/12/1384
حضور شاپرک ها در طلو ع شب تما شائی است غروب سرد یک پائیز هم ا غلب تما شا ئی است
کلاغی خرد و کوچک هم درون وسعت صحـرا به هنگامیکه برمیگردد از مکتب تماشائی است
بیما رسـتان ســینا سال 83
496-96
در دفتر غزل قدیم
جمع اضــداد
آ ن که گیسـو ی پریشـا ن تو را بست به هم من و د ل را ز غم و هجــر تو پیو ست به هم
د ر شگفتم که چسـان طره مو ی تو و هجـر د ا د ه ا ند ا ز پی قـتل چو منی دست به هم
جمع ا ضد اد محا ل است و لی د ر عجــبم که چه کس هجر تو را با د ل من بست به هم
دل و هجران تو چون جام شرا بی است زلال که بد اد ند د و د لد ا د ه ســر مست به هم
کا مرا نی همه د ر عشـرت پنــها نی نیست گاه در هجرو د لی هست که بسته است به هم
شیشه عمر من د ل شـد ه ر ا هـجر شکست یافت هم می نشدآن کس که زند بست به هم
همت خو یـش بنا زم که زد م بسـت مد ا م شیـشه عمر که ا زهـجر تو بشـکست به هم
د و ش تا و قت سحر مرغ بیـا سو د و شها ب مژه ا ش ا زغـم و هجر ا ن تو ننشست به هم
12 اســفند 1384
496
در تلگرام پست شد
آن که گیسـوی پریشـان تو را بست به هم
من و دل را ز غم و هجر تو پیوست به هم
در شگفتم که چسـان طرهٔ موی تو و هجـر
داده اند از پی قـتل چو منی دست به هم
جمع اضداد محال است ولی در عجبم
که چه کس هجر تو را با دل من بست به هم
دل و هجران تو چون جام شرابی است زلال
که بدادند دو دلداده ســر مست به هم
کامرانی همه در عشـرت پنهانی نیست
گاه در هجر و دلی هست که بسته است به هم
شیشه عمر من دلشـده را هـجر شکست
مُرد هم آن که تواند بزُنَد بست به هم
همّت خویـش بنازم که زدم بست مدام
شیـشه عمر که از هـجر تو بشـکست ، به هم
دوش تا وقت سحر مرغ بیـاسود و شهاب
مژه اش از غـم و هجران تو ننشست به هم
شهاب نجف آبادی
12 اســفند 1384
@SShahab33
497-97
در دفتر عشق نامه
یِ ذره ورش نی شـسم تا دلم یِخـته وا شِد دردی کو ی عمریـس تو دلمس یخ دا و ا شد
تو ا ی سینه د لی م هی تا پ تا پ صـد ا مـیکرد واس خاطر ای کو می خوا س ی بونه ای بتا را شد
سـری صحبت کو و ا شـد باحرف اورد مش تو را آ خه م د لم می خو ا س به خوا سگا ریم ر ضا شد
دو تو ئی حرف زد یم از هر دری و تو صحبـتا ش را می بردم کو می خواد ی گارائی دست و پا شد
پرسیدم ا ز دادا شیش چــیکاره شد تو ممـلکت د نبا لی گـله می رد یا وم می خوا د ی مـلا شد
د ا د ا شیم درس می خوند تو د کتری آ را م برم اِی خد ا بخو اد می خواد مث پسری ما شا لله شِد
د ختر ی مشد ر با به بعـدی چن سـا ل حا ملس آ پسر مش رمضو ن می خو ا د ا ی شا لله آ قا شِد
نا غـا فل اِ ز زِبو نـم پریـد ا ی د و ت کــلو م یـعنی کو ی روز مـیآد بختی من و تو وم و ا شِد
بیش کو گفتم می خو ا مِت ر ا ضی می شی ز نم بشی خند ه ا ی کرد و تو ا و خند ه به م گف کو با شِد
تو ای هیر و ویر کو بود چن تو ما چش کردم و او وقت نکرد حتی تو ا ی ما چ و مو چا جا به جا شِد
بعـد اِ زِ ای چن تو ما چ با ترس و با و ا همه گفت نکونِد ی و قت کسـی را برد ا ری ا ی ما چا شِد
خا طرش رو جمع و جور کردم و گفتم تو گو شش من و تو عرو سیمو ن شا لا م می شد هم حا لا شِد
به ننت بو کـو م می خو ا م بیا م خو ا سـگا ریت آ آ قا د می ما د بـیا د یخته هــوا داری ما شِد
یا د مس و ا س کو زود عر و سیمو ن سر بی گیرد ا لتماس کردم و گفتم نـیذ ار ا مشو صـا با شِـد
آ ا و نم بـه م می گف تو حر فا و تو صحبـتا ش یکـیو می خو ام کو تو مو سمی پیر یم عصا شِـد
ا گه م زنت شد م ا ی قو لو بیـم می دی ی و قت نـیذ اری زند گـــیمون باز ن د یگی عز ا شِد
نکو نِد و لـم کو نی بری یِ جـا ی زن بی گیری
حا لا پنـجا سا ل ا ز او ما جـرا وا می گــذ رد غمی ا و خــد ا بیا مرز د لمو می خـــلا شِد
شـبا جمعه سری قـبرش می آ م و مـثلی قد یم به کنا ر ش می شــینم تا بلکی یخ د لم و ا شِد
به تِمـو می آ د ما ا ینـو سـپر د م کـو ی و قت ا ی م مردم نی می ما د قبر ی م از او سـوا شِد
ا ســــفند ( زمسـتان ) 81
498-98
در دفتر هزلیات
ای به پیری نرســیدی و نشـستت شـد ه باز برده ای باقـــی عمرت به عصــا دست نیاز
قا متت را ست طلب می کنم ا ز رب جـــلیل سخت خواهـم که شو د عمر تو چون نوح دراز
با ز گردد به بســا ط و کــــمرت بــا ه ا ز فرود ی که نصـیبت شد ه آ یی به فــراز
دست در گردن معشوقه کنـــی شب تا صبح بد هــد تو را صـد کر ت آ ن لعبـت نــا ز
بروی گــاه به زیر و گهـــی آیی تو به رو باده نو شــی بر معشـو قه چو محمود و ا یاز
لیک چون نــامدت ایــام جوانیت به دست رو قنا عت بکن ا ی دو ست به یک چنـد ر غاز
اردی بهــشت 1385
499-99
در دفتر غزل قدیم
وفــــا ی به عهــد
طا لب جا م شــر ا بم غم ا و گـر بگــذ ارد سر خو ش از با د ه نا بم غــم او گر بـگذ ارد
سـا ل ها چشـم بر ا هم که شو د مو سم عشرت پی یک کـــار ثــوا بم غـم او گر بـگذارد
آ رم از فرط شعف د ر پس هر با د ه صــا فی یا د ا ز عهــد شبــا بم غــم او گر بگذ ارد
بری از رنـج تـعلق بر ســم گا ه گــد اری به سـر و وضع خــر ا بم غـم ا و گر بگذ ار د
ببــرم تو به و برگـرد م و ا ز مدر سه و درس همــه د م رو ی بتـا بم غــم ا و گر بگذارد
نزنــم پا ی به عهـد ی که در ا ین را ه ببستم به خــد ا ا هل حسـا بم غــم اوگر بگذارد
به تما شا ی رخش مست شدم عـمر ی و فا رغ ز تمـا شـا ی شهــا بم غــم او گر بگذ ا رد
31 اردی بهشـــت 1385
500-100
در دفتر غزل جدید
غــم ما را اگر همســا یه می فهـمید بهتر بو د تمــوز عمــر ما را ســا یه می فهمید بهتر بود
چنین غــم را اگر ا فشــا نبـا ید کرد بر مردم ولی آ ن را ز مــا همســایه می فهمید بهتر بود
غم ما را که پنهــا نش نـمود یم ا ز هـما ن او ل غــریبی رند و بی پیــرا یه می فهمید بهتر بو د
اگر ا ین غم که داروئی به درمـا نش نشد غـا لب ز مــا یک آ د م پرما یه می فهمــید بهتـر بو د
گذ شت از حد ز یا ن و سو د و حا ل نا خوش ما ر ا در این سـود ا گری سـرما یه می فهمید بهتر بو د
به ا شـگ و نا له نو شید یم شـیراز سـینه گردو ن ولی این کــریه را گر دا یه می فهمیـد بهتر بو د
بنا ی عمر و نقش آن چو خو ا بی بود وطی هم شد و گر آن را شهـا ب از پا یه می فهمیــد بهتر بو د
2/3/1385
501-101 در دفتر هزلیات
دختر زن دا ئی
هی گفـتم و می گو یم ا ی دخـــتر زن دا ئی ا ی معــرکه ها کرد ه د ر خـو بی و ز یبـا ئی
ا ی فتـنه به پا کرده در د ینـــم و د نیــا یم ا ی بو د ه بـد و ن تا د ر خــو بی و ر عـنا ئی
تا چـــند شو ی مشــغو ل ا ز د یده ٌما پنها ن با روژ لب و و سمــه سـر گرم خــو د آرا ئی
خو ا هم که به دا مـا نت ســر را بنهم شــا ید خو ا بم ببــرد قد ری بــا یک دو سـه لالا ئی
زا ن پس بکنم شـــا نه با شا نه ا نگشـــتا ن آن موی پریشا ن را و ا ن گیسـو ی خــر ما ئی
بگــذار تفـــرعن را ا ین کا ر گــنه د ا رد یک چـند رهـا بنــما خود بینی و خو د را ئی
خو ب ا ست ا گر و صـلی حا صل نشود یک شب مهمــا ن بکنـی مـا را با بو سـه ســر پا ئی
گر نا مــه فر ستـا د م پنـها ن تو بد ا ر آ ن را نگــذ ا ر از ا یـن نا مــه بو ئی ببـرد د ا ئی
یا ر من ا گر گر د ی خــو ا هم که بیـا ند ا زم د ر مهــر تو ا ز مــلک و پو ل و زر و دا را ئی
ولله که می ســـا یم بر خـا ک اراد ت ســر هـر حکم که از ا ین پــس بر بنـد ه بفر ما ئی
بگــذ ا ر بخشـکد در چشما ن شـها ب ا شگش انصــا ف بـد ه ما را بـد جــور تو می پائی
هشـــتم خر داد 1385
502-102
در دفتر منا سبت ها
برا ی بچــه ها ی خواهـــرم
ای هزاران آ فرین بر بچـه هـا ی خوا هــرم کز هـنر ها ی فز و ن ا ز حد شـا ن حظ می بر م
هر زمــا نی می روم آن جا ز شا دی و سـرور می کنم د ر جمع آ ن ها خـیلی احسـا س غرور
هر یکی را کردگــار پر تو ا ن ا ین جهـــا ن داد ه ا ست ا ز روی حکمـت ا ز هنرمند ی نشا ن
آ ن چه را من از برا ی خــا طرآ ن مـرده ا م بیش ا ز هر چیز ی که می با یست لذ ت بر د ه ا م
ار تبا ط و حسن خـلق و حس مردم داری ا ست این همـه کردا ر در ر فتـا ر آن ها جاری ا ست
کرد ه ا م من با رها در حق آن هـا ا ین د عــا ا ز صمـیم قلب خـود هم خو ا ستم من ا ز خـدا
بچـه های خو ا هـرم را بیش از ا ین عا شق کند چـو ن طبیب سخت کو شی د ر هـنر حا ذق کند
از ثر یا ی قـلم د ر د ست می گــو یم بســی بینــش و ی را ند ارد در جهــان آ خرکسـی
مهـدی آ و ا زش نکـو می آ ید ا ند ر گوش من می کنم احسا س باشــد ا ین پسر از اهـل فـن
ســا جد ه در نقش ا ند ا زی چه محشر می کند کم کسی در او هــنر را سهــل با ور میــکند
از صـفورا ی زبا ن د ا ن می کــنم پیو سته یا د او که در شعر و ادب د ارد فـزو ن ازحد سـو ا د
د ر محـمد یـک تو ا ن برتر ی د ا رد و جــود برتراز هر صحـبتی می با شــد و گفت وشـنو د
می کـند ا ز ترک و یزد و رشت تقـــلید صد ا با هــنر مند ی توا ند کـرد ا ین هـــا را اد ا
آدمی هر خصلت وخو ئی که در وی مخفی ا ست از وجود مــا در و بعـد ا ز وجود د ائـی ا ست
در صــدی از این هــنرمندی به با با می رود قطــره ا زدریا که می آید هـما ن جا می رود
ا لغــرض هر یک هنر مند ی وزین و مقبل است هر یکی از ا هل شو ر و حا ل واز ا هـل دل ا ست
10خــــرداد مــا ه1385
503-103
در دفتر غزل قدیم
فــریبا
اگر گوئی فـــریبا نیستی هســتی ومی دا نم قشـنگ وخوب و زیبــا نیستی هستی و می د انم
اگر کوئی به خیل عا شقا ن پیو ستــی و آن جا حوا ست هست و با ما نیســتی هستی و می د ا نم
بســان ساحلی هستی غریب و دا غ و سر درگم به مثل مــو ج دریا نیســتی هسـتی و می دانم
به رغــم اد عا ها ئی که می گوئی جفـا کا ری و از اهـل مـدارا نیســتی هســتی و می دانم
اگر گفـتی که بعد ا ز کا مـرانی های پی در پی پس دیوا ر حـا شـا نیستی ، هســتی و می دانم
اگر مــا نند سلطـانی که غافل هست ا ز مـلت به فکـر مـا گـد ا ها نیســتی هستی و می دانم
اگـر روی از شها ب وشیخ می پوشی و می گوئی به چشــم ا ین د و پیدا نیسـتی هستی و می دانم
12 خــــرداد 1385
504 -38-104
غزل در واژه قــدیم
قد ر ت عشق
رخنه آن بی سـر و پـا ئی که د ر آئینم کرد عـقل من برد و مـرا یک سـره بی د ینم کرد
غم و حرما ن فر ا غـش همه د م تا به سحـر هــم کلا م قمــر و زهـره و پرو ینـم کرد
قدرت عشق بنـا زم که به یک نحـو عجـیب به تمــا میت د ین یک ســره بد بیـنم کرد
چقــد ر صـاحب فن بو د و ند ا نسـتم کا و سـخـت آ گـا ه ز یک د ین د روغیـنم کرد
عشق شیرین بنـمود اوّ ل و من غـا فل از آن که تبــا ه عا قبت از یک عشـوه شیرینم کرد
هـی نرا نیـد مرا ا ز سـر کو یش جو شها ب که و فــا دا ر بـه یک عهـد ه سنـگینم کرد
می کـنم هم ز خــد ا یم طلــب آ مرزش بهـر آ ن کس که د ر ا ین را سته تحسینم کرد
16/3/1386
505-105
در دفتر عشق نامه
حـس تقــرب
شـبی بو سـید مش ا فزو ن ز صـد بار هنـو ز آ ن بو سـه ها در خاطـرم هست
ا ز آ ن سـا عت شـد م تا رو ز محشـر به عشــق آن پـری رخسـاره پا بسـت
* * *
و لی حالا چه آرا م ا ست و خـا مو ش و من روحـــم پی او د ر تکــا پو ست
درو ن کا ســه ها ی چشـم مسـتش پر ا ست ا ز خا ک و روحـم در پی او ست
* * *
مـر ا و قـتی که می میـر م سـپا رید کـــنا ر آ ن بت رعــنا به خـــا کم
من آ خر د ر صـد د هستم شو د شـا د رو ا ن نا خــو ش ا ند و هـــنا کــم
* * *
که شـا ید صـد هز ا را ن سـا ل د یگر شــبی در پر تو کــم رنــگ مهـتا ب
به دو ر ا ز شور و ا ز غو غـا ی یک شهر کــنا ر هم دو تــا د لد ا د ه بـی تا ب
* * *
مــیان یک سکــو ت مطـلق سـرد گر انگشــتم به انگشــتش بســـا ید
به چشـما نم که بیــد ا رند ز ا ن پس ا ز ا ین حـس تقــر ب خــو ا ب آ ید
28/خرداد 1385
از ساعت یک تا یک و نیم شب
506 -4-12-106
هــزلیات
حــــظ بصـــــر
ای که عمر ت همه چو ن برق و بسـان با د گذ شت پی عیــش و طـرب وفـا رغ از ارشا د گذ شت
غــم مخـو ر زان همه شــیرینی ا یا م که عیش مثـل یک بر ق شهــا ب ا ز سـر ا فرا د کذ شت
گشت نا بود خــرامان شدن کبک و غــــز ا ل خـر می د ر گـذ ر ســبز ی شمشـا د گذ شت
عیــش پنهــانی شـیرین و آ ن ا یا م وصــا ل مثـل یک صـا عقه ا ی از ســر فر ها د گذشت
وه چــه شیـرین سـخنی بو د که د کتر می گفت محـفلی بو د و و ی و مــا و دم ی شا د گذشت
لذ ت بســـتر ا گر نیست تو ر ا حـــظ بصــر کــا فی ا ت بــا د اگر عــمر ز هفتاد گذشت
بیت آخر از آقای دکتر ایزدی است متخلص به صا بر است که از اعضا ی انجمن مو لوی می باشد
507- -231-107
در دفتر غزل قدیم
ا نقـــلا ب
د رون د ید ه ا ی صـنم ز هجر آ ب کر د ه ا م به چشم خو یش آ ب را چه بی حسا ب کرده ا م
چـه قصه هـا ی درد زا که با شهـا ب گفته ام چـه د رد ها ی نا شــنید ه با تر ا ب کرد ه ام
چـه سا ل ها که تا سحر ا ز ا بتـد ا ی هر شبی نشـسته بیقـر ا ر و خو ا ب را جـواب کرده ام
دلی به خو ن تپـیده را نیا مد ی و بـا رهــا به و عد ه ها ی پوچ و بی هدف مجا ب کرده ام
جه سا ل ها که در خفا زد و ری تـو رو ز و شب درون سیــنه ا م د ل و جگـر کبا ب کرده ام
هزا ر کـا خ آرزو که سـا خـتم به د ست د ل تمــا م ا ین هزا ر کـا خ را خـرا ب کرده ام
مـرا بگو که سـا لیا ن سـا ل نا م خو یـش را بر ا ی خـا طر تـو در زمـا نه بـا ب کرد ه ام
برا ی ا ین که د ر د بی د و ا ی من دو ا شـو د فقـط تو را د ر ا ین زمیـنه ا نتخا ب کرد ه ا م
شبی بیـا و خو د ببین ز د و ریت شهـا ب سا ن چـگو نه با نبــو د ن تو ا نقــلا ب کر د ه ام
508-108
در دفتر منا قب و مرا ثی
در رثـا ی فا طـمه
با ز هـم بنشست عا لم د ر عـز ا ی فــا طمه با ز هم خو ن گریه کرد عـا لم برا ی فـا طمه
قرن هـا رفت و به دل ها ما تم ا و زند ه ما ند تا زه شــد هر سـا ل غم ها د ر رثا ی فا طمه
با زهم یا د آ وری شد و سـعت بیمـا ر ی ا ش بین درب و تخـته د ر ما تـم ســرا ی فاطمه
قلب عا لم سوخت بی شـک با رها د ر ا ین عزا سو خت حتی در غمـش قـلب خد ا ی فا طمه
تا ا بد هـم نـا له می آ ید برو ن ا ز نا ی نـی بس که با خون شـد عجین در نی نوا ی فاطمه
کاش میشد می نشست از سوز دل بر جان خلق بس که شــد محـبو ب در عا لم بلا ی فا طمه
جـا ن ما قا بل نمی شد گـر فـد ا ی ا و شو د جا ن عا لم کا شــکی می شـد فد ا ی فاطمه
عمـر ما بـگذشت و ما از نا سـزاواری شها ب ســر نسو د یم عا قـبت بر خا ک پا ی فا طمه
ا یا م فا طمــیه 1427
پنجم تـیر ما ه 1385
509-39-155-109
غزل در واژه قــدیم
ا فـرا د مطهـر
آ ن هـا که به هـر کو ی و گذ ر جا م به دستند پیـد است که بیش ا ز همـگان با د ه پر سـتند
معـلو م شـد آن ها که گرفتـند به کف جـا م از ا و ل و ا ز آ خر شا ن سـر خو ش و مسـتند
از د ام تعلــق ببــر ید ند کــما بیـــش هــر بند که ا ز د ا م هـو ی بود گســستند
از ما و مــنی های جهـان د ست کشــید ند بی آن که کــس آکه شود از مهـلکه رستند
یک چــند چو د ر بسـت به کف جا م نیـا مد مـــانند گد ا یا ن در میخــانه نشســتند
تعـو یذ ی خو د با ز نمـو د ند و ز اخــلا ص آ ورده و آن را بـه د ر میـــکد ه بســتند
آ خـر چه بگـو یم که چنـین قو م به دو ر ان در زمـــره ا فر ا د مطـهر شـد ه هسـتند
از شیخ و شهـا ب و دو ســه ا نسا ن ریـا ئی و لله که اینــا ن همــگی خو بتر ا ســتند
12 تـــیرماه 1385
510- 110
در دفتر منا سبت ها
چــه کشکی و چــه پشــمی
تو کز ا ین وضع نا میزا ن شها ب ا ین قدر دلگیری چـر ا و ا ما ند ه و سـر گشــته در بند تعا بیری
تو وقــتی خویش را بازیچه گردو ن دون کردی چـرا د لگـیر ا ز چرخ و چر ا نا لا ن ز تقـد یری
در آن وقتی که می گوئی امان از دست این د نیا به دنبا ل شــعا ر خود چرا یک د م نمی مـیری
به وقت عیش و عشـرت می شد اقدامی نمود اما نیا فکند ی برو ن خو درا از ا ین اوضا ع تخد یری
جو انی شمع ره کی شد که سمبل کرده ای خودرا وزان بد تر شـد ی با زیچـه ا ین قو م در پیـری
نشـستی منتظـر عمری که اعجا زی شو د حا صل چه کشکی و چه پشمی و چه فکر ی و چه تد بیری
بســا یک واقعیت هست و آن هم تلخ و نا میمون تمـام آن جه را با ساد ه لوحی سـاده می گیری
عــروجی را شـها ب ا ین آ خر عمری نمی بینم که ره ممـلو ا ز سنگ و کلوخ ا ست و سـر ا زیری
21 تیـر ماه 1385
511- 111
در دفتر منا قب و مرا ثی
دفـــن مــروت
به منا سبت شها دت حضرت هـاد ی و هم چنین خـراب کردن ضـریح مطهـر آن حضـرت به وسـیله
بمب گذاری توسط اشغـا لگران آمـریکائی
و جــو د یک نبـرد نا بر ا بر را به چشــم خود شــد آن روز جفـــا شا هد به میدان نبرد آقا
به چشم خویش دیدآ نجا فزون از حد خود نا کس ند ید آن جـا به رغـم مرد ها یک را د مـرد آقا
چو می شد مد فنش و یران به دست جهل می آمد دلش ازکثــرت نا مـرد ی ایشــان به درد آقا
مروت د فن شـد مـرد ا نگی شد مثله در آ ن جا به دست نا جو ا نمـرد ان و مشـتی هرزه گرد آقا
به دین نیت که بـردارند با و یـرا ن نمـود ن ها فـرو غ مهـر و ی را و شــو د ا ز چرخ طرد آقا
نمـید ا نم چــرا با ا ین که ا ز جن و ملک لشگر فر ا و ا ن د اشت ا مـا هیچ ا قـد ا می نکـرد آقا
میآ مد کاش ا ین جا خو د که با چشمان خود بیند که د ست ظلم با جـد گر ا نقـدر ش چه کرد ،آقا
6 مـر داد ماه 1385
2 رجب 1427 هجری
مصادف با سا لگرد شها دت حضرت هادی
512-112
در دفتر ربا عیات
دو بیـتی هــا
ای فـرو رفته به گل درپی چــندین مشگل از بیا فــتا دن درگل تو مشـو هـیچ خجل
ننگ این نیست گر از گل به در آ ید ا نسـا ن ننگ ا ینجـا ست که پیو سته بمـا نی در گل
* * *
عا شق آن نیست که گر آ ینـه دستـش آ ید چو ن در آ ئیــنه نگه کرد ببیــند خو درا
عا شق آن است که چـون آینه دسـتش آ ید رخ معشـو ق در آ ن دیده نبیــند خو د را
* * *
شـود ا بروی تو گر مهــر نمــازم چه کنم روی مـا هت بشـو د محـرم رازم چه شود
من به شـکرا نه آن لب کـه به من هم دا دی روز و شـب بر همـه خلق بنـا ز م چه شود
* * *
پشت این پنجــره بســته نشــستن تا کی د ست خـو یش از همه خـلق بشستن تا کی
با صــد امیــد که آن مغبجه لب بگشـاید لـب زهــم صحبـتی غـیر بیسـتن تا کی
6/5/1385
513-113
در دفتر غزل قدیم
ا ی کا ش
ما ئی که د ل خو یش به ا و با خــته بودیم ا ز چیست که با د شـمن ا و سـا خته بو دیم
ا فسوس که و ی ر ا به چنین حسن و ملا حت تا حا ل د ر ا ین مـعرکه نشــنا خته بود یم
ا ی کا ش ز د لـبا خـتگی هـا ی د رو غین د ل کـند ه بد ا ن مغـبچه پرد اخـته بودیم
ا ی کا ش که بر نفس ســتم کیـش ا ز اول بی وا همه ا ز ســیطره ا ش تا خـته بودیم
یک آ تـش پرشعــله که جـا ن را بنو ا زد د ر ســینه ا ز آن رو ز بر ا فرا خـته بودیم
نا گا ه به خو د آ مد ه چو ن چـشم گشو دیم خود را چو شـها ب ا ز نظر ا ند ا خته بودیم
8مرداد مــاه 1385
514-114
در دفتر غزل قدیم
ا سـب مـرا د
من با د ه پر ســتم و نمی د ا نســتم عمـری ا ست که مسـتم و نمی دانستم
در میکـد ه جا می ز شراب را شــبی د ا د ند به دســتم و نمی د ا نســتم
لب را به عـرق هم نزدم غـا فل از آن در میکــد ه هســتم ونمی دانسـتم
درویش صفت کوزه خود خــواهی را صــد با ره شکســتم و نمی د ا نستم
در کو ی و صــا ل آن بت زیبــا رخ پیو سـته نشـــستم و نمی د ا نسـتم
با پـا ی ارا د تم بـــه پا بوس طلب خو د ر ا همـه خسـتم و نمی د ا نستم
هــم ا سب مرا د را و هـم بــارم را ز ین کر د م و بسـتم و نمی د ا نسـتم
ما نند شهـا ب و صو فی و زا هد و شیخ از د ا م برســتم و نمـی د ا نســتم
20/5/1385
515-115
در دفتر غزل قدیم
فیـض مــرا د
کسـی که را بطــه ای با تو بر قرار کند تما م د لخـو شی ا ش را چو زهر مارکند
به دست خو یش گذارد سری به بازوی غم صــبا ح روشن خو د را چو شا م تار کند
ند ا ند ا ر، به وصـا ل تو خو بر و، بر سـد شـکا یتی ز تو یا چــرخ رو ز گا ر کند
مگر که رحم بیــاری و فرصتی د هد ش که بو سـه ا ی ز لبا نت د می شکـا رکند
مد ام گفته ام آن کس که محو روی تو شد گر از تو کـا م نگــیر د بـگو چکا رکند
به یمن زحمت مجـنون رسد به فیض مراد ا گــر که قصـد دلبــر لیلی تبا ر کند
کسی به مثل تو پیـد ا نمی شود که شبی ز روی لطـف مـداوای بیقـرار کند
شهـا ب ا گر غم هجر تو شـوخ را نخو رد بگـو چگـو نه ا ز ا ین شهـرغم فرار کند
31مـــرداد ماه 1385
516-116
در دفتر منا سبت ها
به منا سبت زیارت آ قا ی مظـا هر د بیـر ادبیات دوران
سپـا ه دا نش پس ا ز سی و سـه سا ل دوری
مظا هر ر ا پس ا ز سـی سا ل و ا ند ی ز یا رت کـرد ه بگر فــتم درآ غو ش
شـد م با ا ین زیا رت بیــش از حـد پس از هجرا ن ا ین سی سا ل مدهوش
زصحبت ها ی نغــز و شعــر شیرین شدم چشـمی و سـر تا پا هـمه گو ش
تمــا م زنج ا ین ســی سا ل دوری شــدم ا ز بیخ و بن یک سر فرا مو ش
شهــا ب ا ین ســا عت پر میمنت را ند ه از دست و ا رزا نش تو مفــروش
اول شهـــریور1385
517-117
در دفتر غزل قدیم
مهـــم
مسـتیم و گر از با ده خــرا بیم مهم نیست سـرمست ز یک جـا م شــرابیم مهم نیست
چون مـوج که جو لا نگه او پهـنه دریا ست گر آخــرسـر نقش بر آبیــم مهـم نیست
گر در همـــه عـمر پی هـر چه تمنا ست پیو ســته به دنبا ل ســرا بیم مهـم نیست
یک چنــد که دستی بر سا نیم به زلــفی عمری است به جـد در تک و تابیم مهم نیست
در رفع عطــش گر لب دریا چه هســتی یک قطـره ا ز ا ین آ ب نیــا بیم مهم نیست
چون سوختــگا ن در شرر آ تش جان سو ز ما جمـله د ر ا ین بو ته کــبا بیم مهم نیست
از ا ین همــه بد مسـتی و آلوده مـآ بی آ ما جــگه ســقم و عــتا بیم مهم نیست
بنشــستن با تو ست مهـم ور نه به ایــام هــم صحبت دیرین شهـــا بیم مهم نیست
چهــارم شعبان 1427 مصادف با ولادت حضرت ابو الفضل
9/6/1385
518-118
در دفتر منا قب و مرا ثی
تمنـا
تمـنا می کـنم د ر نیــمه شعــبا ن نـیا آ قـا تو را قـسم به د ین و مذ هب و قرآ ن نیا آ قــا
تو را جا ن همان شخصی که سـر در چا ه می نا لد پی مهــما نی یک قو م نا فـرما ن نــیا آ قــا
دراین عصری که میدزد ند ا نسا ن ها ی دون همت ز د ست یکدگر د ر رو ز رو شـن نا ن نـیا آ قــا
در ا ین عصـر ی که از د ست بد ا ندیشا ن بد اختر می آ ید در گلـو ی ر ا د مـر د ا ن جـا ن نیا آقا
پلشــت و زشت و بی روح و روان نا پاک و نا زیبا ز هر عصری چو گر د یده ا ست ا ین دورا ن نیا آقا
طبیـبی بـهر د رد خود نمی خو ا هند ا ین مرد م چـو مـسرورند بی د رد ا ن بـی درما ن نـیا آقا
در ا ین بیـغو له تا سـا ما ن نـیا بد نا بسـا ما نی به سا ما ن د ا دن ا نسا ن د ر ا ین سـا ما ن نیا آقا
مدا وم گفتم ا ین را و پـس ا ز ا ین فا ش می گویم که تـا د رمـا ن نگرد د طیـنت ا نسـان نیـا آ قا
نخوا هی دید چون از د ست انسان های بی ا یما ن به جز خـذلا ن و حرما ن و غم وخـسرا ن نیا آقا
دروغ ا ست این که می گو ئیم مشـتا ق تو ا یم ا ما به رغـم ا ین د روغ و لا ف و ا یـن جولان نیا آقا
مرا قـب با ش ا ز هر سـو ا گر ا منیـتی حـا صل نگــرد د ا ز جفـا و جـو ر نا مـرد ا ن نـیا آقا
نـیا رد تا به مــا ه چا رده د ر نـیمه شعــبا ن چو یک ا نسـا ن سر گرد ان شهـا ب ایما ن نیا آقا
13 شعـــبان 1427 هیجــدهم شهـریور 1385
519-119
در دفتر غزل قدیم
دعـا ی خـیر
بس که با معشـو ق در بزم شـرا ب ا فتا د ه بو د تا سحر دو ش ا ز چشم مستـش خوا ب ا فتاده بود
حتـم د ارم هم که با آن وضـع ا ز رو ی نگـا ر ما نـع و روبنـد ه و ســتر و حجا ب ا فتا ده بود
د ست د ر پیــچ و خم ز لــفی مجعد تا سحـر مست و بی تا ب و تو ا ن در پیچ و تا ب ا فتا د ه بود
بعد از عمری درس و مشق و د وری از کار ثو ا ب د ر پی ا نجــا م یک کــار ثو ا ب ا فـتا د ه بود
از ســــر یک عا شق نو رســته ای ما نند ا و درس ومشق و دفــتر و بحث و کـتا ب افتاده بود
خــا طری مجمو ع در بزمی مهــیا شمع سان پا ی یک سو زو گــداز بی حســا ب ا فتا ده بود
تا ســحر گه د ر سویدا ی دلش ا ز شو ر و شوق د ر پی کا می رو ا کرد ن شــتا ب ا فــتا ده بود
می نمود م حس که د ر آن بزم عشـرت تا سحر جان او در بنـد بنـد ش ا نقـلا ب ا فــتا ده بود
کاش در آن بزم عشرت لحظه ای آن شوخ چشم با د عــای خـیرخو د یا د شهــا ب ا فتا د ه بود
16 شعـــبان 18شهـــریور 1385
520-120
در دفتر غزل قدیم
غزل زیر به د نبا ل شنیـد ن آخرین بیت آن از آقا ی
شاه نظری سروده شده است که شا عرش معلوم نیست
شـیوه عا شق کشـی
او که در بزم شــرا بش مثــل یک پروا نه بود از چــه با دلد اده ای ماننــد من بیــگانه بود
محفلش طی گشت و او در بزم خود غیر از شها ب ســـا لیا ن سا ل با بیـــگانه هم پیــما نه بود
د ر شکنج طــره ا ش ا نگشت تقصیر ی ند ا شت عیب از د ندا نه هــا ی بی و فا ی شـــا نه بود
جان شــیرین را گر فــتم بر کفم فر ها د سان بـس که بر د ل آروزی بو ســه ای جـا نا نه بود
ســـا ئلی پشت دری مــرد و به زعم ا هل فن علتــش نا مهــربا نی های صــاحب خا نه بود
ســراین شوریدگی بر اهل عـا لم شد چو فا ش از تمـــرد هـای او بایــک دل دیــوا نه بود
راســتی مــا ننـد خــیل کشتگان راه عشق د ا ســتان عشـق ما ما ننــدیک ا فســانه بود
یا دم آمــد و قت جان داد ن به زیر پــا ی او شـعرشیــرینی که بی شـک نقل هر کا شا نه بود
شـیو ه عا شق کشی بر خسـروان زیبند ه نیست بــی تعـا رف شــیو ه پرویز نــا مـردا نه بود
22/شهــریور ما ه 1385
521-121
در د فتر منا سبت ها
روز مـادر
حصـــار خــا طرا تم دو ش پر بو د از آن روزی که مـا درآش مـی پخت
از آن آ شــی که ما د ر پخت آن روز فقـط یک بـا ر د یگـر کاش می پخت
* * *
هــنوز آن آ ش در آن روز بــرفی خد ا را زیر د ند ان مــزه ا ش هست
نمید ا نم چه آ شـــی مـا د رم پخت که گشتم سـا عتی از خورد نـش مست
* * *
چـه می گو یم که دورا ز جان بعضـی ز نم ا ین روز هـا هــم می پزد آ ش
د رآ ن پیـد ا ست هـر سنگ و کلوخی نه جـو نی لوبیـا نه رشـته نه مـا ش
* * *
د لم ا ین رو ز هــا پر هســت ا ز غم جــگر هـم می شو د ا ز غصـه پا ر ه
خــد ا یا می شــو د یک با ر د یگـر نمــا ید مــادرم عـمری د و بـا ره
* * *
میــــان د ست هــای ما درم حیف نشا نی د یگـر ا ز تـا ب و تو ا ن نیست
د ر آن قــا لب که د نیــا ی صفا بود ز شور و شـوق وشـا دا بی نشان نیست
* * *
نگـا هش هست بر د ســتا ن من با ز گـهی قدری جگر می خو ا هـد از من
تمـــا م خو ا هشش د ل هست و قلو ه که بزد ا یـد بـد ا ن رنجـو ری از تن
* * *
دو بــاره روز مــا د ر هست د ر راه برآنـم تا بـه د سـت آرم د لـش را
بــه قصــا ب محل دادم ســفارش بر ا یــش هــد یـه نا قــا بلی را
* * *
در ا ین روز ی که روز او ست خـو ا هم به د یـد ارش روم ا فـتم به پـا یـش
برم یک هـــد یه د ر روز ی خجسته دو قـلو ه یک جـگر یک د ل بـرا یش
روز مــــا در 1385
522-122
در دفتر غزل جدید
تقدیم چشما نت
مـرا کشــته ا ست از روز نخستین بیم چـشما نت ز یا دم برده روز و هفــته را تقو یم چشما نت
منـظم حا ل و روزم نیست با و ضـعی که من دارم به بی نظمی کشـید آخر مر ا تنظیم چشما نت
سـرا پا ی وجـود م شعــله ورهست و نمی د ا نم چه با خط نگا هم می نمــا ید خیم چشما نت
نمیدا نم خــدا وند ا ز چه سـبک و شیو ه و رنگی کمک بگرفته د ر طـرا حی و تر سیم چشما نت
اگر فهمـید ه بود م می رود د ین و دل ا ز د سـتم از اول می نمو دم هــردو را تقدیم چشما نت
ســر ا پا رحمتـی ا مـا به رغم رحمتت رحـمی نکرد از روی شفقـت بر کسی ترحیم چشما نت
چه حاجت برخط و رنگ است چشما نی خما رین را به خط ورنگ حا جت نیست در ترمیم چشما نت
نمـی خو ا هم به و قت مــر د نم بند ند چشمم را که مـیخواهم نگـاهم را کـنم تقدیم چشما نت
30 شهــــریو ر مــاه 1385
523-123
در دفتر غزل قدیم
تقــدیر
به قد ر ی ا ز جــفا ی گل رخـا ن مست د لگیر م که از عمــر ســرا پا مستی و د لد ا دگی سیرم
مدا م از صبح تا شب می گنا سم ا ز چـنا ن بخـتی که آورده است از صبح از ل گردون به تقــدیرم
به گو ش کس نرفت ا ز ســـستی ا قبا ل فریا د م به جــا ئی ره نبرد از کــثرت این نا له تدبیرم
نخو اهم خورد دیگر هیچ شــیر از سـینه گردون اگر این مــادر جا فی بد ین سان می دهد شیرم
خــلا صم کا ش از د ست دلم می کردی ا ی منعم من آخــر زیر دست و پای این دیوانه می میـرم
اگر روز ی رســد د ستم به ملک و مکنت و د ولت تقــاصم را به وجـدانم قسم از عشق می گـیرم
هر ا سـم نیست ا ز مرد ن ا گر ا مضـا شو د ر وزی به دست قـا ضی وشیـخ و محـا سب حکم تکفیرم
بد ین بی ا خـتیا ر ی نیست د ر رو ز قیا مت هـم به پیش د ا و ر آن جا شهـــا با عـذ ر تقصـیرم
28 آبا ن مـــا ه 1385
524-124
در دفتر غزل جدید
و صـیت
بیـا تا بینمـت شــا ید که ا مشب جا ن بسپا ر م چـو د ر من می شود مرگم لـبا لب جان بسپا رم
تبـم پیوسـته از حد خود ا فزون می شود ا مشب رسیده جا ن به لب شـا ید که ا ز تب جان بسپارم
امیــد م منقطع گردید ه از فردا و می ترســم که در یک ا نـز و ا ی نا مـرتب جـا ن بسـپا رم
به لب هــا یم تشهـد نقش بسته ا مـا هر ا سا نم که بی دین و مرا م و کیش و مذ هب جان بسپا رم
غـم عشق تو از یک ســو و از یک سو غم هجران از آن ترسـم که د ر هجـری مرکب جان بسپارم
عذ ا بم می د هد در احتضـاری بی ا مـان دوری بیـا مپســند با روحی معذ ب جا ن بســپا رم
دلم می خوا هد ا ین یکی دو سا عت عمر با قی را کنـا ر د لـر با ئی شــوخ مشرب جا ن بسپا رم
کلا س د رس ما زین پس شود تعطیل و من د رآن به مثـل د ا نش آ مو ز ی مو د ب جـا ن بسپا رم
شهــــریور 1385
525-125
در دفتر غزل قدیم
د لبران چارده سا له
د لـبر ا ن چا رده سـا له به قدری ســا ده اند کز برا ی کا ر خـیر هر کسـی آ مــا ده ا ند
آ خر ا ین ها هر که چیز ی خو ا ست از روی کرم در کمال سا دگـی آن را به آن هـا دا ده ا ند
بو د ه ا ست از روز ا و ل مست و هم تا روز حشـر سرخو ش و سـر مست از شرب مد ا م با ده اند
بی سـر و پا هـا ی مسـت و ا بـله و دیو ا نه هم با خـیا ل عا شقی د نبــا لشا ن ا فـتا د ه اند
آ خر ا ین هـا هـرچه با شد د ر کمـا ل ر ا ستی د ینشــا ن در گـرو عا شـقی بنهــا د ه اند
سـربه گو شـم شیخ جا ا فتا د ه ا ی بنها د و گفت ا ز قضـا ا ین نیک سیرت ها شهـاب آز اده اند
28شهـــریور 1358
526-47-126
غــزل در واژه قدیم
فشـا ر
چه می شـد گر ز ما گردو ن فشار خو یش بر د ارد فشا ر خو یش را گرد و ن ا ز ا ین د رویش بر د ا رد
چه می شد گر غمی سنگین و حرمانی چو طوفان را فلک با لـطف و شفـقت از مـنِ د لـر یش بردارد
هزاران دفعه خوا هش کردم ا زآن یا ر خوشصورت که ا ز جـا ن منِ مضـطر فشــا ر خویش بردا رد
نشـد گر مر همی نگـذ ا شت بر زخم د لِ ر یشـی ز سـر د ست جفــا آ ن یا ر کـا فر کیش بردارد
چه با ید کرد با ا ین و صف ا گر ر وزی نشد ر ا ضی که در ا ین را ه گامی چنــد بیش از پیش بر دارد
به او گفـتم که در پیش خدا یت هم نگــردد گـم قدم هــا ئی که یک ا نسـان خیر اندیش بر دارد
نیـا و رد آ ن پر ی ر خ بر شهـا ب بی رمق رحمی که دستی ا ز سـرِ در ما نده ا ی تشـو یش بر دارد
31 شهــریور مــاه 1385
527–127
غزل در و اژه جدید
چه سنگین است بر رو ی نگــا هم با ر چشمـا نت می ا ند ا زد ز پا آ خــر مرا آ زا رچشــما نت
گذشتی چون شها ب از کوچه های این ده و من هم شـدم ما ننـد خیـل عا شقا ن بیمـا ر چشما نت
دلم شد پاره و هر کس که دید این وضع نا خوش را به جرات گفت ا ین هم بوده است از کار چشمانت
شکستی سخت را د ر زندگی خو رد م از آن صورت که بود م دا ئمـا مغلو به د ر پیکــار چشمـانت
به روی چهــره ات با چشم می خو ا هم نهم گا می ولی می ترسم ای سیمین عـذار از خا ر چشمانت
به ا عما ق وجو دت د ستبرد ی می زنم یک شــب اگر روزی روم بـا لا من ا ز دیـوار چشــمانت
به قصــد روزه در مـاه مبا رک سخت می ترسـم که نگــذارد بیا رم تا ب تا ا فطــار چشمـانت
به د ور زند گی یک خــط قرمـز می کشـدآخر چـو ا فتـا ده است در عمـق دلم پرگارچشمانت
خـرا بم کرد تا سـا زد بنــا ئی نو برآ ن ا مــا نکـرد آ باد ا ین و یر ا نه را معمــارچشـما نت
قیـامت هم تقـا صـم را ز چشمــا ن تو می گیرم چو ا ین گو نه ا ست با چشم و د لم رفتا رچشما نت
اواخر ماه مبـارک رمضـان 1427
اواخر مهر 1385
528–128
غزل در واژ ه جدید
د سـتگیر ی
بگیر از مـا فرو ا فتـا دگا ن در خا ک د ستی هم به ما بنمـا به مثل ما هر و یا ن نا ز شــستی هم
به نا بود ی کشـید ی خا نما نی را و بعـد از آ ن دلی را تا ا بـد از با بت ا ین کــار خســی هم
به د نبا ل تو تنــها چشـم مهـرو یا ن نمی ا فتد بسـا افـتا ده د نبــال تو چشم می پرستـی هم
به دو ر ا ز چشم مـا سر می کنی با منعمـا ن ا ما شـبی را می نشـستی کا ش با زنـگی مستی هم
به یاد ت آر آن شب را کـه با د یو ا نه ا ی ا بـله بد ون ا ین که کس آ گه شـو د میثـا ق بستی هم
نها د ی رو ی خود را در حجا ب و عهد و پیمان را ز مـا بیچـا ره هـا د ر ا وج استـغنا گسستی هم
شبی می آمدی ای کا ش و دور ا ز چشم نا محرم د می را با شهـا ب بی مـصا حب می نشستی هم
24/8/1385
529-129
در د فتر غزل قدیم
لا ف
کی د ید کسی د ر دل شب زا ر ی مــا را خو ن جگــر از دیده ترجـا ر ی ما را
کی د ید به پا ی صـنمی شـوخ و د لا را م تعظیم ســرا پا به سبکــبا ری ما را
کی دید درآن مو قع که مردم همه خوا بند چشمی که نخو ا بید ه و بید اری مـا را
ا نگـا ر کسی نیست که د رمــا ن بنما ید از روی بر افر و ختـه بیمـا ری مـا را
گشـتیم و ندید یم کـسی را که زشفـقـت فر یا د کند عمــق گر فتــا ر ی ما را
مرهـم ز سـر رحم کسی نا مد و نگذ ا شت ا ین قــرحه سو د ا زد ه کـا ری ما را
ا ی کـاش که مـیکرد به یک نیم نـگا هی جــبران به سـحرگا ه و فا دار ی ما را
د ر سـلک مه و مهر شهـا ب ا ز چه رقیبان و قعی ننهـا د ند ســز ا و اری مـا را
او ل آذر مـــا ه 1385
530-130
در دفتر هزلیات
حســــرت
رسیده پیری ام و وصـل یا ر خواهم و نیست نگــار ما ه و شـی در کنا ر خواهم و نیست
به د ا م ما نفـتا د ند مهــرخـان ملیــح د ر آسـتان کهو لت شـکا ر خوا هم و نیست
بهـا ر رفته و اکـنو ن خزان عـمر من است به گا ه سرد خز ا ن یک بها ر خو اهم و نیست
شکسـته شا خه صبرم فسـرد ه گلبن حـلم به شـاخسا ر دلم برگ و با ر خوا هم ونیست
قرار و تا ب و تو ا نـم برفتـه از تن و جـان به قـد ر یک سر سوزن قر ار خواهم و نیست
معــذبم من از آنجــا که د ر سراچه دل نگار شـوخ مد او م به کـار خو ا هم ونیست
همیشـه فرصت عشــرت چو ابر می گذرد دو باره فرصتی ا ز روز گا ر خوا هم و نیست
به بی کــفا یتی آخر شـدم فسـانه چرخ در این زمــانه جوی اعتبار خواهم و نیست
د می تلا لو شمــعی به رغم نو ر شهــا ب برا ی ظلمت شــبها ی تا ر خو ا هم و نیست
به حمد و سوره بعـد از و فات بر سـرخاک بسا ز رهگـذری بی بخـا ر خوا هم و نیست
7 آذر مــا ه 1385
531-131
در دفتر غزل قدیم
تعـا مـل
او که د ا ئم خـا ک را با یک نظـر زر می کند ا ز چـه با هر نا کس و کس عمر را سر می کند
د ید ه ا م هــر جا ئی ا و را و تعجب می کنم کزچه رو با خـا کــیان مـا را برا بر می کند
د لـبر هر جا ئی ا ی ما نـند ا و د ر سطح شهر صـد تعـا مل با طـلا کـو با ن زر گر می کند
با چنین ر فـتا ر د و ر ا ز ا نتظــا ر آ خر مرا شهـره ا م پیش یهـو د و گـبر و کا فر می کند
بو ده را ضی ا ز صمیم قلب خـو د ا ز کا ر وی آن چه را در حق هـر شخـصی مقد ر می کند
سعی بیش از حد ما در حا ل وی فرقی ندا شت بر خـلا ف سعی مـا هر لحـظه بد تر می کند
مر د عا قل یک چنین رفتار را ا ز و ی شـها ب مطمئن هستم که خـیلی سخت بـا و رمی کند
هشتم آذر مــاه 1385
532- 132
در دفتر غزل قدیم
قدرت عشق
ز د ست عشق د ل د ر سینه بر یا ن می شود گاهی که بریان از چنین ا عجوبه هم جان می شود گا هی
که شخص عا قل از این کا ر حیران می شود گاهی
ز هجــران شد معذ ب جان و بر لب هم نمی آید که ا ین هجرا ن بلای جا ن ا نسا ن می شود گاهی
بمیــر ای عا شق شوریده کز هجرا ن شوی راحت که مرگ ما به د ست عشق آ سـان می شود گاهی
بسا دردی که درما نی نشــد پیـدا بر آن ا مــا به مردن عا شقی شـورید ه درمان می شود گاهی
چـه مردن ها به د ست عشق ا فتـا د و ند ا نسـتم که مر د ن علتش طغیا ن عصـیا ن می شو د گاهی
ز پاکی د ا من خو درا بشـو آ لـوده د ا ما ن شـو که با عشـق آدمی آ لو ده د ا مان می شود گاهی
مـیا ن قر ن هـا در لا بـلا ی زند گـی ها هــم بسا یک دود مـا ن با عشق و یر ان می شود گاهی
برا ی فتح یک کشــور به د ست عشق لا مـذ هب فقـیه مجـتهد محمـو د ا فـغا ن می شود گاهی
شهاب از ذ بح خود کردن مترس اینجا که انسان هم به زیر چکمه ها ی عشق قــربا ن می شود گاهی
24دی مـــاه 1385
533-133
در دفتر غزل قدیم
تهــمت
ز ا ن ر و ز که هجـر ا ن تو ر ا تلخ چشید یم جز محـنت و ا نـد و ه و بلا هـیچ ند ید یم
زا ن روز که در حلــقه عـشق تو نشـستیم ا ی و ای که ا ز تهمـت مردم چه شـنید یم
آن کس که نشد باخته د ل هیج نفهـــمید د ر و رطـه دل باختـگی ما چه کشـید یم
تهمــت به زلیخــای بد اقبا ل نبنــد ید مـا نیز د ر آ ن مـعرکه ا نگشت بـر ید یم
مـا نیز پــی یو سـفی ا نگشـت بر ید یم
گفــتی که ا گر د ر ره و صـل تو بــلا را با جا ن و د ل خـو د نخـرید یم خـرید یم
گفتــی که گل روی تو را د ر هــمه عمر با چشم د رآ ن مـعرکه چـید یم نچـید یم
مـا مرغ نبـو د یم که گو ئــیم گر ا ز رنج ا ز بـا م جــفا ی تو پر یـد یم پریـد یم
با این هـمه تهمــت که شنیدیم سر ا نجا م د ید ند خـلا یق که به مقصـد، نرسـید یم
با این هـمه تهمــت که به ما دست جفا زد
25/10/1385
534-134
در دفتر غزل قدیم
آ تـش هجــران
ای نهـا ن کرد ه رخ از چشم من و شیخ و شهـاب بر د ه ا ز کثرت نخو ت رخ خو د زیر نقــا ب
هیچ دا نــی که من و شیخ و معمــم شد ه ا یم بی چک وچـانه از این طرز عمل خا نه خراب
رخ نهـان کردن و مخـفی شد ن ا ز دیده خـلق نشـد ایـن کا ر بر ا ربــا ب نظـر کار ثواب
فا ش گویـم د ل و دیــن رفتـه و با در به دری داده اند ما هوشـان از کف خود طا قت و تاب
نا خود آگاه شکســته است بریت ســر و د ست هــر که شد عا شق روی تو بی حـد و حساب
عشقت ا ز پرده بـرون ا ست بـدین نا م و نشـان که شـد ا ز د ست قضـا در همــه کشور باب
به سـر کو ی تو عمـــر ی بنشــستیم به بست غافل از اینکـه رود عمــر گرامی به شـتاب
جگــری بود و د لی بو د و ند ید ی که چطـو ر برســر آتـش هجـران تو گردید کبـــاب
می چکـا ند غم هجــران تو ا ی لعــبت نـا ز صبح تا شـــام به کـام د ل مـا سرب مذاب
چشم را نیـز چه گو یم که د ر ا ین جنگ و سـتیز کرده باخون دلم زین غــم بســیا ر خضاب
خواهم ا ین یک د و سه روز ی که ز عمرم با قیست بینمـت یک دم و آن هـم دهی ام باده نـاب
چشـم از ا ین خـا کی در مــا ند ه نا چیز مگیر روی ا ز عا شــق دیوا نه در بنــد متــا ب
10/11/1385
535-135
در دفتر لطا ئف الحیل
چشــــم انتـــظاری
ز صبح شـــنبه تا پـا یـا ن هفتــه شــود یک ا نتـــظا ر د ا غ آ غـا ز
تمـا م هفتــه ر ا چشمم به ر ا ه ا ست که آ ید ســـا عتی و بینمــش بـا ز
* * *
غــرو ب پنج شــنبه گــا هـگا هی می آ یـد می نشـــیند د رکــنا رم
قـر ا ر ی تا زه مـی یا بد ا مـــید م می آ ید د ر تنــی بی جــا ن قرارم
* * *
چــو پیــد ا می شود ا ز د و ر قلـبم شــو د ا ز عشق ا و صد باره مشـحو ن
تو گو ئـی بـاز می خو ا هد بیـــا ید به ا ستقــبا ل ا و ا ز ســینه بیـرو ن
* * *
من این جـا خفـته ا م آرا م و خا موش وی آ نجــا پیـــر زا لی تک و تنـها
ســـکوتی مطلق و پیــد ا ر و حا کم همین جـا می شو د پید ا هـم آن جـا
* * *
ز دو رش بچــه ها هـم رخت بســته کنـا ر همســر ی هسـتند و فــرزند
به صــد ها مشـگل در زندگـی هست مـد ا م ا ز صبح تا شب د ستشا ن بنـد
* * *
کــنا ر م می نشــیند سا کت و سر د به لب نجـو ا ی د ا غی تـا زه د ا ر د
در این جـا می شود شــستم خبر د ار که د ر د ی بیـش ا ز ا نـد ا زه د ا رد
* * *
گذ ار د د ست مهــر و لطف خـو د را ز مهــر ی آ تشــین بـر ســینه من
نمـــید ا نم چه می خو ا ند کزین دل ر و د بیـرو ن غــم د یــرینــه من
* * *
به روی من می ا نــد ا زد نگــا هی تو ا نـی تـا زه می گــیرد جــنو نم
تمــا م د رد ها یم می شــو د ذ و ب ز گــر ما ی محــبت در د ر و نــم
* * *
نگــا هــش می کــنم آ را م آرا م زبـا نم یک ز بــا ن بی زبـا نی است
نگــا هم ا ز و ر ا ی محبســی تنـگ پر ا ز عشـق و سرو ر و مهـربا نی است
* * *
پـس از یک سا عتی می فهمــم ا نگا ر که می خو ا هـد مـر ا تنهـا گـذ ارد
رود ا ز پیشــم و د ر حفره ای ســرد مـر ا بـا ا نـز و ا ها جــا کـذ ا رد
* * *
به و قت رفتنــش می گـو ید ا مشـب می آ ید د خــترت با بچـه هـا یش
روم تــا بــا ر بگــذ ا رم غـذ ا ئی برنــج و قو رمــه سبز ی را برا یش
* * *
شـو م چـون د و ستــش بسیا ر د ارم فـزو ن از حــد میا ن درد د لگــیر
نمــی گردم از ایــن دید ا رقــا نع نمی ســا زد مر ا ا ین لحظـه ها سیر
* * *
به و قت رفتنــش مــی پــا یم اورا به تد ریـج ا ز نگـا هم می شـود د ور
من ا ین جـا گشـته ا م ز نجیر ی خا گ به پو سـید ن در ا ین زنجــیر مجبو ر
* * *
دو بـا ره ا نتــظا ر ی د ر د ل مــن ز ند تــا هفــته د یگــرجــو ا نه
و چشـمی را که می د و زم به را هـش د لـی ر ا هـم که می گـیرد بهــا نه
* * *
غـمی چو ن کـو ه می ا فـتد به جا نم به دنبــا لش یمــی ا ز بی قـرا ری
فقط می د ا نم ا ین را گفـت زین پـس مصیبت زا سـت ا ین چشـم ا نتـظا ری
4/11/1385
536-136
در دفتر غزل قدیم
د ورا ز وطــن
بس که عمـری است فرو رفته به زند ان تنم از خود م دو رم و غا فل همه از خو یشـتنم
تن حجاب من و جان است و خوشا آن روزی که من این پرد ه ز رخسـا ره جان بر فکنم
گشــته ام منجمد آن قد ر که بعد از مرگم بر نخــیزد به خدا هــیچ بخـار از کفنم
مرغ با غ ملکو تــم ولی ا ز غا یت جهــل بســته ا م با ل و پر خویش به زنجیـر تنم
بعـد از عمری که گذشت از پی صد ما ومنی ثا بـتم گشت که با مــا و منـی من نه منم
خا طرم شا د نبو ده است که با این همه عیش با ز حس می کنم ا نگـا ر که د ور ا ز وطنم
با چنین و ضع و من غا فلی ا ز خو یش شها ب ز چه رو سو زم و بگـد ا زم و د م هم نزنم
دوم فــروردین 1386
537- 137
در دفتر غزل قدیم
بلـند پرو ا زی
فــراتــــر از گـلـیم خــود اگـــر عــاشـق نـهد پــا را به هــم می ریــزد از افـراط کــــاری دیــن ودنیـا را
غلــو کرده است حافــظ با سمرقـــند و بـخـــارائی کـــه بخشــیده است ترکــــان فریبــا چـشم رعـنا را
کســی کـز ثــروت دنیــا نصیـبش شعـر گــفتن شد کـــجا بخشـد بـه یک خـالی ســمرقـــند و بخــارا را
به خرد و پیـر و مرد و زن بـگو در غــایت جـرات که گـــم کرده است حافـــظ سخت سـوراخ تمـاشا را
همین حافظ که می بخشد به خالی یک چنین ملکی بــه هنــگام عــمـل بـالا بـــرد دیـــوار حـــــاشـا را
من از زیبـائی یوسف یقـیـن ام شـد که عــشق آرد بــرون از پـــرده عـــصـمت زنــی مـــثل زلیخــا را
فـــزون خواهی سبب گردید تا از کف دهد خــسرو تمــام حـــد و حــــصر و کـــر و فــر ملک دارا را
به گرد کعـبه کـمتر گـرد اگــر خواهی شوی حاجی اگـــر خواهی شوی حـــاجی طــوافی کن دل ما را
شهاب ازمهرمهرویان که سنگین هست رو گردان که نتــوان نـرم کـــردن با تلـطـّـف ســنگ خارا را
22 فروردین 1386
538-138
در دفتر غزل قدیم
تجـلی
چون متجــلی کند آن معـد ن غمزه نا ز را در دل خلق افکـــند هیمــنه نیـــا ز را
تر سـم ا ز ا ینکه با چنین غـمزه و نا ز بشکند شــیخ که می رو د د ل ز کفش نمـــا ز را
زند ه کند به غمزه در عمق د ل ســوخته ا ی شــراره های آتش یک غــم جا نگـد از را
عقـل ند ا د قد که من د ر کف خو یش آ و رم طــره مشک سا ئی و سلســله ا ی د ر از را
راز نهفتـــه ا ی که بر مطرب شهر کشف شد کشف نشــد به هیچ رو عــا بد زهـد باز را
مفــتی شهر ما به رغم عقل و فهم و دانشـش فـهم نکر د ذره ا ی زین همــه رمز و راز را
گو که به کو ی آن صـنم مقصد خویش کج نما ها تف اگر صــلا د هــد قافـله حجـا ز را
شیخ و شهاب دستشان چون که نمی رسد به وی گز یده ا ند بهــر خود شـیوه سوز و سـاز را
اوا ئل خــرداد 1386
539-139
در دفتر غزل قدیم
تحمــید
خــد ا یا خــدا یا خــد ا یا خـد ا دو صـد شـکر کــآ ورد ی ام در بقـا
د و صـد شکر نی بلـکه د و صـد هز ار نثـــار تو ا ی خــا لق کردگـــا ر
نثــا ر تو ا ی ســـرمد بی قــرین تو ا ی ما لک ا لمـلک خـــلد بـرین
تو ای بر تر ا ز نو ر هـــر آفـــتا ب تو ا ی صـا ف و رو شـن فـر ا تر ز آ ب
تو ا ی لحــظه هــا د ر قد و مت فقیر تو ا ی مــبد ا متعــــا ل قــد یر
کـــنم شـــکر از عمق جـا نم تو را تو را ا ی ســـزاو ا ر حـــمد و ثـنا
تو را ا ی مـــر ا نـا و نــیرو و تا ب که گشـتم فروزنده هــم چو ن شها ب
د مـید ی چو در جـآ نم از روح خو یش شـد م هست و کرد مت ممدوح خو یش
چـو د ا دی به من نطـق و فن و سـخن شـد م شمـع هـر محفل و ا نجــمن
ز با نــــم چـو با نـا م تو باز شــد به نــام تو در شــکر و اعــزاز شد
هــر آ ن شعــر نغزی که من گفته ا م در معـــرفت ر ا در آن ســـفته ا م
ســرا ســر به نا م تو و یا د تو سـت ا ثــر بـر گرفــته ز پیغــا م تو ست
همــــا نی که د ر آن ره ز ند گـی ره ا فــتخا ر ا ست و ســـا ز ند گی
نشــا ن د ا د ه بر نــبی و رســو ل و کــردند مــردم هـم آن را قبو ل
به پیغــــمبرا ن را ه بنمــو د ه ا ی تمــیز ره ا ز چـــاه بنمــو ده ا ی
بد ا نا ن نمـــو د ی بســـی ا مر ها کــه دارند ا حکـــام د ین را به پـا
بشـــا رت بد ین کا رشـان دا د ه ا ی به اعمــا ل و رفـــتارشان دا ده ا ی
نخست ا ز بهشـتی پر ا ز خو رد و خوا ب پر از حــور و غلمـآن و لحم و شر ا ب
ز عشـــر ت نمـو د ن مــیان چـمن به همــــرا ه یا ران شــیر ین سخن
دو یدن به د نبــــا ل غلما ن و حـور همــان هــاکه هســتند مثل بلـور
کــــنا ر نگــاری فر و هشـته چشم تهی ا ز غضـب خـا لی ا ز بغض و خشم
ز اشجــا ر پر میـــو ه خو شگــوا ر هـــلو وگـــلابی و ســیب و ا نا ر
طــر ب کرد ن و مست گشــتن مدا م زد ن صبح و شـب فا رغ ا لـبا ل جـا م
تـو دا دی سخـن زین مکــان بـار ها بر ا هـــل خـر د طی تکــر ا رهـا
سپــس ز ا تش و رنچ ترســا ند ه ا ی به غــم قلبـشا ن را تو بنشـا ند ه ا ی
تو گفــتی به تا کـید و جــد تمـا م به هــر مـر سـل خا ص و ا لا مقـا م
که هـــر بنـد ه ا ی را نمــا یند را ه دهـند ش تو ا ن تا نیـا فـتد به چـا ه
مر ا هــم و صــال تو بنمــو د ه ا ند مــر یز ا دخــا ل تو بنمــو د ه ا ند
من ا ین نکـــته را گفــته ا م بارهـا بد ا ن حــد که شـدحک به دیو ار ها
به چشــم خو دم بــا رهــا دیده ا م وزین د ید نـم نکـته هــاچـید ه ا م
نه تنهـــــا حقــیری به ما ننـد من د ر ید ه ا ست بهــر تو صـد پیر هـن
نه تنهـــا دل زشـو ق و صـا لت بیـا یـد به جـوش
که هـر ذره ا ی هــم که د ر ملک تست تـو را مــدح کـرده ز روز نخســت
خـد ا یا تو ر ا با چنین خــط و خـا ل و ا ین فــر و عـز و شکـو ه و جـلا ل
محـــال ا ست من نا ســـپا سی کنم تو را با گــناهــا نم عــا صی کـنم
چـون از ا بـتد ا بنــد ه ا ت بو ده ا م فقــیر و ســرافکــنده ات بوده ا م
به عهــد ی که بســتم و فا کرد ه ا م ز پیمــان گســستن ا بــا کرد ه ا م
هـرآن عهـد بســتم نگــه د ا شـتم زحــدم بــرون پـا ی نگـذ ا شـتم
و د یگــر تو ا ی پــا ک معــبود من همــه هسـتی و رشــته و پـو د من
به جــز تو د ل ا ز هیچ ر ا ضــی نشد ز مستــقبل و حا ل و مـا ضی نشــد
من ار روز و شب گــر یه زاری کــنم ز هجــرا ن تو سـو گو ا ری کـــنم
نشـــینم به تحمــــید و را ز و نیا ز بیـا فـتم به خــا ک ا ز بر ا ی نمـا ز
که ســا ید به پــا ی تو پیشــا نی ام شـود بر تـو ا فشــا پر یشــا نی ا م
زبــا ن را به توصـیف تــو روز و شب گشــا یم که جــا نم بیــا ید به لب
چنین لابـــه و عجــز بی مـرز وحد به پــای کـرم هــا ی تو کی رسـد
تو ولطـف هــا ی تـو را من کجـــا تو ا نـــم کــنم در ســـپا سم ا دا
تو را بر شــش و هشــت قسم مــرا مــبادا کنی از امــامــان جــدا
تو ر ا بــا ز قسـم به هشـت وچهــار مـــرا ا ز محــبا ن آ نــا ن درآر
که من بی چنــین ماههــا ی منــیر شــود بی تعـارف خمـیرم فــطیر
که بی این قمـر هــا و خورشــید ها نگــرد م زگــرد ا ب ظلمت رهــا
به پــا ی تمـا م ا مــا مـا ن خو یش گـذارم ســرخـواری ام را به پیـش
به آن کــر بلا ئی که مـن رفــته ا م د لـم را درعشـقی گـران تفــته ام
ز نــم چنـگ بر حبلشـا ن بی حسا ب کـنم د رتو صـل بد یشـا ن شــتا ب
نه کـم ا ز صــغیر و نه ســا ما نی ا م در عا شق شد ن کـم ا زآن هـا نی ا م
ا ز آ ن گه که مـن کـر بلا ئی شــد م به مـا ننـد مر غــی هـو ا ئی شد م
د لــم د ر پـس سیـنه پر می ز نــد به روح و رو ا نــم شــر ر می زنـد
همه خو ا هشـم ا ز من این ا ست و بـس نگــرد م ا زآ ن هـا جـد ا یک نفس
و ا ز آن هــا بخـو اهم د لیـر ی کنند مـراآ ن جهــا ن د ستگـیری کننـد
ســــرپل بلغـــزد اگر پـا ی مـن و گر قــعر دو زخ شـود جـا ی مـن
مـر ا هــر که با شــم شفـا عت کنند ز د رد و غــم و رنـج ر ا حت کننـد
از زمستا ن 85 تا خـرداد 86
540-140
در دفتر لطا ئف الحیل
درس عـــــبرت
کفــــتری بر مثنــوی تخمی گذ اشـت تحفــه ای از تخم خود بهـتر نداشت
مثنــوی دیوان شعـــری بــس قــطور پر ز حکمت پر زدریـا هـــــای نـور
کفــترک بگرفــــته رویـــــش لانه ای د ور از د ســــتان هـــر بیگــانه ای
تخــم خــود بنهـــاده روی مثــــــنوی حــا صـل عـــمر ی تــلاش مـو لوی
خواست تا چـــیزی بفهــما ند بـه من کاندرآن صـد نکته است وفـوت وفن
خواست تا گویـد به من ای بــی خـبر چو ن زنی در مثــــنو ی لاف هـــنر
مثــــنوی بــا ایـن همــه اشـــعار نغـز نکــته های بــس ظریف و پرزمغـز
لنـــگ اندازد به پیــــــــش پــــای مـا کـــــی تواند بر نشـــــیند جـــای مـا
در درایت مـــا ز انـــــسان ها ســریم خویـش وهم بیگــانه براین بــاوریم
پیش مــــا هم عارفــان چیزی نی اند مـــا تو انگر بوده ایم آن هــا کی اند
گر چه این دیوا ن شعـری پربها ست چــند روزی مــیز با ن تخــم ما ست
ما که جای خود برآن خوش کرده ایم پــند هشــیاران فرامــش کـــرده ایم
مـــا چــو خود هــــستیم از اهل نظــر پـــند شـان در گوش مــا شد بی اثر
این شــــما با خــیل عقل وعــلمتا ن ضـربه خورد ید ا ی بسـا ازجهلتان
کــــی شــد ید از کــل عالم بــا خــبر کی بـرون آمــــد ز نا د ا نی بشــــر
جهل ا نسان فوق علم وعقـل اوست کی دهد تشخیص اودشمن زدوست
مـــا ز رمـــــز و راز دنیــا بــا خــبر با خــبر از پست و با لا خـیر و شـر
هسـت پیغمبر به چـشم و عقـل مـور فـــــــاقد دانائی و عقــــل و شـــعور
الغـــرض هرچـیز در ملک خـداست عا قل است وعقل اوبیش ازشماست
کــار من در چــــشـم مــردان فهـــیم هست کــاری بیــش از اندازه عظـیم
ای بســـا گــــردیده درهــــر انجمـن محــو ر بحــث حقـــا یق تخـــم مـن
هرکسی یک نکته زان برچیده است برتر ازصـد مثنــوی گردید ه اسـت
جو جه ها ی من از این دیوان سرند ا ز تمـــا م شعـــر ها یـش بهـــترند
نا جــــی جــا ن پیـــا مبر تا ن مـــنم نا جـــی پیغــــمبر خـــــوبا ن مـــنم
هــان هـــش دارید ای اهـــل صـغا ر ای کـه شـــد اعما لتان محـو شعار
از نبـــا ت و جـمله وحـــش و طـیور مــــا دلــــــی داریم دانـــای امــور
مـــا دلـــــی داریم مــــــــــثل آینـــــه با وقـــارو پـــر نشــا ط و هـیمــنه
چشـم دل واکـــرده ا یم ای خاکـــیان پــر زنـــا ن رفتــیم تــا افلاکــــیان
در حـــر یم مــا شــــما را راه نیست کــس زراز و رمـــزما آگاه نیـست
هـــرکسـی با عــلم مـــا هــمراه شـد بی شــک از کل جهـــآن آگـاه شـد
لحــظه ای گر چشــم دل را واکــــنی آن چــه نــا پیـدا بود پیـــد ا کــــنی
قـــرن هــا باید بیـــا ید تــــا بــــشــر گــر د د از کــنه حقـــا یق با خــبر
تا نهــد آن مو قــع سر در پــای مـا تا شــود بر فـــرق عــالم جـای ما
از فـــــراز مثـــنوی بـرتـر شــــو یم تـــاج پــر در و گهــر برسـر شویم
یک شــنبه و د و شـنبه 20و21 خـرد ا د 1386
541-141
در دفتر غزل جدید
من و پـذیرش یک جــا م ؟ مسـئله این ا ست که گشـت نقــطه ابهـــام مسـئله این است
من و پـذ یرش مســتی میا ن یک د ه ســرد من و تر اکـــم او هــا م مسئــله این است
نمــو د ذ بح قـد ا ست در ا وج ســر مسـتی ز بــی عــدا لتی تــا م مســئله این است
نشــد کسی که بپرسـد سئـو ا لی ا ز گل سرخ که می کشـد چـه از ایــا م مسـئله این است
د فـا ع و بلبل و هجــر ا ن و رنج و محرومیش بد ه عـر و جش ا ز ا ین د ا م مسـئله این است
شهــاب و عـا شقی و بعـد ا ز عشق بد نـا می نکـر د فکــر سر ا نجــا م مسـئله این است
شهـــــریور 1385
542-142
در دفتر غزل قدیم
در شاعران پارسی زبان یادداشت شد
قـدر منـزلت
در کــوی تو پا را کســی از سـر نشــناسد پــا را ز ســر و بال خــود از پـر نشــناسد
هـرکس که در این کوی نهد گام تو راهیچ بی خون دل و اشــگ و رخ تــر نشــناسد
با این همــه خوبیـت مگـــر هــیچ میســـر گشـته است که هفتاد ودو کشور نشـناسد
طنازیت ازمرز برون است و دوصد حیف در شهــر اگـــر مــرد بد اخــتر نشـــناسد
مـــا هـیچ طــلا ســـاز ندیــدیم کــه زر را در بــوتــه معــیار ز گـــــوهـــر نشــناسد
سـخت اسـت اگـر مــــنزلت مـادر خـود را در تــیـر رس حـــادثه دخـــتر نشـــــناسد
درمـلک تـو واقــع نشود هــیچ که روزی حـــــال دل درویــش تـــوانگــر نشــناسد
با مهــر جــها ن تاب روا نیـست شهــابی ایـــــن مــنـزلت و قـــدر بـرابـر نشــناسد
اســــفند 1385
543-143
در دفتر غزل جدید
شـــــو ق
شب آ د ینـه و مهمـا نی و مجلـس ز مهما ن پر ا تا ق و ها ل و د الا ن وحیا ط و صحن و ایوان پر
فقـیرا ن را نمی د ا د ند د ر آن مهمــا نی ره د ر آ ن جا بزم بر پا بود و مجلس هم ز ا عیا ن پر
کـــنا ر هر کسی نقل و نبا ت و شربت و مـیوه به روی مـیز ها طـبق مــر ا د و میل آ نا ن پر
زنی در آن میا ن دیوا نه آ ســا پای می کو بید به دورش پیر و برنا کف ز نا ن و د ست ا فشا ن پر
فضـا از قیل وقـال مرد و زن پر بود سـا عت ها چو یک آ غل که بود از نعر ه ها ی گوسفند ا ن پر
شکم ها منفجر می شد ز فرط پر خو ر ی آ ن شب گـلو هـا بود ا ز شرب شــرا ب ودود غلیا ن پر
فقــیری آن طرف تر هــم به همراه دو تا بچه د لش از شـوق پشـقا بی برنـج ومرغ بریا ن پر
اردی بهـــشت 1386
544-144
در دفتر غزل جدید
اوج نـا مرادی
د یشب من و دو چشـمم بسیا ر گریه کرد یم مــا نند ا بر مـاه آ ذ ا ر گریـه کردیــم
حد ی ندا شت دیشب ا شگی که ما فشا ند یم بی حد و حصر و مر ز و مقـد ار گریه کردیم
نشـمرده ا یم ا ما شـاید من و دو چشــمم تا صبـح بیشـتر ا ز صـد بـا ر گریه کردیم
د لـبر ز بی و فا ئی ا ز ما کشــید د ا مـن مـا نیـز در رثـا ی ا ین کـا ر گریه کردیم
شب بود و د ست ما هم کـو ته ز د ا منش بود بی تـا ر مـو ی تـا ر آن یـا ر گریه کردیم
بیــما ری تمــنا تسـکین نیا فت آ ن شب دیشـب به حا ل زار بیـــما ر گریه کردیم
د ر اوج نا مــرا د ی هــمرا ه با شهـا بی د ر پهـنه شبی ز ین رفـــتا ر گریه کردیم
جـــمعه 2/3/1385
545-145
در دفتر غزل قدیم
سـرخوشی تا م
در بست هر آ ن کس که د لش را به تو د ا د ه ا ست هم بی خــو دو دیوانه و هم ابلــه و ساده است
ا ین شخص که شــد شهره ا ین شهــر به ر ند ی ببــرید ه ز هــر جا ســرکو ی تو فتا ده است
حـتما"که بد ین شـو ق و طلب آ د م مستی ا ست یا آن که برون از خـود و فــا رغ ز ا راده است
پیــد ا ست که ا ین با ختــه دل هر چه که با شد رو ســو ی می و سر خو شـی تا م نهـا د ه است
گفــتند همــان ها که د ر ا ین مـعرکه بو د ند بگـرفته به کف جــا می و سر مست زبا د ه است
ای شــا هسـو ا ر حــرم عشــق خـــد ا را رحــمی بنمـا خلق خــدا پا ی پیــاده ا ست
چـون ا ست که ما ننــد تو را مــا د ر گــیتی تا حــا ل بدین خــو بی رخســار نزاده است
ا ین خـلق همـا ن گو نه که می بینی ا ش از شو ق در و صـل تــو از روز ا زل روی نهــا ده است
بســته ا ست در از پشت شهــا ب و به مـه و مهر این عا شـق بی خود شده سـرگرم ا فـا ده است
اوائل خـــرداد 1386
546-146
در دفتر غزل قدیم
سو ز و گداز
خــیز تا در پس ا ین خـا نه نمـا ز ی بکنیم یا د ی ا ز مرحمـت بنــده نوا زی بکــنیم
بیغرض صحبتی از آن چه درا ین خانه گذشت تا ســحر یکسـره با شعــبد ه با ز ی بکنیم
در ببــند یم و به د ور از همه تا کله صــبح د ست د ر پــیچ وخــم زلف د رازی بکنیم
پیش آ ن معد ن نـا ز و همـه خـا لی ز نیا ز با د لی سـوخـته احسـاس نیــا زی بکنیم
در قــبا ل همه قا ل و مقــا ل مـن ومــا د ر نهـا نخـا نه د ل سـو ز و گد ا ز ی بکنیم
بنشـینیم و در اند یشـه پیــد ار و عمیــق گـره ا ی بــاز ز رمــز ی و ز رازی بکنیم
هـم ا گر بو ببــرد شحنه ا ز ا ین کا ر شها ب جـا ن به کف با جـگری سو خته نا ز ی بکنیم
6 خـــرداد 1386
547-147
در دفتر غزل جدید
مجلـس خـتم
در اوج تبــم د ید ی و ا نگـا رنه ا نگا ر جـان را به لـبم د یدی و ا نگـار نه ا نگار
د ر مجلـس ختمی که من چشـم گر فتیم گرم طــر بم د یـدی و ا نگـا ر نه ا نگار
سـر گشته و آ و ا ر ه به ما ننــد شها بی هــر نیمه شـبم د ید ی و انگـا ر نه انگار
در بحـر تمــنا که شدم د ستخوش موج غــرق طلــبم د ید ی و انگـا ر نه انگار
دل کنده ز خودمثل یکی خارجی ا ی زار ز اصــل و نســبم دیدی و انگار نه انگار
در محکـــمه عدل به هنگـام مکا فا ت با محتســبم د یـد ی و ا نگــار نه انگار
آ خـر چه شـد ا ی معرکه بر پا کن د نیا چو ن خشک لبم د ید ی و ا نگـا ر نه ا نگار
هفـــتم خــــرداد 1386
548-148
در دفتر غزل جدید
برای د لـــم
کمی ببــار خــد ا را د ر ا نتها ی د لم ببـــار ز ا بر محبت کمی به پــا ی دلم
دمی ترنـم با ران به دشت تشــنه ببـار در ا نتهـــای عطش هم کمی برا ی د لم
بر غــم رجعت گرم بهـــار پر نکشـد د می پرند ه لـطف تو د ر هــو ا ی د لم
تمـام عشق مرا بی بهــا نه خوا هد دید اگــر به حق بنشـیند کسی به جا ی د لم
مـیان مو ج تمــنا جـوی ا مید ندا شت به تخـته پارة ســر کشـته نا خد ای دلم
گرفت مجلــس ختمی د و چشم منتظرم هــزا ر مرتبه ا فسـو س ا ز برا ی د لـم
تو را قسـم به مقد س ترین ترا نه ببــا ر ببـا ر قطــرة آ بی به د شت هـا ی د لم
نهــــم خــــرداد 1386
549-149
در دفتر هزلیات
تصـــادف
صــد ای ترمـز مـا شین به طــرز عجیـــبی در میـــان گوش پیجید
جــو ا نی با مو تو ر محکم به ما شین که می آ مـد ز را ه دو ر کو بیــــد
* * *
مو تو ر بر خورد د ر یک آ ن به ما شین جوان افتــاد و نقش بر زمین شـــد
همــه گفـتند کا نـد ر آ ن تصا د ف جوا ن ملحــق به رب العالمین شــد
* * *
من آن جا صحنه ا ی د یدم که بی شک به در د آ مـد د لـم از د یــد ن آن
به سرعت دل ، جـگر ، با قــلو ه آ ن جوا نک پرت شـــد تو ی خیــا با ن
* * *
ز نی شــیون کنا ن ا فتا د وغش کرد گمـا ن کردم که آن زن مـا د ر ا وست
ز نک ا ز د ید ن ا ین وضـع ا ند ا خت خــر ا شی بر د ل هم د شمن و د و ست
* * *
و لیــکن ا ز تعـجب خشکشـا ن زد زن و مــردی که بودآ نجــا پریشا ن
جو ا ن بر خا ست بعـد ا ز چند لحظه میــا ن جمع حــا ضر سـخت نا لا ن
* * *
لبـا س آ ن جو ا نک غر ق خو ن بو د پریشــا ن حا ل وخون آ لود می گشت
ولی د نبــا ل یک پا کت که د ر آ ن جگـــر با قــلوه و دل بود می گشت
* * *
نگــو او یک جگــر با قـلو ه و د ل ز قصــابی خـرید اری نمـو ده ا ست
و لی و قت تصــا د ف هیچ شخـصی حو ا سش جمع آن پا کت نبـو د ه ا ست
17 خـــرداد ما ه 1386
550-150
در دفتر غزل جدید
تــا مین
خــودم را ا ز صمیم قلب نفرین می کنم گا هی دو صد نفرین به یک انسان بی دین می کنم گاهی
بدین نفـرین نمود ن هــا مد ا وم کا م تلخم را به آ ب دیده ا ی پر ا شگ شـیرین می کنم گاهی
می ا ند ازم خود م را در میـا ن پرسه ها غمگین در آ ن جـا یا د ی از ا یا م دیرین می کنم گا هی
به بی ا یما نی خو د می شوم مظنون و قدری هم برا ی خو یـش فکـر د ین و آ ئین می کنم گاهی
به یک توحید می بند م دل خود را و دور از خود ا ز آ ن جـا پشت بر رفتا ر شرکین می کنم گاهی
کــنا ر لحظه ها ی تیر ه شب ها ی ظلــما نی د می یا د ا ز شها ب و ما ه و پرو ین می کنم گاهی
کمی هـم گر می د ست تو را بی شبهه در آن جا به روی شـا نه ها ی خویش تأ مین می کنم گاهی
جمعــه 18 خـــرداد1386
551-151
غزل در واژه قــدیم
تمســـک
تو که د ر کر یم طبعی همه جـود ی و سخا ئی ز چه رو به زیر د ســتان ننمــا ئی اعتنائی
تو که بس گشــاده روئی وبسـی منیع طبعی ز چه رو به ا ین ضعیفـا ن نظـری نمی نمائی
نگـذ ا ر تا بگـو یم به تمــام خـلق کز مـن بگـذ شت آ ن نگــا ر و ننمـو د اعــتنائی
تو کـه خطـــۀ دل همـه شــد مسخـر تو ز چـه رو به د و کشــور سـفری نمی نمائی
به قــنا عتی چنین کز لب لعــل می نما ئی د و د لم کز ا ین قنا عت ر سد آ د می به جائی
نکن این قـد ر تمســک که به ما نو ا رسا نی چه شـود ا گر نو ا ئی برســد به بیــنوائی
چه شـود ا گر که روزی ز د یا ر مسـتمند ا ن به دیا ر پا د شـا ها ن سفـری کنـد گـدائی
چه شــو د اگر بگـوئی به رقیب با صر ا حت که تو ا ز قد یم با شـیخ و شهـا ب آ شـنا ئی
20 خــــرداد 1386
552-152
در دفتر غزل قدیم
دو ر وز عــمر
آن د ل که شـد ا ز کو شش بسیا ر عمــا رت دید ی که چســان از کف مــا رفت به غا رت
دیدی که چســان مذ هب و دین نیز به نا گاه رفت ا ز پس یغمــا ی د ل مــا به اســا رت
در همـــرهی خنــد ه یک مغــبچه نـاز د ید ی که چــه ا ند ا ز ه کشــید یم مر ار ت
ای و ا ی که غــا رت گر دین و دل مــا شد این هــا همـه ا ز گوشـه چشـمی به ا شا رت
یک عــمر ز سلطــانی خود د ست کشیدیم کرد یم رهــــا ملک و زر و زور و صـد ا رت
دل با خـــتگی با عث نا بود ی مـا شـــد با ید که بگــیریم از ا ین عشـق خســـا رت
دورا ن خوش عمـر شهـا ب این د و سخن بود کو تا ه نمــا قصــه به این یک دو عبــا رت
یک روز بــرا ی د ل خـو د کـام گرفــتیم یک روز تمـــا م دل و دین رفت به غــا رت
جمعـــه 8/4/1386
553-62-49-153
غزل در واژه قــدیم
شهــا د ت
آ ن منـبع فیـض و کر م و فضـل و سعـادت شمشــا د قد ی د ا شـته ازفـرط رشـا دت
عمر ی ا ست من و مفتی و شیخ و عسس و ر ند د ار یم به و ی بــی کـم و بی کا ست ارادت
بسـیا ر در ا ین شهــر بد ید یم که د ل بست بـر قــا مت آ ن مغـــبچه ا ز روز ولادت
جذ ا بی و ی بو ده بد ان حـد که ز د ل رفت د ر او ج بر ا فـروختـگی شــو ق عبـا د ت
دید یم که در ســینۀ د لبــا ختــگا ن نیز شـد شــعلۀ عشقش همه د م رو به ز یـا دت
هـم مجــتهد د لشـد ه تا مر ز جنو ن رفت هم را هــــرو میـکد ه تا مرز شهــا د ت
بر مسـتی ما د یشـب و شب ها ی د گر هـم د ا د ند در و با م و بــر و بــوم شهـا د ت
گوینـد شـفا یا فت ز بیمــا ری و بر خا ست هــر فـر د مر یضی که ا ز ا و کرد عیـا د ت
بوده است شهـا ب ا بله و مــا نند یکی طفل کرد ه ا ست به و ی ا ز سـر د لبسـتگی عادت
چهــا ر شـــنبه 6 تیر مــا ه 1386
554-154
در دفتر غزل قدیم
کـار ثو ا ب
بس که بنمو د آ ن صنم رخ درنقـا ب ا ین روز ها تا ب و طا قت رفت ا ز د ست شهـا ب ا ین روزها
گشـته ا م در مـا ند ه و مضطر ز بس بگر فته ا م بر سر کو یش نشا ن ا ز شـیخ و شا ب این روزها
پشت د یـو ا ر بلنــد آرزو چــون ا بلهــا ن ما ند ه ا م د ر ا نتظا ر یک کا ر ثو ا ب این روزها
با دو چشم خویش دیدم شـد به تدریج ای در یغ ز ند گـا نی زین سـبب نقش بر آ ب ا ین روزها
می ربـا یـد ا ز نگــا ه خسـتۀ من خو یش ر ا خوا همش بیـنم کمی حتی به خوا ب این روزها
ظلـم خیـلی دیده ا م ا مّــا نمی د ا نم چـرا ظلم آن نا مهربا ن شـد بی حسـا ب این روزها
د ر صـد د هستم ا گر د سـتم ر سد بر پا کــنم در میــان سـینه ا م یک انقــلا ب این روزها
بوده ا م همو ا ره همـر ا ه قلنـد ر ها ی مسـت در پی ا نجــام یک کــا ر ثـوا ب این روز ها
از مـرام و مسـلکم هـم بر نمی گردم که سخت کرده ام در پشت سـر ره ر ا خرا ب ا ین روزها
خو ا سـتم جو ر و جفـا ی او شها ب ا فشا شـود تا شـو د بر هـا ن صد ها شعـر نا ب این روزها
دوشـــنبه 13/4/1386
555-155
در دفتر غزل قدیم
رقــیب
دا ده ا م سـر را رهین مهــر خو با ن ای رقیب رفته ا م صـد با ره خو با ن را به قر با ن ا ی رقیب
هـر کجا ســر می کشم پیو سته آ نجا بود ه ای بو ده ای بی شک رفیقی بهــتر از جان ا ی رقیب
خو ا سـتی پیما نه ر ا بر طبق پیـما ن بشــکنم من که مشهــو رم به نقض عهد و پیمان ا ی رقیب
از خود ی می کن خلا صم بی خود ی را با ب کن تا شـوم یکسـر جـد ا ا ز ا هل ایمـا ن ا ی رقیب
گر چـه گا هی می کنم عصـیان ولی دارم مدام سـر ز روی معـر فت د ر خـط فر ما ن ا ی رقیب
د ا ده ا م در پیش رو ی ســا قی بی غش ز کف د ین و ا یمـا ن و مر ا م خـو یش آسان ا ی رقیب
با چنین احـو ا ل نا میز ا ن و بی ا یمــا نی ا م بر خـلا ف نقض عـهد و روح عصـیا ن ا ی رقیب
و قت مـرگم برقـع از رخ بر فـکن جا ن شها ب تا شو د د رد ی که د ر من هست د رما ن ا ی رقیب
صــبح چهــا رشـــنبه 19/4/1385
556-156
در دفتر ربا عیات
برای دخــــترم
سـر ا و بنـد شـد ه است
به سـه تا ری کو چک
با ز مشغو ل در ارضـای د ل خویش زند
زخــمه بر تا ر سـه تا ر
چـا ر مضـراب فـنون
در دشــتی
قد ت ما ننـد ی قـد ی سـرو نا زس دو زلفت چـون شـبی یلد ا درازس
الـهی صـبح شد این شب که چشما م برا ی دید نت غــرقی نیـــا زس
اوج تنهـا ئی خود را دیشـب
که پر از اشگ دو جشـما نش بود
قاب می کرد و به دیوار دلم می آو یخت
و من این را آن جـا
با خـودم زمـزمه می کردم و در
هـنر دخـترکم
دخـتری خوب و قشـنگ
پرســه ها می زدم و می خواندم
در فـراغ اسف انگـیز و غم مـا در او
چــه می شـد گر مـرا د لدا ر بود بر ای بجـه هـــا تیمـــا ر بودی
منــو تنهـا نمیــذ ا شتی بنـا لم چــرا غی د ر شــبا ی تـا ر بودی
اوا سـط تیـر ماه 1386
557- 157
در دفتر غزل قدیم
تو فـــیق
اگر خـد ا ی د و عــا لم مرا د هـد تو فی کـــنا ر خود بنشـــا نم شــبی رفیق شفیق
اگر بنــا ست که کا ر جهــا ن به هم ریزد چـه حا جت است به د نیـا ی د و ن به غیر رفیق
به پای چــاه زنخـدان آن عصا رة حُسـن گمــا ن مبر که رســد صد هزار چا ه عمـیق
نگـو که لا ف محبت شهـا ب می زد ه ا ست که من نمــوده ام ا ین نکــته را بسی تحقـق
برای جلب محــبت به و رد حـا جت نیست لبی چـو غـنچه که گردد به خنــد ه ای تلفیق
برای صـحبت با آن رفـیق مـی طلـــبد ز چشــم قطرة ا شگی ز ســــینه قلب رقیق
میـــان بحر تمــنا چه د ست و پا که نزد دلی که کشـــته عشـق وی ا ست مثـل غریق
به روی پــر ملا ئک نشـین که تا بر دو ست به لحــــظه ا ی بنمـــا ئیم طــی طریق
قــو ا م شعـر مــرا حا فظ سخند ا ن هم نمــو ده از ســـر جو د و کرا متش تصـدیق
صـبح چهـا رشـنبه 14/6/1386
مصادف با ولا دت حضرت فاطمه (س)
558-158
در دفتر غزل قدیم
ریا کــا ری
د ست در خـر من آن ز لـف د و تا با ید کرد با د و صــد غــمزة آن مغـبچه تا با ید کرد
کس نپر سد که چنین کا ر گنا هی ا ست بزرگ یا که ا ین د ست در آ ن ز لـف چـرا با ید کرد
عشــرت و عیش بـنا نیست که پنهـا ن ما ند که درا ین کـــا ر بـه ولله ریـــا با ید کرد
نگـذ ا ر ید که معشـوقه شــود نا ر ا ضـی خـوا جه را بی چک و بی چا نه رضـا با ید کرد
به نهـا ن کا ر ی رند ا ن جها ن کا ر ی نیست ز چنــین کـا ر به کـر ا ت ا بــا با یـد کرد
به مســلما نی خو د سخت بکوش ا ی ز ا هد جــان خو د نیز د ر این را ه فـــنا با ید کرد
بهــریک عشرت پیو سـته و یک عیش مد ا م د ست د ر دا من الـــطا ف خــد ا با ید کرد
عیب پو شــید ن و ا فشـا ی محـبت کرد ن ا ین د و تا را ز هـم ا ی دوست جـد ا با ید کرد
حـا ل هشـد ا ر شهــا ب عشرت پنها نی را قـبل از آنی که رســد مرگ قضــا باید کرد
12تیـــــر مــاه 1386
559-159
در دفتر غزل جدید
رفـــا قت
هر زما نی با خود م در خا نه خـلو ت می کنم می نشــینم سـا عتی با ا شک صحبت می کنم
می کنم وا عقده ها ی خویش را با د ست ا شگ زخــم ها ی ســینه ا م را هم مرمت می کنم
ا ز خو د م ما نند یک کودک به ا ستمد ا د صبر با ســما جت های بی حـد ا ستما لت می کنم
می شو م همر ا ه غم د ر کو چه ها ی بی کسی با بلــوغ دا غ مــا تم هــا رفا قت می کنم
مثل معتا د ا ن به ا ین تخد یر ی بی رنگ و بو دور از و ا بسـتگی بی و قـفه عـا دت می کنم
میشو د ثا بت نـگا هی خسـته بر سـقف ا تا ق با نگا هـی خسته ا حسا س سعـا د ت می کنم
با ز هم با چــا رچو ب قرمز و گـلد ا ر فرش صــو رت مثل گچم را بی شــبا هت می کنم
خویش را تا چـند روزی با چنین رفتــا ر ها ا ز فشــا ر بی ا مــا ن غصه را حت می کنم
بچه ها سر می رسند از راه و شک هم می کنند با چنین شک ها یشان ا حسا س وحد ت می کنم
د ر جو ا ب شکشـا ن گو یـم عـزیـز ا ن پدر حا ل من خو ب ا ست دارم ا سـتراحت می کنم
اوا ئل مـــرداد 1386
560- 160
در دفتر منا قب و مرا ثی
برای مبعث حضـرت محمــد (ص)
به پا س مشـیت آن مُبــدأ جــلا لة نور وجود آن که جهـا نی ا ز او شـد ه منشور
همـا ن که هست زد ید جـها نیان پنـها ن همـا ن که بود ز چشمان عرشـیا ن مستور
شکا فت پرده ظـلمت ، د رید را یت ظـلم فکـند برهمـه عا لم بسـا ط شادی وشور
ا ز عرش و فرش خـد ا ئی و عـا لم علو ی به ا مــر ایزد سـرمد خدا ی ظل وحرور
میـــا ن بر هه ا ی ا ز تیرگی مطلق وکو ر
سـتا ره ا ی بد رخشـید و ما ه مجلس شد
زا نشرا ح و معـا رج به حـکم یک د ستو ر و جـود و ی بشد از برج نحس عقرب د و ر
جدا زچشم شهاب و ا سد جدی وهم سرطان و رای سـنبله و قو س و د لو و ما هی و ثور
پرید ا ز ســرپروین و جو شـش سـرطان به یـمن طلـعت آ ن مهبـط عصـا ره نور
محــیط ســینه ا و نو ر حـق را مـآ ثر ز نو ر چهــرة ا و نـو ر ا ین فـلک ماثور
هــزا ر شکر خـد ا را که د ر کما ل سرو ر
د ل رمــید ه مـا ر ا ا نیس و مو نس شـد
بزرگ مرد د و عا لم ز سـو ی حـق مأ مو ر امین و پا ک و صد یق و لطیف طبع وطهور
تـمام حسن وجـما ل وجلال کون و مکا ن به زیر جــلوة نور محــمدی مســتور
د رون ســـینة ا و عـلم عا لمین پـنها ن بدو ن هـیچ حصـولی رسیده او به حضور
ز رو ی خط معمـا ی خلـقت د و جهـا ن به مثـل آ ب رو ا نی نمــوده ا ست عبور
نرفته مکتب و نا خو ا نده د رس و مشق مرور
به غمـزه مسئـله آ مو ز صـد مـد رس شد
فرو فتـا د ه حجا ب ا ز عذ ا ر آ ن مستو ر تشعشعش همه پخش است در جهان به وفور
بر ا ی خـــیل بلنــد زمینـیان نا صـر ز سوی جمــلة افـلا کیان همــه منصور
به گا ه نقـمت و سخـتی طبـیعتش شا کر به وقت نعمت بســیار بود ه ا ست شکـو ر
بد ا د ه د ست به ا نـسا ن ز بعثتش تا حشر در اوج فخر و مبـا ها ت خویش حس غرور
چنا ن کرشمــة او شد عیا ن به و قت ظهور
که عقـل بی خـبر ا فتا د و علم بی حس شد
قسم به مصحف و تو را ت و لوح پاک و زبور به هـرچه آ یه د را نجیل حق شده مسطو ر
به خـیر خلق میا ن جـها نیا ن مو صـو ف به برترین صفت ا صـطفا شـده مشهــو ر
همیشه منـشاءخیر و صـلاح و لطف وکرم شخیـص و نیک مرا م و کریم و را د و غیو ر
بنـا ی جو د و فتو ت ا سا س مهر و و د ا د شـد ا ز وجـود گرا میش تا ا بد معمــور
شهــا ب با همـة عقـل و فـهم و شعـو ر
فد ا ی عا رض نسـرین و چشم نرگـس شد
هشــتم خــرداد 1386
561- 161
در دفتر غزل جدید
کـار چـرخ
ا ی طـفل بر و مـند قو ی هـیکل چالا ک ا ی بو د ه همـه عمر تو پیو سـته طر بنا ک
ا ین قد ر نشـو غره به سـر مستی و با ز ی ها ن هـیچ نشو از بد هـر حا د ثه بی باک
عمری که زکف رفـت و به کف با ز نـیا مد تـیری ا ست که انگا ر رهـا گشته ز فتراک
آن سینه که آ ما ج نـگا هی ا ست ز شهو ت خا کش به سر پنـجة خود کـرد ز هم چاک
چشمی که یکی روزبه صد وسمه قلم خو رد دیدی که چسا ن روز دگر گشت پر ا ز خاک
روز ی همه صـرف می و معشو قه و نی شد یک رو ز نـه ا ز نی خـبری آمد و نز تاک
جـامی که به جم چـهره گیتی بـنما یا ند ا زصـفحه یـا د هـمة خـلق بشــد پاک
هشدار شهــا با که بـیا ند ازد ت از چرخ ا ین چـرخ ا گر با ز پری تا بـرِ ا فــلاک
ســـیزدهم مــرداد ماه 1386
562- 162
در دفتر غزل قدیم
در میهن بلاگ یادداشت گردید
همــدلی
سوختم ای دوسـتان چون شـــمع خاموشــم کـنید من که از خود بی خودم یک باره مدهوشم کنید
دیشـب از خـم ســاغری با مـــا زدید و خواســتم زان می دوشـینه امــشب هـم قــدح نوشـم کنید
از غلامی تا به شاهی چون دو گامی بیش نیست حلقــه ای آرید و بنشــینید و در گـــوشم کــنید
عـمر رفت و در غـمش موی ســیاهم شـد سـپید درعــزای این ســپیدی هـــا سـیه پوشم کـنید
خاک سرد است و فرامش می شود انســان ولی هـان مـبادا چــون پری رویان فرامـوشـم کنید
استخوان در زخم بنـهادن ز خـوبان خوب نیست مطــربی را همـــره تاب و تب و جـوشــم کنید
دلــق زاهـــد بی تعـــارف بر تنـم زیبــنده نیست خلعــتی هـم قـد و هــم اندازه بر دوشـــم کنید
جــان ســاقی بــاز آئیـــد و مــرا مـــــثل شهاب مســـت یک بـار دگـــر از بــادۀ دوشـــم کنید
نهــم مــرداد مـاه 86
ساعت یک بعد از نیمه شب
همدلی
سوختم ای دوستان چون شمع خاموشم کنید
من که از خود بی خودم یک باره مدهوشم کنید
دیشب از خم ساغری با ما زدید و خواستم
زان می دوشینه امشب هـم قدح نوشم کنید
از غلامی تا به شاهی چون دو گامی بیش نیست
حلقه ای آرید و بنشینید و در گوشم کنید
عمر رفت و در غمش موی سیاهم شد سپید
درعزای این سپیدی ها سیه پوشم کنید
خاک سرد است و فرامش می شود انسان ولی
هان مبادا چون پری رویان فراموشم کنید
استخوان در زخم بنهادن ز خوبان خوب نیست
مطربی را همره تاب و تب و جوشم کنید
دلق زاهد بی تعارف بر تنم زیبنده نیست
خلعتی هم قد و هم اندازه بر دوشم کنید
جان ساقی باز آئید و مرا مثل شهاب
مست یک بار دگر از بادۀ دوشم کنید
نهم مرداد ماه 86
563-163
در دفتر غزل قدیم
مُعّمـــا
لاله رویا ن چو ن که بند ا ز روی خود و ا کرده ا ند خویش را با قصــد غارت جـذب د ل هـا کرده اند
ا ین درست ا مـا چـرا ا ین سا ده رو یا ن ملــیح آگهــند از کا ر و خـو ن هــا بر دل مـا کرده اند
دیده ا م قو می که بهــر آ ب حیو ا ن ســـا لها د ر میــا ن تیــر گی خــو د را مهیــا کرده اند
ا ین خــبر ر ا سو ی کـنعا ن برد ه و ا فشـا کنید یو سف گــم گشــته را در چـاه پیــد ا کرده اند
بز م عیشی ا ست ا مـا د ر شبی تا ر یک و ســرد آن چـه را خـو بان در ا ین ویرا نـه برپـا کرده اند
رقص سخت است و در آن جا هر کسی پائی نکوفت مطــربان وی را بدو ن شــبهه رســو ا کرده اند
پا ر سا یا ن را بد ا ن جـا هـیچ د ا نی ر ا ه نیست چون به زعم خــو برویان کـا ر بی جــا کرده اند
خون دل تلخ ا ست و نو شید یم و هستم د ر شگـفت از چـه رو حنظل د ر این بشکســته میـنا کرده اند
تهمت لا فــم ز نند آ ن هـا که مسجد مـیر و ند ورنه می گفــتم که ا ین خو با ن چه با مـا کرده اند
کا ش می شـد تا ببیـند شمــه ا ی زین را شها ب آن چـه را خو با ن بهــر طرح ا ین معـما کرده اند
بیست وپنجـم مرداد مـاه 1386
564-164
در دفتر منا قب و مرا ثی
جــریان ازدوا ج حضرت علی (ع) با ام البنین
برا د ر را صــد ا زد یک شب آرا م بیــا ا ین جــا که کاری با تو دارم
برایم مشکــلاتی آ مـــد ه پیش که با ید چـا ره ا ی سـا زی به کا رم
* * *
درون خــلوت شــب با بــرادر نشسـت و سـا عتی را گفت وگو کرد
ورا با هســتی یــک و ا قعیــت که با آ ن رو برو شـــد رو برو کرد
* * *
از آن وقـتی که قال وقیل یک شهر در ا عمـا ق سکـو ت سرد شب خفت
پس از یک سـا عتی صحبت نگا هی به چشمــان بـرا در کـرده و گفت
* * *
تو میـــدانی برادر جان که زهرا پس از این در میان جمـع مـا نیست
درو ن خـا نه هر چـیز ی مهیا ست و لی مـا د ر برا ی بچــه ها نیست
* * *
خموش و سرد و تا ر یک ا ست خا نه بر ا ی مــرد ا گر همسـر نبــا شد
به مثل یک غریبســتان سر د ا ست اگر در خـا نه ا ی مـا د ر نبــا شد
* * *
بر ادر جـا ن همه د ا ننـد عر ب را تو خیـلی بهـتر از من می شـنا سی
در ا قو ا م عر ب بی شـک و تر د ید زنـا ن پــا ک د ا من می شـنا سی
* * *
حو ا ست را برا د ر جمع کن خـو ب به یک ا مـــر مهم مـرد ا نه روکن
بر و در بین این ا قــوام و آن جـا برای مـن زنـی راجسـت وجـوکن
* * *
بــر آ نم تا بــرا ی بچــه ها یم شـو د یکی از این ا قـو ا م مــا در
زنی نیکــو خصـال و خو ب رفتا ر که آ رد بچـه هــا ی نیک منــظر
* * *
پس ا ز حـرف برا د ر مــدتی بعد عقیـل این کـار را با جان و د ل کرد
و الحق هــم چــه نیکو ا رمغا نی برا ی ا یـن بــر ا در هـد یه آورد
* * *
پس ا ز فصـل خز انی سرد و غمگین بدین سـان با غ عشقی می شد آ باد
درخـت دوسـتی پر شـاخ و بر شد چـه ز و د ا ین آشـنا ئی ها ثمر داد
* * *
و لی یک مشگــلی در طول تا ریخ برا ی این زنـان بوده ا ست یک درد
ز نان خوا ها ن ا ین هسـتند هـرگز نگـیرد غــیر ا ینـا ن همسری مرد
* * *
زن ا ز عمق وجو د خویش هــر گز نـد ا رد تا ب د یــد د یگــر ی را
بد ا ن حــدی که گر پا یش بیا فتد کـند منکــو ب عهــد همسر ی را
* * *
اگر قــــبلاً زنی هم دا شت با ید ز د ل یا د ز نـش را را نـده با شـد
نمی خوا هد از این زن بچه هـا ئی برا یـش یا دگا ر ی مــا ند ه با شد
* * *
عروســـان مرد را تنها ی تنهــا برای نفـس خود درخـا نه خوا هند
هم اینـــان از عرو سی تا لب گور فضـارا خـا لی از بیگـا نه خوا هند
* * *
دو مـرد و چـند زن بود ند آن جا به طرزی ســـا ده وبس محـرمانه
د ر آن شب دو ر ا ز چشما ن مرد م علــی آورد عروســش را به خانه
* * *
به هــنگام عر و سی بچــه ها را کننــد ا ز دیدة حضــا ر پنهــان
مــــبا دا این عروس تا زه و ارد شــو د ازکرده اش نا گه پشــیمان
* * *
عروس او ل تمــا م خا نه را گشت اتا ق و صحـن راهـم و ارسی کـرد
شتا بان ا ین طرف یا آن طرف رفت زهـــرجـائی و چیزی سردرآورد
* * *
نگـــو د نبــا ل فرزند ان زهرا چو یک پروا نه د و ر خـانه می گشت
توگوئی شمع گم کرده است این زن که دو ر خا نه چـون پروانه می گشت
* * *
به نا گــه خشک شـد زا نو ا نش وجو دش نا گهـان چون بیـد لر زید
در آن جا صحنه ای بس رقت انگیز درون آن ا تــا ق بی صــفا دیـد
* * *
در آ ن جا دید دور ا ز چشم حضار نشــسته چا ر طفل پـا ک و معصوم
گرفــته د ر بغل زا نوی مــا تم هر ا سا ن مضطر ب ، نو مید ، .مغموم
* * *
عر وس تا زه و ا رد نا لـه ا ی کرد به خا ک ا فتاد و شد ازخویش بیخود
به نا گـه بغض تلخـی د ر گلویش میــا ن ظلمت شب منـفجر شــد
* * *
بغــل بگرفت زینب ر ا و بوسیـد ســر ا ین بچه را بر سـینه چسبا ند
برای ام کلثــوم ســه ســا له سـرودی د ا غ دا غ وآتشین خوا ند
* * *
به موها ی حسـن د ستی پر از مهر کشـید و حا ل او را جست و جو کرد
ســر و د ست حسین خسته دل را به ا شگ د یده خو د شست و شو کرد
* * *
تمــام بچه ها ر ا ا و د ر آن شب چـو یک مـا در تفقد کرد و تیمـا ر
و لی پنهـا نی از چشما ن این زن سر شگ مـا در ی می ر یخت بسیار
* * *
به آن هــا گفت عزیزا نم مبـادا ببینم چشــم ها تا ن ا شـگ با رند
الـــهی من نبا شــم تا ببینـم که فر ز ند ا ن زهـر ا غصـه د ارند
* * *
من ا ین جـا آمد م تا مو قع مرگ کنیــزی کوچـک و نا چیز با شـم
زعشــق بچه های خوب زهــرا از ا ین جـا تا ا بد لــبر یز با شـم
* * *
و این ا م ا لبنین تا مو قـع مـرگ خـود ش را فد یه ا ین بچه هـا کرد
فقط یک مرد تنهــا د ید آن شب که یک ز ن با یتــیما نش چها کرد
* * *
به جای این همـه وقتی که عبا س ز رو ی ا سب با صو رت ز مین خورد
میـان خا ک و خون وقت شها د ت د ل زهـرای ا طهــر از غم ا فسرد
* * *
در این هنــگا م زهرا ا ز سر درد خطا بش کر د و گفت ا ی جا ن ما در
بدین علت ا بـو فا ضـل صـدا زد مــر ا دریا ب ا ی مـو لا بــرادر
* * *
بدون شــک عـــزیز من برای ورود د ر بهشـت جـــا و د انــه
بهـا با ید شــو دپر داخت و ر نه نمی بخشــــند آن را با بهــا نه
25مــــرداد ماه1386
565-165
در دفتر ربا عیات
پا جا ی پـا ی خیام
ای آد م خوش مشـرب پاکیزه سرشت ا ی آن که شـو ی مد ا م مشتا ق بهشت
آن روضه که می کنی طلب اینها هست جــا می به لب و کنار یا ر و لب کشت
* * *
هم مسجد ی و د یری و هم ا هل کنشت هسـتند خلا یق همــه مشـتا ق بهشت
من جـای بهشت این چنین می خوا هم با لا له رخــی شرا ب نو شم لب کشت
* * *
این خلق به زعم من چه زیبا و چه ز شت خــو ا هنـد نشست در بر حو ر بهشت
هــم آن که نهــد سر به سر با لینی هــم آ ن که گذ ارد سـر بر سر خشت
* * *
گویند که بعد از این جهان هست بهشت پر هست ز حو ر یا ن پا کــیزه سر شت
گویم که به جـای این همه می خوا هم با لا له رخـی شر ا ب نو شـم لب کشت
* * *
مـائی که نه ا هل مسجدیم و نه کنشت ا ز چیست که می شـو یم مشتا ق بهشت
در آخــر پا ئیز د رو خـوا هد کـرد هرآنچه که هرکسی دراین مزرعه کشت
* * *
آن گلــرخ لو لی صفت حو ر سر شت آ ن شـوخ که بو د مثل حـورا ن بهشت
ا فسوس ند ا نست که ا ین قـا مت و قد یک ر وز رو د بدو ن شک د ا خل خشت
هشــتم شهــریور 86
566-166
در دفتر غزل قدیم
درخـو ا سـت
من ند ا نســتم از ا و ل تــو بدین ما ه لـقا ئی زچــه رو بنـــد ز رخســا رة ما هت نگشائی
مهــر خان دوست ند ارند که پوشیده بما ننــد تو بدین خـو بی رخســار چـر ا رخ ننمــا ئی
شــد ه ام غرق تعجـب همه هم میــــد ا نند که بد ین چهـر ه و رخسـا ر چه بی مهر و و فا ئی
بســته ا ی عهد و شکستی و ا ز آن وا همه د ا رم که دهی قو ل و بدین جور وجفــا عهــد نپا ئی
چــه شود گر ز خوان کرم خــو د سلطــا نی بد هــد خلعت شـا ها نه خو د ر ا به گــد ا ئی
زا ن لب لعــل مســلم نشود کم چو فقــیر ی بشــود ریزه خــو ر ســفره گه حاتم طـا ئی
د ارم امیـــد کزین خوان کرامت دو سه رو زی شکمــی را به د ر آ رند فقــیر ا ن زعــزا ئی
مـــژه برهــم نزدم مثل شهـاب ا ی مه تا بان چـه شــو د کز ا فـق طـا لع من با ز بـرآ ئی
14 شهــــریور 1386
567-167
در دفتر غزل جدید
ا ز آن و قـتی که د ل ا ز بند غم آز ا د می گردد از ا ین تخلیص دل روح و روا ن نا شـا د می گردد
اگر دل شـد رها ا ز دست غم ها سـینه ا ز آ ن سو ا ســیر دست هــا ی کـینه غمبــا د می گردد
به آ با د ا نی د ل بی تفـا وت بـا ش و با ش آ گه که این ویرا نه با دســـتان غــم آ باد می گردد
عبث فکــری به مغزم داشــتم امــا ند ا نستم که بغض ا ر منفجر شـد هـمد م غمـبا د می گردد
مگــر شیرین نمی داند که کو ه بیستو ن زین پس از ا ین جـا تا قیــا مت مقتــل فرها د می گردد
نمی د ا نم چـرا هر جــا گرفـتم لانه ا ی دید م که ا ز ا قبــال بد همسـا یه ام صــیاد می گردد
مــدا وا می شود هر ا عتیا دی جـز غمی سنگین که دل دربیقــراری هــابدان معتـا د می گردد
شها ب از خو رد ن غم نیستی ا یمن به هیچ عنو ا ن که دل مشـمو ل ا ین غم ها ی ما در ز ا د می گردد
ســوم رمضــان 1428
24/6/86
567/ب-167
در دفتر منا سبت ها
حجــــــا ب
نموده چهرة خود را بد و ن حد وحسـا ب به زور وسمه و روغن به زیر رنگ و لعـا ب
به چشم خو یش کشـید ه ا ست سرمه نا ب کشیده ا بروی خودرا چو طا ق یک محراب
عیان نموده در ا نظــا ر قا متی وتنی
که تا به عشـوه ربا ید دلی در ا نجمنی
به گیسوا ن پریشـان بد ا د ه پیچش وتا ب سترده روسری از سـر فکنده ستر و حجاب
به نا ز و عشو ه و غــمز و به فخر و عتا ب نموده گیسوی خودرا به مش چورنگ شراب
که با تلا ش وی آخــر شــود زغنی
به مثل بلبل خو شخوان مست درچمنی
گرفته چهــرة پر آب و رنگ خود را قا ب ربو د ه از کف مرد ا ن هرزه طا قت و تا ب
ند ا ند ا ین زن ا ز چهره بر گر فته نقـا ب تمــام زینت و پیرایه هست مثـل سـراب
شـود دریده ز گل یک دو روز پیرهنی
رود به دست خزا ن سو سنی و یا سمنی
بدون فکری و ا ند یشـه ا ی و رأ ی ثو ا ب گرفـته در ره طغـیان نفس هرزه شـتا ب
ندای فطرت خو د را به جهد کرده جو ا ب برای خویش خرید ه ا ست درد و رنج و عذاب
که گوید از سر کبر و غرور خویش زنی
نزا ده مـادر گیتی در عمـر مثل منی
ندانم این زن بی حجب و شرم و کله خراب که ا ز سـر نخو ت مد ا م رفـته به خو ا ب
ندیده درخـم گردون و چـرخ کج آدا ب به بند ه نپا ئید ه ا ست عهــد شـــبا ب
نکرده است فلک رحم بر فقـیر و غنی
که بگسـلیده زهم تا ر و پود هر رسنی
شود طراوت و شور و نشا ط و قد رت شا ب پس از دو روز جوانی که رفت نقش بر آب
چـه سا لها که به نا گه رود ز کف به شتا ب چه عمر ها که به غفلت شـد ند مثل حبا ب
نکرد فکر سر انجا م کا ین چنین بدنی
فـتد به طرز فجـیعی میان یک کفنی
تا بســـتان 1386
568-168
در دفتر هزلیات
قــدر وقت
به دست رطـل گران و کنا ر د خـتر تا ک نو ای عود و دف و چنگ و بسته ای تریاک
وجو د شا هد غمـاز و رند و سا قی و شیخ چو گشـته اند رفیقم ز عمر رفته چه با ک
بخو ر پیــا له و منشین که عمر گـذ شت چه سو د اگر که درا ین جا کنی گریبان چاک
چه سو د اگر که بگیری بغل دو زا نو ی غم به گوشه ا ی بنشینی فســرده و غمنا ک
هر آن چه رفت دگر بر نگردد ای منعــم نیا ید ار که خــد نگی پرید از فـتراک
همیشه با می و معشوق همنشین می با ش ز سـکرلعـل لب و می بــپر بر ا فلا ک
قســم به جـا نم ا گر کـا م را روا نکنی شو ی به زودی زود از فشا ر غصه هلا ک
شها ب با می و دلبر نشین یکی د و سه روز بزن پیــا له و قدری بریز بر سـر خاک
صبح جمعه 6 مهر ماه 86 شانزدهم رمضان 1428
از سا عت 5 تا 5/6 صبح الله اکبر
569-169
در دفتر غزل جدید
چارة د رد
هرزمـا نی خا طرت د ر سـینه مهما ن میشو د سخت اعصـا بم خمیر و در به دا غان می شود
هوش وحال و رای و فکر و خا طر و اندیشه ا م مثـل گیسـو ی پریشـا نت پریشـان می شود
دورا ز هـر گونه اُ مّیـد ی و هــر نو ع آرزو صحن و ایوان د لـم با غـم چرا غا ن می شود
از جفــا و جور بی ا ندا زه می بینم که سخت زندگا نی از ا سـاس و پا یـه و یران می شود
ذره ای بر خا طرت نگذ شته کاین جو ر و جفـا با عث سـا ئید ن روح و تن و جـا ن می شود
گریه ام می گیرد از آن جا که شخصی مثل من د ارد ا ز جور و جفا مشـهو ر دوران می شود
فکر میکرد م که شخصی مثل تو ا ز کا ر خویش با چنین رفـتا ر هـا آ خر پشـیما ن می شود
درهـوا ی خـاطرم گر پـر گشـا ئی روح من ای بسا آ ما د ه صـد جا ن به قر بان می شود
میکنم قا ضـی کلاهم را و می گویم به خویش غم مخو ر کار تو تا د ی مـا ه آ سا ن می شود
گر گران شــد قیمت عشـق تو در این روزها مثل ا جـنا س دگـر کو ینـد ارزان می شود
پـــیر زا لی رنگ رخسـا ر مرا تا د ید گفت ثقـل د ار ی و به ما لش ثقل د رما ن می شود
این شهــاب سا ده هم مثل تمــا م بچه هـا در کمـا ل سا د گی تسـلیم فـرما ن می شود
17 رمضان 1428 7 مهــر 1386
570- 170
در دفتر منا قب و مرا ثی
برا ی حضر ت علــی
ا ی فروزا ن مهـــر هسـتی بخش چـرخ نیلگون وای که قدرت خارج از مرز است وبی چند است و چو ن
را یت علمــت بـو د بـربــا م هسـتی د ر فرا ز هیبت فضــلت نمــا ید جلو ه در حــد فـزون
بـود ه ا ی ا ز آ فـت د رد و بـلا ی مغــر ضـان روز و شب همـو اره با د سـت خـد اوندی مصون
ا ز جبـین مسـتمندان شــسته ا ی گــرد بــلا از وجـود کا فران بسـتر ده ا ی گرد ا ب خــون
لـحن زیبــا یت به هــنگا م سـر و د هـل ا تی بر تر ا ز چنگ و د ف و طنبو ر و تـا ر و ا رغــنون
گشـته بی شک در مصا ف جلوه ات ای بو تــرا ب بو لهب صـد با ره بـا بــا د و بروتش د ر فسـون
هـم ز ا سـتیلا ی قهـرت چون مصمم گشــته ا ی کـاخ بیـد ا د و ستم گرد ید ه بی شــک و اژگون
لا فــتی الا علی لا ســیف ا لا ا لذ و ا لفقـــا ر رعب ا فکــنده ا ست د ر قلـب تمــا م کا فرون
نور ا یمـــا ن را فکـند ی در د ل هر مــو منی رفــته نو ر مـعرفت ا ز قـلب بد بیـنا ن بـرو ن
سحــــر 21 رمضا ن 1428
(نیم سا عت ) 11/7/86
571-171
در دفتر غزل قدیم
شـرط ا ستجا بت
هر آ ن که ا ز صمیم د ل به سو ی د و ست رو کند به جا ن مــا درم طلا ی نا ب جست و جو کـند
هــز ا ر با ر ســـرنهم به خا ک پا ی آن کسی که مـا و دو ست را به هـم د و باره رو برو کـند
فد ا ی د ست پاک سـا قی ترا نه خـو ا ن مــنم که آ ن چـه هست و ا نهـد شر اب در سبو کـند
بیـــا و د ر تضرعت به خفـیه خوا ن و را که ا و نمی پسـند د ار کسی مـدا م ها ی و هــو کند
خـدا نمی پسند د ا ین نمــا ز ها ی بنــد ه را مگــر کسی کز ا شگ چشم خویشـتن وضو کند
خو شــا به حا ل آن کسی که د ر کنا ر دو ستان ز ا قــتبا ســشان مـد ا م کسب آبرو کــند
به هیچ رو نمی شـو د کم ا ز غـرور و هیبتــش که منعـمی نظــر ز لطف خو یش بر عدو کـند
زهــی سعــا دتی که عاشقی کنار آن صــنم نشـسته دست خویش را درآن شکنج مـو کـند
بیـا شهــا ب و پاک کن به آب د ید ه خو یش را که هـرگنا ه را مگـر که ا شـگ شست و شو کند
14 مهــر 1386
572-172
در دفتر غزل قدیم
جمــع و منهــا
من که ا ز خو د بیخودم چونم به خود و ا می گذ اری می رو ی و در یمــی ا ز غصه تنهــا می گذ اری
بر سـر قول و قـرا ر ی هم که ا ول بســـته بودی من نمیــد ا نم چـطورا ین روز ها پـا می گذاری
میـزنی با د یگـر ا ن بی حـد و بی ا ند ازه امــا منتش را بیش ا ز ا ین ها بر ســر مـا می گذ ا ری
می روی تا مصــر وصـل ا ی یوسف کنعا ن و ما را یکه و بی کس میـا ن چــا ه غم جـا می گذ اری
می نشـــینم با د ل پر آ تـش خو د تا ببـــینم و عـد ة ا مـروز را تا کـی به فــرد ا می گذاری
تا کی ای معــیا ر ا لطـاف نها ن در حق عاشــق با کلـک ســر پوش بر پنهـان و پیـدا می گذاری
مـا نده ام وا مـا نده و حیران از این میثاق و پیمان کاین چنـین رج بر ســر دیوار حـاشا می گذاری
جمع بســـتی د ا غ ما را با فـر ا غت ای پری رخ بین مــا و و صـل را تا کی تو منهــا می گذ اری
می روی مثــل شهـا ب از پیش چشم و تا قـیا مت حسـرت یک و صـل را د ر عمق دل جا می گذ اری
26رمضــان 1428 16مهـــر 1386
573- 173
در دفتر غزل قدیم
مهمـا نی
د لـبر ی د ا رم که گــر مـا را شبی مهما ن شو د چشم مـا ا ز طلعـت رخسـا ره ا ش رخشا ن شود
خو ش به حـا ل آ ن که ا ز روی صـفا و د و سـتی همنشـین کا رو ا نســآ لار مهــر ویا ن شــود
با بزرگـا ن می نشــیند می کــند هم صحبـتی کا ش با افـتا دگا ن هم عهـد و هم پیما ن شــود
عا شـقی کو تا به پــا ی جـا ن جا نا نم شــبی هستی ا ش را و قف بنمــا ید سر ا سر جان شـود
در نشـیب احتضـارم کا شــکی لطــفی کـند شـا ید ا ین جـان کند ن بسیار سخت آ سا ن شود
ا ی خو ش آن فصلی که یک شخص حقیری مثل من در دیا ر مـاهــرویا ن محرم خوبــا ن شــود
گو به و ی از روی تســلیم و رضا مند ی شهــا ب گر بیــا ئی مقد مـت پر لوء لوء و مـرجا ن شود
17و18 مهـر 1386
اوا خـر رمضان1428
574-174
در دفتر غزل قدیم
رحــم
د و سـتا ن زخم به روی جگـر م نگـذ ا رید در یــم د رد و بــلا بیشــترم نگـذ ارید
هـر چه در عمق دلم زخـم نهادید بس ا ست لا ا قل زخــم بـه رو ی جکـرم نگـذ ارید
پر و با لم بشکسـته ا ست شمـا را به خــد ا آ هــن تا فتـه بر بـا ل و پـرم نگــذارید
آ ب عمـر ا ز سرمن گرچه گذ شته ا ست ولی ا ز سـر جو ر و جفـا سـر به سـرم نگذارید
و قتی ا ی قا فـله ا ز مصـر جفـا بـر گشتید زا نچـه بگذ شت در آن بی خـبرم نگذ ارید
روز گـا ری اگراز تـربت مـن بـگذ شـتید پـا مبــا د ا که به چشـمان تـرم نگذ ا رید
شکو ه ها ئی که مـد ا م ا ز سخـنم می ریزد همـه ا ش ر ا بـه حسـا ب هنرم نگـذ ا رید
گر چه د ر ز ا د گه خو یش غریبم چو شهـا ب مثـل غـربت زد ه ها د ر ســفرم نگذ ا رید
29/7/1386
575- 175
در دفتر غزل قدیم
جـــــبر
سـر نو شت ما و د ل را هـرچـه تعیین کرد ه ا ند برا ســا س حکمـتی معهود و د یرین کـرده اند
بخت مــا را بر خـلاف میل مـا بنوشـــته ا ند حیــطة دل را به حزن و غصــه آذین کرده اند
اختــیار ما ا ز ا ول هم به د ست مــا نبـــود بنـد ه ر ا ز نجـیر ی ا ین عـهد و آ ئین کرده اند
هـر جنو نی بو د بر پیشـا نی فرهــا د خـو رد هــر جفــا ئی رفت در ر فتا ر شیر ین کرده اند
ا ز برا ی سـوختن پـرو ا نه ا ی را د و ر شمــع د ر میــا ن رهـرو ا ن عشق گلچــین کرده اند
خـوا جه ای را در کنــا ر دلـبری بنشا نده ا ند عا شــقی را در فـرا ق یـار غمگــین کرده اند
یک زلیخـا ئی ز تهمت شـد مبری ا مـا درعوض یو سـفی را مجـرم ا ز یک جـرم سنگین کرده اند
خیلی از آن ها که وا مــاند ند از مقصود خویش چـر خ ر ا ا ز سـا د گی بسـیا ر نفـرین کرده اند
د ر میـا ن آ سما ن هـا هـم شهـا بی را به زو ر همنشـین ز هـر ه و مهتـا ب و پـرو ین کرده اند
18 آبان مــاه 1386
576-176
در دفتر غزل جدید
آرزو
بس که روز و شب غـم عشق مـر ا خورد آرزو روی دســتا ن د ل بیـچاره ا م مــر د آرزو
گر چـه خیلی ا ستـقا مت کرد روی د ست د ل آخـر از هجـران و غـم طا قت نیـا ورد آرزو
قیمت این غصـه را با نقـد جـان خـود بد ا د یک پشــیز ی هم بر آن بیعــا نه نسپرد آرزو
عاشـقی کار خود ش را کرد و از د ست قضــا چون سرش محکم به سنگ عشق من خو رد آرزو
بوته ها ی یا س آن و قتی که می شـد غرق گل من نمیـد ا نم چــرا آن و قت پـژمـرد آرزو
کا مرا نی ها ی ما چو ن با د بـا سرعت گذ شت از همـان وقتی که در کنج دل ا فســرد آرزو
در دلم ا میـد بسـیاری نهــان بو د و دریـغ عا قبت آن را به گـور از د ا غ من بــرد آرزو
روح آن مرحـومه شا د و یا د او د ا ئم به خـیر چون که حــتی مو ر را ا ز خود نیـا زرد آرزو
فا ش می گویم که با ا ین عـمر کو تا ه شهـا ب ا ز غـمم ا شـگ زیا د ا ز د ید ه ا فشـرد آرزو
یازدهم آبان مــاه 1386
577-177
در دفتر غزل قدیم
گیسـو پرست
بس که چشمم را به گیسـو ی تو بستم روز و شب خلـق شد مظنو ن که من گیسو پر ستم روز و شب
لیکن از آن جـا که پنـهان از نگا هـم می شوی با چنین عاشق وشــی طرفی نبسـتم روز و شب
بعـد ا ز عمری علم آ مـو زی نمی آ ید به کـار غیر ا ز ا ین د لبسـتگی کاری ز د ستم روز و شب
من نخـوردم می ولیکن با نگــا هی مسـتدا م ا ز ســر زلـف پریشــان تو مسـتم روز و شب
آن قـد ر مستم که گر قا ضی به مرگم حکم د ا د حا ضـرم چـون مستحق مـرگ هستم روز و شب
مثل یک جـا م بلو رین خویش ر ا د ر پیش جمع از بـر ا ی طـرّة جعـد ت شکســتم روز و شب
ارتبــا طی را که با خـوبا ن عـا لم دا شــتم با چنین عشـقی گران ا ز هـم گسستم روز و شب
د ر شب زلف ســیا هت خو یش را مثل شهـا ب بر طـــنا ب دا ر گیســوی تو بستم روز و شب
28 آبان مــاه 1386
578-178
در دفتر غزل جدید
یا د گذ شـته
دو با ره بر ســـرم گذ شـته ها خرا ب می شود تمــا م هسـتی ا م د چـا ر ا ضـطرا ب می شود
دو با ره خو ا هشـی که بو ی ا سـتغا ثه می د هد به اخــم و تخـم بی کرا نه ا ی جـوا ب می شود
دو با ره د ر کنــار خـا طرا ت پر ز غصــه ا م نـه یک دو تا که صــد هـزار ا نقـلا ب می شود
برا ی هــر کشید نی چه درد و ر نج یا جفـــا فقــط د ل بلا کش من ا نتخــــا ب می شـود
به یا د مـن می آئی و دلـم ز شــوق آمــدن درون ســینه ام بـه مثــل قنــد آب می شود
ســرا ســر وجو د خسته ا ی تمـا م لحـظه ها ا سـیر پنـجه ها ی د ست ا ضطــر ا ب می شود
دو با ره مثـل سی چهل خـزان رفته یک جگــر به پیش چشــم بی ار ا ده ام کـــبا ب می شود
نگفــته ا ی قــیا متی می آید و بـه پــای تو تمـا م رنج هـا و غصـه ها ی من حسا ب می شود
همیشه گفـته ا م چــو نیستی ا میــد ها ی من بدون هیچ چـک وچــا نه ا ی سـر ا ب می شود
21آبان مـاه 1386
579-179
در دفتر غزل جدید
میــــله هـا
مـا نده بود م سخت غمگین د ر حصـا ر میله هـا می شــدم در مـا ند ه و مضطر ز کــار میله ها
در فضا ی سـاکت و د م کـرد ه ا ی با بو ی نــا لحظــه ها ی عـمر من میشـد شکــا ر میله ها
چون خـز ا ن چا ئید ه بو د و سـرد هنگا م غروب صـبح روز ی صــا ف و رو شن نو بهــار میله ها
می شـد از بس می شد م و ا ما ند ه در کنج قفس ســـینه ا ز خو ش خد متی خد مت گزار میله ها
آن طرف جـفتی کــبوتر روی آن با م بلنـــد این طـرف من تک وتنهــادر حصـــار میله ها
هــر چه می شد بیشـترمو هـا ی من ما نند برف بیشـتر ا فـزو د ه می شـد بر فشــارمیـله هـا
عمر خود را هم هما ن طوری که د ا د م د ست با د هشــته بود م ســا لهـا د ر اختیـــار میله ها
می شـد م ممــلو ا ز نفــرت به یک نحو عجیب ا ز چنین و ضع بــد و ا ند و ه بـا ر میــله هـا
حیف د ر کـنج قفــس د ست ا جل مهلت ند ا د تا د ر آرم من د مـــا ر ا ز رو زگـا ر میله هـا
بر مـــزار م میــله هــا مسرو ر بود ند و من کا ش می شــد می نشــستم بر مز ا ر میله هـا
22 آبان مــاه 1386
580-180
در دفتر لطا ئف الحیل
ا قبـــا ل
شــنید م ژ نده خلو ت نشــینی میــا ن دخمــه مـرگ آ فر ینی
کشید ه ر و ی ا ز مرد م که چشمش نبــیند رو ی مــا ه نا زنیـــنی
به لذت هــای د نیا بی تفــا وت ز فرط خـــا می و کوتـا ه بیـنی
بدو شــورید م و گفتم که بد بخت تو ا ز د یگر خــلا یق کمــتر ینی
خدا را شرط دین داری چنین نیست که بی معشـو قه و د لــبر نشـینی
بکش د ست از چنین ز ا هـد مآ بی رهــا کن شــیوه عزلت گـزینی
از آن ترســم که در کنج خرابا ت ر و د عمــر و گلـی ر ا هم نچینی
برا ی خود بیـــا و د ست و پا کن پس ا ز د نیـا سـتیز ی مـه جبینی
بهــل غا رت کـند هر لا له رو ئی اگـرد ار ی د لی یـا ا ین که دینی
ببو س آ ن د ست را کـز غا یت مهر بـرو ن آ ید بـر ا یت زا ســتینی
ببــر مثل شهـا ب از د فتر ودرس نشـــین با لا له ر و یا ن ز میـنی
مبــا د ا ز کف رود ا ین آ خر عمر ســیه چشـما ن غـنج ا ی چنینی
هشـتم آ با ن مـا ه 86
581-181
در دفتر غزل قدیم
کـــبر
تا به د ا مـا ن شک و ریب و ر یا ا فتـا ده ا یم در حصـا ر غصـه ای بی ا نتهــا افتا ده ایم
کا روا ن را سـتی رفت و دریغ از ا ین که مـا مثل رمـلی در اجـا قی سـرد جا افتا ده ایم
ا بلها ن رفتند و د ست از جان خود شستند وما ا ز صفا و صد ق ، بیش ا ز حد جد ا ا فتاده ایم
از همـا ن و قتی که با نا بخرد ا ن بنشسته ایم د ر مظّـا ن حرف هـا ی نـا رو ا ا فتا ده ایم
در کویر دا غ و نا محدود و عجب و کبرخویش یکـه و بی همــره و تنهــا ز پا ا فتا ده ایم
سر به لاک خود فرو بردیم و گوئی سا ل هاست کز د مـا غ فـیل بی چون و چـرا افتاده ایم
ا ین عیان بود ازهـما ن اول که با ا ین کا رها مـا به د ست خویــش در انـزوا ا فتاده ایم
با چنین رفتــارها ی نا به جـا بی شـبهه ما مثل ا نسـان های از چشم خــدا ا فتاده ایم
کا شـکی فهمید ه بود ا ین و ا قعیت را شها ب کزســر کــبر و بزرگی تا کجـا ا فتاده ایم
15آذر مــاه 1386
582-182
در دفتر غزل قدیم
تصمیم نا مو فـق
برآ ن شـد م که بگـیر م ز دو ست کا م و نشـد در این زمیـــنه نمودم تلا ش تــا م ونشـد
شــد م که د ست بشـویم ز غصـه و غم و د رد به دلــبر ی ر سـم و عیش مسـتد ا م و نشـد
بگــیرم ا ز سـر دو لت بد و ن خوف و رجــا کــنا ر دخــتر تا ک و به د ست جا م ونشـد
ببخشـم ا ین د ل غمگین ز د رد هجــر ا ن ر ا به یمن لـذ ت بـی وقـفه ا لتیـــام و نشـد
کـتا ب و د فــتر و خود ر ا به گو شه ای بنهـم به زند گـی بد هــم مد تی قــو ا م و نشـد
کــنم به قو ت صــد ا ستـغا ثه نیمه شــبی خــیا ل پخـتة او را در عشق خــا م و نشـد
میــا ن ســعی بلیــغی تصــو رم ا ین بود که ا فتـد ا ز سـر میل و رضـا به د ا م و نشـد
ز پنــد و و عـظ معـمم گر یزم و دو سـه روز رهــم زآ فت جا نسـوز ننـگ و نا م و نشـد
د هــم به بی سـر و سا ما نی ا م بقیـة عمـر نهـان ز د ید ة بـد خـو ا ه ا نسـجا م ونشـد
شـو م به مـثل شهــا بی میــا ن ظلمت شب قـر ین ز هــر ه و با مــا هم کـلام و نشـد
23/9/86
583-183
در د فتر ربا عیا ت
ربا عـــیا ت
ا ی مسـجد ی مو من سـجا د ه به دوش پنـد ی ز من با د ه کش مست نیــو ش
ز ا ن پیش که رخ به پر د ه خـا ک کشی برخـاک نشین و می خـور و می بفروش
* * *
خو ا هم به کــنا ر گلرخا ن می بخو رم د ر کا ســـة کلة جم و کـی بخــورم
گوینـد که این کار گنـاهی ا ست بزرگ گر حا ل ا ز ا ین می نخـو رم کی بخو رم
* * *
یک شب خـود ما ن را به خدا بست زدیم با گر یه و ا شـگ و نا له پیــو ست زدیم
ا فسوس که فر د ا ی هما ن شب محکـم پا بر ســرآ ن چـه بود ه و هست زد یم
* * *
آن روز که هی خـدا خـد ا می کرد یم صــد عقد ه به اشـگ چشم وا میکردیم
ا ی کا ش بر ا ی ا ین د ل سـو خته هـم یک ذره خـلوص د ست و پـا می کردیم
* * *
مست از مـی نا ب کی توا نـی بشـو ی سـرخوش ز شـرا ب کی توا نی بشـوی
با با د ه فـر و ش ا گر نبنــد ی عهد ی بی خو یش و خر ا ب کی تو ا نی بشـوی
26/9/1386
584-184
در دفتر غزل جدید
ا مّـا نه ا ینـطور
بر مــا جفــا کن بی و فـا ا ما نه ا ین طو ر خـود را بکن از مــا جـد ا ا ما نه این طور
گفــتی که می خو ا هی از ا عما ق و جو د ت د ا ر ی ر و ا بر حال ما ا مّـا نه ا یـن طـور
خو ا هی ا گر مهر ی ز مــا بر د ا ری ا ز د ل بر دار مهـــر ت را زمـا امـانه این طـور
من سـینه ا م آ مـا د ة ا نـو ا ع حــر ما ن بود از ازل ا ی نا قـــلا ا مــانه ا ین طور
خـو رد یم هر زهـر ی به کا م مـا چشا ند ی هــر روز از بهــر شـفا امــا نه این طور
می خو ا سـتی بر خا کی ا ی ا فـتا ده از پـا خنجـر کشی ای بی وفـا ا مــا نه این طور
می شـد کمی بهتـر چو خنجر می کشـید ی بر مــرد میـد ان بــلا امــا نه این طور
ای کا ش د ل می شـد میا ن موج و طـو فا ن در گـیر صـدها مـا جـرا ا مـا نه ا ین طور
ا ی کا ش آن و قتی که زورق غرق می شــد می گشت تنهــا نا خــد ا امّـا نه این طور
ا ی کـا ش می ا فتــا د م ا ز نا مهــربا نی د ر اوج حـرما نهـا زپـا ا مـا نـه این طور
با ا ین جفــا و جـو ر می ا ی بیـگا نه با من می بخشمت بهــرخــدا امـانـه این طور
شـــــنبه 27/9/1386
585- 185
در دفتر غزل قدیم
بـــلای عشــق
ز بس بسـتیم د ر کنج دل خو د مهر خو با ن را ز کف د ادیم پیش دیـدة گریا ن خو د جا ن را
هــم از تقوی بریدیم و هم از د ین و هم آ ئین شکستیم ا زسر عصـیا ن بی حد عهد و پیمان را
د ل عا شق مــکّد ر می شو د با یک غم سنگین که د رد عشق کا هش می د هد مقدار ا یمان را
درختی را برون ا ز خا ک آورد ن بود مشـگل چه دیر از سینه بیرو ن میکند د ل مهر خوبان را
بد ل غم می نشیند سینه ا ز غم میشو د مشحو ن گر ا می با ید ش د اری د رون خا نه مهما ن را
نفهمیـد آ ن که د رد عشق برقلبش نشد غا لب بلای عشق و سختی ها ی بی پا یا ن هجر ان را
نفهمیـد آن که بی قید ا ز کنا ر دلبری رد شد
کجا د ا ند سـبکبا ری که پا نگذ ا شت در دریا مصیبت هـا ی مو ج و سختی ها ی طو فا ن را
شهید عشق با ید شد شها ب و تحت هیچ عنو ا ن نبا ید د ا د ا ز کف گلعذ ا ر ی سهل وآ سا ن را
28آذر مـــا ه 1386
586-186
در دفتر منا سبت ها
بـرا ی مـا درم
به با لین مــادر شــبی تا بـه صـبح به چشـما ن من خو ا ب را هـی نیا فت
د ر گو ش من تــا ســحر نا له کـرد گـنا سـید و جز غـید و لـیچا ر با فت
* * *
تو ا نـش به تد ریج تــه می کشــید رمق د ست می شــست از پیکــر ش
لبـش خشک بود و دو چشمش پر ا شگ به بـازو ی مـن بـو د د ا ئـم سـرش
* * *
د ر آ ن تیره شب لحظـه ها یک به یک گما ن می کنـم خو ا بشـا ن برد ه بود
صد ا ئی ز ســا عت می آ مد به گوش که آن هـم در اعمـا ق شب مرد ه بود
* * *
نگـا هم به رخســا ر سا عت مـد ا م
د ر آن تــیرگی هـای پر ا لتهــا ب
* * *
به یـا دآ مـد م آ ن ز مــا نی که ا و به با لین من تــا ســحر گه نخفـت
نشــست و خو راکش فقط ا شگ چشم شـد و خورد و آن را به کس هم نگفت
* * *
د ر ا وج تب آن شب که می ســو ختم ســر ا ســیمه بود و بدو ن شکـیب
نه با با ی مـن بود بــا لای ســــر نه برتخـت بیمــــاری مـن طبیب
* * *
لبش مرتعـش دیده اش بی فـــروغ صــدایش به نا گــاه در باخت رنگ
هیــو لای رحلت ا ز ا ین زندگـــی گر فتــش د رآ غوش یکــباره تنگ
* * *
ند ا نســتم آخـر ز من مــــا درم چـه مـیخو ا ست در مو قع ا حتضـار
و لی نا گهــا ن رو ی د ســتم گر فت تـن بـی قــر ا ر و نحیفـش قـرار
اواخـر آذر مـا ه1386
587-187
در دفتر غزل قدیم
کـا رعشـق
ز عشـق خویـش مرا ای صــنم مد ه پرهیز که پیش د ید ة د لـد ا د ه عشـق هست عزیز
گمـا ن نمی کنم ا ز عا شــقی فـــر ا ر کــنم که من ند ارم از این دام هـــیچ پای گریـز
زجـان سپر د ن در د ام عشــق هیچ مگوی
تمـا م عـــمر ســراسـر خرا ب من ا ین بود میـا ن ظر ف حو ا د ث هــز ا ر جنگ و ستیز
نکــرد و ا همـــه ا ز د رد آ ن وقـــتی که ســـینه ا ی بشـد ا ز عشق مهرخی لبریز
حیــا نمی کــند ا ر د رد عشق غا لب شـد به هیـــچ رو ز ملا مــا ت مصـلحان پرویز
به رسـم و شــیو ه دلد ا دگی مکن ا غما ض که بود ه ا ست در آ ن صــد هـزا ر نکته ریز
غبـــا ر عــــــشق ز آ ئیــــــــنه خــرد مـــزدا اگر چــه برد ه ز ا ربا ب عقــل حس تمـیز
شهـا ب در خــم گرد ون که هست پر نیرنگ بیــا و حــلّة مــا را به ر نگ عــشق آ مـیز
صـبح پنجشنبه 6/10/86
588- 188
در دفتر غزل قدیم
در خو ا سـت
ز ما ا فتا دگا ن در خاک ا ی د لبر چه میخو ا هی مـتا عی ا ز د ل وآ ئین و د ین بهتر چه میخواهی
ز کف و للّه رفت آن هـا که در مـد نظر د ا ر ی از ین سرما یه ها کز دست شد د یگر چه میخواهی
به یغمـا برده ای دل را و غارت کرده ای دین را از ا ین بیچا ره ا ی تیمو ر غا ر تگر چه میخو ا هی
دل ازدست توخون گر میشود غم نیست ا ی مهرخ ولی با ا ین جنا یت هـا ز چشـم تر چه میخواهی
نمی دانم پس ازاین غـارت جا نسـوز ا یمان کن دگرای دلبر از در ما نده ا ی مضطر چه میخواهی
چو مر غی با ل و پر بشکسته د ر زنجیر حـر ما نم از این زنجیری بشکسته با ل و پر چه می خوا هی
نشـستم عـمری و بر قا متت بســتم نگا هـم را ا ز ا ین بهتر متا عی ا ی پر ی پیکر چه میخواهی
سر و سا ما ن نمی یا بد د گر یک بی سر و سا ما ن بد ین بی خا نما نی هـا د گر از سر چه میخواهی
به خود گفـتم شها با در قبـا ل ا ین همه حر ما ن شبی آ یا تو از ا ین مـا ه ا فسو نگر چه میخواهی
13/10/ 1386
589-189
در دفتر غزل جدید
مــا هواره
بر پشت بـام قلب من یک مـاهواره است شب های نفس سر کشم هم پر ستاره است
هر روز و شب صد ها هزاران بار شخصـی چون بچه ای دیوانه گرم اسـتخاره است
ســر گشته ام در بین ماندن یا نمـاندن عقــلم پی پی جوئی یک راه چاره است
وا مانده ام سر گشـته بین یک دو راهـی گاهی دلم قصریست گاهی هم تواره است
همســایه مان دارد ز من گاهی گـلایه در زعم من این اعتراضش بد قواره است
من در نزاع بین حـق و باطل خویــش دائم ز خود می پر سم این آقا چه کاره است ؟
گم می شوم در کوچه های شک و تردید این کوچه ها اندازه هایش بی شماره است
من در افول روز های عمــر خویشــم نفسـم همه در انتظـار یک اشاره است
شخصی میان سـینه مـی کوبد به در مشت انگـار نفس من پیاده او سـواره است
پــا می زنم نا گاه بر نفـس سـتم کیش باز عقل من مستخدم یک استعاره است
ور نه تمــام مشـق هـای دفـــتر من خط خورده است و دفترم هم پاره پاره است
باز انقــلاب تازه ای مـی گردد آغـاز امروز روز رویش فصـلی دو بـاره است
15/10/1386
تواره = اتاقی که در آن سرگین چهار پایان را در آن می ریزند
590-190
در دفتر غزل جدید
ا فـــو ل
چه زو د پر شـد ند گو ر هـا ی ما یکی یکی چه زو د شـر شد ند شو ر ها ی ما یکی یکی
به سـلک ر فتگا ن در آ مـد یم و در نبود ما ز هـم برید ه شد سرور هـا ی ما یکی یکی
میـا ن ا یـن تمــوز کهـنه سـا ل زندگی چه زود آ ب شـد حضو ر ها ی ما یکی یکی
تـنو ر های عشق مـا چه داغ بود و پر طپش چه زو د سر د شد تنـو ر ها ی ما یکی یکی
چـه زود مـرد در ا فول روز ها ی عـمر ما تو ان و تا ب و حا ل و زورهای ما یکی یکی
شکسته شد خد ا ی ر ا د ر ا وج سر شکستگی به رغم کــبر ما غـرو رها ی ما یکی یکی
شهـا ب مرد و زهره مرد و ما ه مرد و تا ا بد به ته کشـید ه شد سمو ر ها ی ما یکی یکی
17/10/ 1386
591-191
در دفتر غزل قدیم
صحـــبت
آ خر چر ا ا ی ما هـر و با من نمی گـو ئی سخن من با تو حر فی د ا شتم ا ی مهرخ شیـرین سخن
بگشـای لب بهر سـخن رخ را مکن پـنها ن زمن چون گل گریبان چاک کن چون غنچه واکن پیرهن
لب بسته ای چون غنچه از آفات صحبت بی جهت بسـترحجا ب از خویشتن غمزی بـیا حرفی بزن
بلبل زبا نی می کنی در با غ و خو شد ا رم که هم صیتت برد هوش ا ز سـر پیر و جو ان د ر ا نجمن
نا مـهربا نی هـا ی تو آز ر د ه ا م کرد و خو شم زانجا که سرخوش می شوی از مهربا نی های من
زین بیشـتر نشـتر مزن مرهـم بنـه بر زخم من لـطفی نمـا بهر خـد ا از این به هـم آ میختن
تا کی مز ین سـا زم از جو ر و جفا یت خو یش را با جا مة صـبر و شکـیب و ر ا یت حـلم ا لحسن
عمری ا ست با یا دت خو شـم مثل شها ب ا ما مرا بـیرونم آور تا سحر یک ا مشب ا ز ظلـما ت تن
تا ســوعا ی 1428
592-192
در دفتر منا قب و مرا ثی
مـــرثیه
من تو را د ید م آ ن جـا پد ر جا ن قـــوم بد ســیرتی سـر بریدند
دست هــا ی عمو را بمــــیر م بی شـر ف هـا ز پیــکر بـریدند
* * *
با دو چشـم خود م د یدم آخـــر همــد م لا له هــا شــد بر ا در
طفـل شش ماهــه هم روی د ستت شــد به ما ننـد یک غنچـه پر پر
* * *
یک طـــرف آب د یــدم گو ا را یک طـرف آ تشــی در جــگرها
یک طـــرف عمه را غـرق مـا تم یک طـرف رو ی نی رفـته سـر ها
* * *
بچه هـــا نزد یـک د جــــله تشــــنگی تا ب می بـرد ا ز تن
روی تل عمـــه ام تک و تنهـــا رو بر و تا ا فـق صـــف دشــمن
* * *
وقتی اکـــبر گرفت اذن مـــــیـدا ن د اغ هــــا در د لـم تا زه تر شد
گفـــتم ای و ای با با از ا ین پــس تا ا بد بی کــس و خـون جگر شد
* * *
من به یــاد عمــــــــویم همیشــــه صو رتم ا ز غمـش لا لـه گون ا ست
هــــــر زما نی که می نو شـم آبی آ ب د رکا م من مثــل خو ن ا ست
* * *
هـر زمان طفــل شش ما هه ا ی را د یده ا م ا شگ ا ما نم ند ا ده ا ست
ا ز غـم گریه طفــل آ تش به جا نم بر ســر ا پای جـا نم فتا د ه ا ست
* * *
کا ش آن روز من غــــرق د ر تب خفـــته د رخیـمه تنـها نـبود م
کا شــکی بودم آن جـا پدر جـا ن تا کـــمی یا ر ی ا ت می نمو د م
* * *
لیــکن ا ین جــا نبـو د ی بـینی آ تشـی همســـر خـیمه هـا شد
بعــد ا ز آ ن تا ا بـد ا ی د ریغــا قــا مت عمــه ا ز غـصه تا شـد
اوّ ل محـرم 1428
اواخر دی مــاه 1386
593-193
در دفتر غزل قدیم
تر ک تبـریزی
هما ن ترکی که با ما د ا شت پـیما نی و پیو ند ی د ل و د ین بر د ا ز کف با نگا هی و به لـبخند ی
سرصحبت شبی و ا گشت و این را به من به اوگفتم به قربا ن تو ا م و ا ن عهد و پیمانی که می بند ی
ر و ا ن حا فظ شیر ین سخن شا د آ ن که میگو ید «خد ا یا مـنعمم گرد ا ن به درو یشی و خرسند ی
ا لـهی شکر هــرجا ئی می ا ند ا زم نگا هم را پرا ست از ترک تـبریزی و مـه روی سمرقند ی
و لی بالا تر ا ز ا ین ها من ا ین را خوب می فهمم بد ون هـیچ ا غـرا قـی بدو ن هـیچ ترفند ی
شها ب و شعر او را پا س مید ارند و می خوا ننـد پری رو یا ن جو زد ا نی،سـیه چشمان کروندی
صـبح یک شـنبه 14/11/1386
در تلگرام یادداشت شد
ترک تبریزی
همان ترکی که با ما داشت پیمانی و پیوندی
دل و دین برد از کف با نگاهی و به لبخندی
سر ِصحبت شبی وا گشت و این را به من به او گفتم
به قربان توام وان عهد و پیمانی که می بندی
روان حافظ شیرین سخن شاد آن که میگوید
" خدایا مـنعمم گردان به درویشی و خرسندی "
الهی شکر هرجائی می اندازم نگاهم را
پراست از ترک تبریزی و مه روی سمرقندی
ولی بالا تر از این ها من این را خوب می فهمم
بدون هـیچ اغـراقـی بدون هـیچ ترفندی
شهاب و شعر اورا پاس می دارند و می خوانند
پری رویان جوزدانی ، سـیه چشمان کروندی
صـبح یک شـنبه 14/11/1386
593/ب-193
در دفتر غزل قدیم
بـرای پریسـا
نشــا نم گر د هـد دلـد ا ر آ ن ز لف چلیـپا ر ا ز مسجد می کـشم ا ی مسـجد ی ها تا ا بـد پا را
پریشان طره ای بوده است و راهب هم چو دیدآنرا به مـا ننــد مـن آ شـفته ز د قــید کلیسـا را
د می ا ی کا ش بند از روی آ ن مهپا ره و ا می شد که ماهـم یک نـظر بیـنیم رخـسا ری پریسـا را
بر ا ین ا میـد بنشسـتم که گر رو بـند ه بگـشا ید ببـینم در کـما ل بی خود ی پـنها ن و پـید ا را
به صد ر مجلس ر ند ا ن عجب جـا ئی نشا نند ش و لیکن من برا یش در دل خود و ا کرده ا م جا را
خــد ا یا د ر د لش ا ند ا ز در کو ی تهـید ستا ن بیـارد در نـظر ما نند سـلطا ن ز ا د ه ا ی ما را
کجا مـا هی نـما ید رخ که د ر سـر تا سر ظلمت شـها بی و ا کند بر طـر ه ا ی چـشم تما شـا را
او اخـــر بهمن ماه 1386
594-194
در دفتر غزل قدیم
عهـد و میثـا ق
رفته ا ی و مـا ند ه بر جـا د ر تنـم جا نم هنو ز ا ز چنین کـا رتو و جـا ن سخت حیر ا نم هنـو ز
یک د لی د ارم که از هجـرت پریشا ن است و من سـا لیا ن سـا ل ا ز ا ین هجـرا ن پریشا نم هنوز
کــنده ام صـد با ر جا ن ا مّـا نیـا مـد به لب د ر پی جـا ن کــند ن بسـیا ر آ سـا نم هنو ز
ر فتـه ا ی و بر د ه ا ی ا ز خـا طرت یا د مــرا آخـر ا ی نا مهــر با ن من نیز ا نســا نم هنوز
د ید ه ا م ما ننــد چشـم پیر کنعا ن شد سـپید رفتـه ا ی و د ر رهت چو ن پیــرکنعـا نم هنوز
بچه ها گفتـند می آ ئی ز راه وســا ل هـا ست مـی د و د د ر را ه بر گشـت تو چشـما نم هنو ز
کرده ا ی ذ هن مـر ا مشغو ل خو د طوری که من بعـد ا ز عمری عا شقی ســرد در گریبا نم هنوز
عهد خـو د بشکستی و ا قـر ا ر هم کر د ی و من برهمـا ن عهـد و همـا ن میـثا ق و پیما م هنوز
سو ختم د ر طی ا ین د و ر ا ن و لی مثل شهـا ب حــا مل رنج و گـد ا ز و رنــج پنهـا نم هنوز
صـبح سـه شـنبه 30/11/ 1386
595-195
در دفتر غزل قدیم
چـیز ی د یگری
هـر چند در نا با ور ی آ ن شوخ ما ننــد پر ی د ل برد با ا فسـو نگر ی ا مـا تو چـیز د یگر ی
مـا را نمو د آ ن نا قـلا بی حد به عشقش مبتلا ا ند اخت در د ا م بلا ا مـا تو چــیز ی دیگری
هنـگا م گل و ندر چمن او می کشد د ا من ز من می سا زد م بی خو یشـتن ا ما تو چیزی دیگری
چون و ا کند د ر ا نجمن بهـر سخن گفتن د هن د ل می برد ا ز مرد و ز ن ا مــا تو چیز دیگری
سر تا به پا یش پیکر ش بو ده ا ست غر ق زیورش از رو ی و گیسـو تا برش ا ما تو چـیزی دیگری
برقـع ز سر ا ند ا خته ، گیسو به بر ا ند ا ختــه در د ل شـر ر ا ند ا خته ا مـا تو چیز ی دیگری
آ و یز ه ا ی آو یختـه با بو ی عــود آ میخـته ا ز عا شقا ن خون ریختـه ا ما تو چیز ی دیگری
مـژگا ن چو خنجر آ ختـه بر کشو ر د ل تا خته کـا ر ا میــران سـاخته ا ما تو چیزی دیگری
هـر چند صبح نا شــتا لعـل لب ا و شـد د و ا بر حا ل بیمـاری گد ا ا مـا تو چـیز ی دیگری
هر قد ر دور آ ن صـنم ا نسا ن بگردد بیش و کم مـا ه و شها ب و ز هره هم ا ما تو چیزی دیگری
چهــا رشنبه 1/12/1386
596-196
در دفتر لطا ئف الحیل
جهـــا د
جهــاد ی بی ا مـان با نفس می کرد یکی ز ا و تــا د د ر شهـر صـفا ها ن
به خـو د سا زی مد ا و م بود مشغـول و می کو شـــید در تکمیل ایمــا ن
* * *
بر ا در خا نه ا ی در ا صـفها ن د ا شت که می کـر د ند در آ ن زند گــا نی
به سختی د رس می خواند او د ر آنجا د ر ا یـا م بلــوغ و نو جــو ا نـی
* * *
ز لطـف او و ا لــطا ف خــد ا وند ا طــا قی د ا شت د ر ملک بــر ادر
ا طـا ق د یگر ی هـم بو د آ ن جــا بـر ادر زند گــی می کرد و همسـر
* * *
در آن جـا او به طو ل سی چهل سا ل که در ملـک بـر ا در د ا شت سـکنی
سـرش با لا نیــا مد هــیچ وقتـی که بیـند مو قع صـحبت ز نــش ر ا
* * *
یکی ز ا یــا م بر حسب تصـــاد ف سـر کو ئی، د کا نی یــا گـذ ر گا ه
ز نی بـا بــا ر سنگـینی به د و شش کمک می خو ا ست زان و ا رسته نا گا ه
* * *
سـری با لا نمود از بهــر پا ســـخ همـان مرد شــریف پــا ک د ا من
ز فـر ط عفت خود هم نمی خوا سـت که ا فتـد چشـم ا و درچشـم آن زن
* * *
کمـک کر د و برا یش سخت کو شـید بـرا ی بــا ر ا و گـر د ید حمّــا ل
نگـا هش کرد د ر هنگــا م صحبـت و لی نشناخت آ ن زن را درآن حـا ل
* * *
نگـو ا ین ز ن ز نِ د ا د ا ش ا و هست و می د ا ند بــرادر شو هــر او ست
و این ســر کرد ه عمـری با بـرا در و لی نشنا خت ا ین ز ن همسـر او ست
* * *
تعجب کـردم ا ز حجب چنین مــرد که چشم از روی نا محرم کشید ه ا ست
د ر آ ن جا زند گـی کرد ه چهل سا ل و لی رخسار آن زن را نـد ید ه ا ست
هفتم ا سفند ماه هزار و سیصد و هشتاد و شش
597-197
در دفتر غزل قدیم
شش جهــت
جمع جمع ا ست و مغنّــیة خو ش ا لحا ن هم شــا هد و مطــرب و سا قی قوی پیما ن هم
مســتفیضیم د ر ا ین جمع نه تنهـا من و شیخ که از ا ین بیشـتر ای دو ست پـری رویا ن هم
این صر اطی است که خوبان همه زان بگذشتند هـر که بگر فت چنین مســئله ر ا آ سا ن هم
یا رب ا ین شهر چه شهری ا ست که از شش جهتش غمـزه و نا ز ز یا د ا ست و خـریـد ا ران هم
در چنین جمع خــد ا ئی همه ثا بت قد مـند همه مســتند در ا ین میکـد ه هشـیاران هم
د ل قو ی دار شهــا با که د ر ا ین رسـو ا ئی د ست و د ا من همـه آلوده شـد و ا یما ن هم
خو ا هی ا ر پـا ی به سـرمنز ل مقصود بـری ما یه بگـذ ار در ا ین عیش مـدا م از جان هم
صبح پنجشنبه 16/ 12/1386
از ساعت 6 الی 5/6 الله اکبر
598-198
در د فتر هزلیا ت
فـریب
یه شبی هول هولکـی اومد آمو نموند و رفت با هـزارتو قِّر و فِـر دامنـشو تـکوند و رفت
تک و تعنا اومد و نیشس او ور منم ای ور ننشسّه وخســاد و آ سرشو تابوند و رفت
می خواسم یخ بی بینم صورتی مثلی ماهشو رو شو از نگاهی م با چابکی پوشوند و رفت
بعــد اِزِ هــزار و سیصد هـنا عزّ و التمـاس تو گوشم آیۀ یاس دویس هزار تو خوند و رفت
دلمو به مثلی کاســه های چینی طرحی قِدیم اِز تو رف دس دسی اِنداخ زیمین وشیکوند و رفت
سـوکلی حیاطمون نی شِسم تا سحر آ زار زِدم کو منو چیطورکی تو منگنه تلوند و رفت
یِ زِ ِوم جزغیدم اِز دسی ای کاراش کو چیطو چشامو توآب نمک تا بونگ صاح خیسوند و رفت
شــده ام مات کو تو او تاریکـیا جونی منـو چی طوری بالا اوورد تا به لبـم رسـوند و رفت
تازگی رفـته بودم تشــکیلی زندگی بــدم کو اومد زندگیمو با دس خودش پا شوند و رفت
جائی کـو به گردنـم دسـشو بندازد یهــو دسـاشو بـیخ گولو مَ حلقه زد و چلوند و رفت
جولوئی چش م نی شس تو ماشینی یه مرتیکِی آ مـنو به انتظـار و درد و غـم نشوند و رفت
اومدم تا بمالم یِ ذره چشم و چاره مـو تو یِ چش به هم زدن ماشینشو گـازوند و رفت
آخرش به هر طرف کو عشق و میلش می کشید خری ماننـد ی مـنو با نا امیدی روند و رفت
ای خدا پدر بیامرز سر مو کالا گــذوش آ تا بیخی حلقومم ای کالا رو کـشوند و رفت
دمی آخر کو می رف میخواس یِ کار کرده با شد گوشمو گرف کشیدآ دو سه بار پیـچوند ورفت
زبونـم لال شِــد اگـر بوگـم الای جـز بزند آم منو تو مای توبه یِ پراز روغن چزوند و رفت
او شـبی کو مـاه نبود شهـاب نبود را نیم بری کو تو او تاریکیا چه آتی شی سوزوند و رفت
جمعه 24/ 12/1386 روز انتخــابات
599-199
در دفتر هزلیات
بد تر از هزار د شمن
دو تو زن تو یِ کوچه ی با همد یگه حرف میز دن معلومس چی چی میگن او و قت کو به هم میرسن
آد رس ا ی بیت بدم می شنا سیشون زن آ م رضا آ ز نی مش ر مضـو ن محــلّة پیــــنه دو زا
د ا ش می گف و ا سش کو م توئی سه چا رو پیش رفته بود م بشــو رم کله مو ا ز درد ی شی پیش
تو حمـومی قبرسـو ن دختر ی یا د ی محـترم نا غـا فل ا ونو با د ختری خـا ر شو ورش د یدم
یِ زِ و م سک زِ د م اِ هـر طِر فی تا آ خــر ش یختـه شو یِ روزی سر بسته وا سـم گف مادرش
کو آره د ختری م بعد ی هفِش سـا ل حـا ملس آم خودش با عزّ و ا لتما س می گد نگوید به کس
پا به ماس و بی پولس چون شوورش یِ کارگرس ای ابوا لفضــل توخودت به دادی کا رگرا برس
خـا رسو شم شـبا نه روز قر میز ند کو نیمی ماد عرو سش تو زا یشــگا زیر د سـی د کتر ا بز ا د
گفـته م خودم میـــآم عرو ســمو میز ا و نم ا ینـا چـیز بِلِـد نیسـن زاووند نو م می دو نم
آخـه مردوم می د و ن کو پیـر زن یِ قا بلـس اِ زِ د و ری چش می فمد کو کد و م زن حا ملس
عیـــا لی مش رمضـون و ا سـه زنی آ مورضا دا ش می گف ا ما ن اِ زِ د سّی آد مزاد ا ی روزا
م شو نوفتم کو می گن یِ د سگا و ا ئی او مـدس کو می فــمد تو شـیکم بچه پسـر یا د ختر س
آ با ا ی د سگا کو رفتـندو دیدند می گن کو ا ی دخـتره سخت میـز ا د ا و نم بی میرم دو قولی
نا میـده با ا ی شیکم سـه چارتو کا رم می کوند روزسه چار رِگ می با فدآ نیم زارد کس بد وند
خـو د ش اِز ا و ا وّ لا خـیلی خجا لت می کشید به تِمـو می عر و سـا گفته یِ و قت حا مله نشید
پا شو نیذ ا شته بیر ون اِ ز خو نشو ن آ را م بـرم گفته اِز دردی خجا لت می خوا م اِز ا ی شر برم
* * *
عد لی ظور ا ذون می گفتن کو او نا جـد ا شد ن حرفا شو ن خلا ص نشد آ م خیلی را به را شدن
عیا لی آ مو رضـا و قـتی خد ا حـا فظی شو ن یا د مس ا ی حرفو زِد به عیا لی مش رمضـون
اِ آدِم می مـا د برم گوشت و نخـود با ر بیذ ارم شـوورم گفته میـا م خـو نه یِ مهـمونم د ارم
پیش خو د م گفـتم اِ گِه زنا مـا نم مث ا ی ز نِس به خـد ا بد تر اِ زِ هــز ا رو صـد تو د شمنس
خـد ا یا به عزتت نصــیبی هیچ کسـی نکو ن نه عیا لی آم رضا رو نه و م زنـی مش ر مضون
6و7 فروردین 1387
600-200
در دفتر منا سبت ها
برای استا د سه تا ر آقا ی جهان بخش (مربی فاطمه)
جها نبـخش ا ی گر ا می ا و سـتا د م که هسـتم عمــری ا ز کار تو ممنو ن
تو می ریزی سعـا د ت ر ا به کــا مم ز آ هـنگ سه تــا ر و شـعر مو زون
هــنرمنـد ی بسی بو د ه ا ست بر تر برا یت ا ز هـــزارا ن گنج قـا رون
خـد ا ر ا پنجة د ســتت طـلا هست که می ســا ز د مـر ا پیو سته مفتون
بلا هـا ا ز سـرت خو ا هم شـود دو ر غمت گرد د مــد ا م ا ز سـینه بیرون
دلت با شـد مـد ا م ا ز عشق سـرشار لبت گـردد مــدا م از خنده مشحون
پس ا ز آن ا زصمیــم قلب خـو ا هم که با شــی ا ز بـلای چـرخ مصـون
د هـد یک عمـر بی پا یا ن به ا ستا د خــد ا با ا جر بیش ا ز حـد و ا فزون
او ائل اردی بهشت ماه
601–201
در دفتر هزلیات
هـــز لیا ت
قولیه صاح شد سـودس و رودو نشـسّه ای همی طوربی خود و بی جهت توجاد نشسّه ای
اِز دیشب ساعتی هش تالا گرفته ی خوابیده ی اِزِ بسکی غلطیده ی لاحا فتو دورد پیچیده ی
وخی دســاتو بشور، یِه آ ب به صورتت بزن مواتو یخ شـونه کون ای رختا چرکتو بکن
بیــا اِز تو جات بیرو ن انقدِ دن دره نکون وخ برو یِ ذره وم اِز تو ئی صاب مرده بیرون
تو خودت مردی شده ی حالام کو وقتی زنته وقتی زن نون داد نه دنبالی کار رفتنته
پسری مشد موشا لله دشِت بون کو آب یارس سن وسا ل تو وِس آم هم زن وهم بِچه دارد
دایزه گفتِس کو بیا ای زنتو وردو برو آخه کی میخوای بدِی به قوم و خویشادیِ پولو
کفتراد دوری خونه لول میخورن گشنه شونس آ ای پیرمرد آقاد چش برائی یخ توتونس
آخه اِزدسّی ئی نا فرمونیاد چیکار کونم به خدا تووِل زِد از دسّی ای کاراد زبونم
صاحبیه کو وخسادم بعدی ناماز تالا رو پا م اِزِ بسکی دووید م آفتادِس اِز زانو پاوام
بروتا ظور نشدِ س تو طوی له آ خرو و خیزون م هزارتو کار دارم می ماد با هم بریم جوزون
دختری مش رمضون تازگیا خداش دادس همو کو بـرادرش همسا یه باغی آ قا دِ س
شووِرش شص ساله شس با ای همه بِچِه میخواد گفته روزی دس خداس زن تا تونس میماد بزاد
اواخر فروردین ماه 1386 1387
602-202
در دفتر لطا ئف الحیل
د ست تقدیر
هـرد م شـکا یت د ار د ا ز من د ختر من ا ین د ختر ک در غصـه خوردن تا ند ارد
د ا ئم به من با شکو ه می گو ید که قلبـم د یگر بر ا ی خو رد ن غــم جــا ندارد
ای کا ش عوض می شد کمی و ضعیت مـا و ضع بد ی کـس مثل و ضع مــا ند ارد
یک بنز بژ یا نقــره ا ی یا نوک مـدادی آ خــر چر ا با با در ا ین د نیــا ندارد
ا ز حرفـها ی د خترم د لگـیرم ا مّـــا با با زبــا نی سـر کـش وگـو یا ند ارد
گفتم که با با هست ا گر ما شین نــد اری ا مّــا رفیـقت جــا ن مـن با با ند ارد
تقد یر مــا ا ز روز ا وّل ا ین چنـین بود تقد یر مــا ا ین بـود اگر، ا مّــا ندارد
ا مّا جو ا ن هستی و یک شخص جو ا ن هم ا ز شکوه هــا ی بی ا ما ن پـرو ا ندارد
من هـم د ر ا یّــا م جو ا نی خا م بود م ا ین یک حقـیقت بو د ه و حـا شـا ندارد
ا ین و ضع هـم روز ی بر ا یم پیش آ مـد پیش آ مــد ا ست و هـیچ ا ستثنا ند ارد
غمگین ا ز ا ین بود م چـرا کفشی ند ا رم بیچــا ره ا ی د ید م که اصـلا پا ند ارد
پنجــــم اردی بهشت ماه 1387
603-203
در دفتر غزل جدید
غـم هجـران
باخون جـــگر ا شگ من آ میخته صـد بار خا کســتر هجران به سرم ریخته صد با ر
رفته است و به هجران خود آن توسن سرکش یک با ر نگفــته ا ست دل آمیخته صد بار
درمـا نده ا م ا ز آتش درد ی که ز غنجـش بر دو ش و سـر وسـینه من ریخته صد بار
دا رم همـــه ا مّیــد که یک با ر ببنـد د د ر سینه ا ش آن مهر که بگسیخته صد با ر
من یک جگـری د ا شتم و یک دل و آن هـم بر چنـگک قصـا بیت آو یخته صــد بار
ا ز منظر چشما ن من آ ن د م که د و چشمش برخورده به این دل شده بگریخته صد بار
بنهــا د به گوشـم د هـن و گفت ز شـفقت یک آ د م خو ش مشرب فر هیخته صد بار
هشد ا ر شها ب ا ین غم هجر ا ن بخـر از وی وان درد که بر جا ن و تنت ریخته صد بار
دو شــنبه 16/2/ 1386
604-204
در دفتر غزل قدیم
ابـراز احسـا س
مگـیر از بند ه ا ی ا ی ما ه صورت خند ه خود را مپـو ش ا ز چشم مـا رخسا رة رخشندة خودرا
مگـر د نیا به آخـر می ر سـد کز ما گر فتی رو وزان بد تر نهان می سازی ا زمـا خند ة خودرا
چه می شد گر شبی تا ریک وظلمانی عیا ن سازی رخ مهسا ن و مسرو ر و به مهــر آکندة خودرا
به هر کس میر سی و ا می کنی فو را ز سر چا د ر به مـا تا می رسی بند ی به رو ،رو بند ة خودرا
رو ا نبود که سلـطا ن د ر کـما ل عزت و شو کت بیـــازارد گه و بیگــاه عمـد ا بندة خودرا
نمی دا نی که ما از دل چه خو نها خورده ا یم اما تو کرد ی پهن بر ا ین خون دل ها د ندة خودرا
بیــا نگـذ ار بیش از ا ین کـنم آ ما دة سیـلی برای آبـرو د اری رخ شــرمــندة خـودرا
نخو ا ه از یک شها ب بیدل غمگین در ا ین شب ها کـــند ابرا ز احســا س غم تو فند ة خودرا
هفــدهم اردی بهشت ماه 1387
605-205
در دفتر غزل قدیم
د ل و غــــم
نه غـم با این دل شــورید ه با نرمی کـنار آ ید نه بی غــم بر د ل من ذرّه ا ی صـبر و قرار آ ید
مـد او م کوشــشم ا ین بود غم را بشکنم در د ل که سر سا ما ن بیـا بد زا ن و در گشت و گذار آید
دلم با غــم چنان خو کرده از ا وّل که پنـد ا رم نگــا ری هـمر ه دلد ار طــرف لا له زا ر آید
بنــا بر ا ین نبود ا وّل که غم ا فتد به د ل ا مّــا بنا ا ین شــد که دل از بهر غم ا ین گونه با ر آید
به سـوی د ا م می با ید شـکا ری پا نهـد ا مّــا ندا نسـتم که دا م این جــا به دنبا ل شکا ر آید
ندا نسـتم که د ل د ر آ خـر کا ر مـن عا شــق به زندانی گران مقـد ار و پیل ا فکن دچـا ر آید
نه با گـل بلـکه با خـون گشت بنـیا د د ل آ د م بدان معنی که روزی خون ازآن خوردن بکارآید
چـه بسـیا ر آرزو در چنـته ا م بود و من جا هل نفهمـید م که نفسی پیش چشمی شر مسـا ر آید
ا گر مشغول غم خوردن نگردد دل ا ز آ ن تر سـم بســا کا ری کند ر وزی که رسـو ا ئی ببا ر آید
شهـا ب ا ر د ل نگیرد ا نس با غم د ر خم گر دو ن چـه کـا ر د یگر از د سـتش به دور روزگار آید
اواخــر اردی بهشت مــاه 1387
606-206
در دفتر غزل قدیم
لــب تشــنه
دردم ا فزون گشـته ا ست ا ز حد و بی د رما ن هم هم ا ز ا ین می نا لـم و د ل خســته ا م ا ز آن هم
سـر ز سو د ا یش به با لیــنی نمی گیر د قــرار زین بد تر گردیـد ه د ر ا ین راه بی ســا ما ن هم
آن ســیه چشمی که د ل می برد با صد نا ز و غمز با ز بگسست از پریشــا ن خا طر ا ن پیمــا ن هم
داشــتم یک جان و د ر پیشش فشـا ند م کا شکی می فشـا ند م گر مـر ا می بو د صـد ها جا ن هم
دل د ر ا ین د یو ا نه بازی ها که از کف رفت هـیچ رفت ا ز کف ا ی د ر یغـا هسـتی ا ی آ سـا ن هم
بر سـر خـو ا نی ا گر بنشـسته ا یم آ ن هم به زور غیر خون د ل نخـورد یم عا قبـت زین خو ا ن هم
می برد مــا و شهـا ب و شیخ ر ا تــا پـا ی آب تشــنه می آ رد از آن جــا تا لب ا یــوان هم
صبح چهار شنبه 1/ 3/ 87 جادة اصفهان
607-207
در دفتر غزل جدید
سـرا غ ا شگ
کا شکی د یگر نگـیر د کس سـر ا غ ا شگ ر ا یا نبیــند د ید ه ا ی بر چهره د ا غ ا شگ را
کا شـکی دستی ز ا ستین غیب می آ مد برو ن تا بخشـکا ند تمـا م سطــح با غ ا شگ را
کا شکی خامو ش می کرد از سر یک ذره لطف بهـر تسـکین دادن درد ی چـراغ ا شگ را
مثل بعضی خوا ستم در چشم خود بینم به چشم بعــد از ا ین نا مهـربانی ها فراغ ا شگ را
608-208
در دفتر غزل جدید
پا یــــش
می شد م دو شـینه مهمـا نش به جا ن ما د رم می نشـستم باز بر خـو ا نش به جان مـا درم
مـا دو تا بود یم تنهــا و کسی آ ن جا نبـو د دست من می بود و دا ما نش به جان مــادرم
هـر کسی می د ا ند عا شق پیشه ا ی ما نند من کرده جا نـش را به قربا نش به جان مــادرم
در کو یر تشــنه می با رد چو ابر نو بهـــار ا ز تـف یک آ ه بـا ر ا نش به جـا ن مـادرم
هـر نظـر با زی که وی را د ید ا ز روز نخست ر فت ا ز کف د ین و ا یما نش به جا ن مـادرم
چون نپا ئیدم جلو ی پا ی خویش را ا فتا ده ا م د ر ته چـا ه زنخــد ا نش به جا ن مــادرم
درد را با یـد کــنی ا بـراز در پیش طبیـب تا بکو شـد بهـر د ر ما نـش به جا ن مـادرم
حیف چون حاذق نبودم در کمــا ل جـا هلی از کف خود د ا دم آسـا نش به جان مــادرم
عشق وی را من نخـوا هم داد ما ننــد شها ب د ر ســرِ بـازا ر ارزانـش به جان مــادرم
26/2/87
609- 209
در دفتر منا سبت ها
بـــرا ی ســاجد ه
می شود وا بخت او زین خواستگا ر ا ن سا جده بخت او وا می شود چون شهـسوارا ن ساجده
می شـود لپ های او مــثل برف او از این به بعـد دورا ز چشـم حسو د ان بو سه با ران سا جده
می شود فــــصـل خـزا ن و می شود هـر روز ا و ســـبز و خــــرم مـــــثل ا یا م بهــا ران ساجده
می نشــــــیند سخت بر با ل مـلا ئک روز و شـب میرو د تا عـرش چون چابک سواران ساجده
من نمی د ا نــــم نصــــیب کیست آ خر ای خــد ا زین صف طـولا نی و زین خــیل یاران ساجده
ظهـــر چهـارشنبه 1/3/1386
ظهـــر چهـارشنبه 1/3/1386
پا یان دفـــترچهــا رم
تصاویر دیگر
2/4مولوی2
2/4مولوی2
2/4مولوی2
2/4مولوی2
با سلام دوست عزیز ، در صورتی که به این خدمت یا محصول نیاز دارید درخواست خود را اعلام نمائید تا در اسرع وقت همکاران ما با شما تماس بگیرند خیریه حضرت امام سجاد(ع) همیشه همراه شما
نام و نام خانوادگی
موبایل
ارسال پیام
تماس با ما
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید
آدرس: اصفهان - نجف آباد - نجف آباد بلوار پروفسور اسرافیلیان خیریه حضرت امام سجاد(ع)>
مدیر مسئول: غلامعلی طالبی
تماس با خیریه حضرت امام سجاد(ع) (09136812125)
تلگرام خیریه حضرت امام سجاد(ع)
نام و نام خانوادگی
name@example.com
0912123456
متن پیام
ارسال پیام
+
−
Leaflet
مسیریابی از طریق:
Waze
Google
ربات تلگرام
نقشه آیفون
قدرت گرفته از آی نوتی
POWERED BY GTNA.CO - ©2019
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید